İSİMSİZ

1. BÖLÜM - "TESADÜF"

İnstagram hesabım: isimsizofficial_

İyi okumalar bebitolarr 🤭❤

Kapıyı bir adam tıkladı ve gel sesini duyunca içeri girdi.

"Onu bulduk efendim."

Adamın bu sözleriyle yerinde doğrulurken: "Peşine adam takın ve güvenliğinden emin olun, o bize sağlam lazım."

Yardımcısı başını salladı ve kapıyı kapatıp gitti.

Adam masanın üstündeki telefonunu aldı ve birkaç numara tuşladı.Telefondan ses geldiğinde konuşmaya başladı:

"Cemil adamları ayarla koçum akşam mekana gidiyoruz bir hata istemiyorum." Dedi ve telefonu kapattı.

Adam ayağa kalktı ve boğaz manzaralı büyük camların önüne gitti ve ellerini ceplerine sokarak derin bir sessizliğe gömüldü...

↝↝↝↝↝↝↝↝

"Ben çıkıyorum Hasan amca" Siyah kabanımı üstüme geçirdim ve çantamda koluma taktım.

"Tamam kızım, dikkat et kendine!"

Ona bakıp hafif bir tebessüm ettim ve kafeden çıkarak karanlık sokakta ilerlemeye başladım.

Otobüs durağına doğru ilerlemeye başladım ve yaklaşık beş dakikalık kısa bir yürüyüşten sonra durağa varabilmiştim.

Otobüs saatlerine baktım otobüsün gelmesine 6 durak vardı.

Otobüsü beklerken durakta benden başka insan yoktu ve koca sokakta tek başımaydım.

Uzun süre hareket etmemekten olsa gerek üşümeye başlamıştım bu yüzden oturduğum yerden ayağa kalktım ve yavaş adımlarla durağın çevresinde yürümeye başladım.

Tam o sırada gelen silah sesiyle ufak bir çığlık attım sesin geldiği yöne bakmamla küçük çaplı bir şok geçirdim.

Bunun sebebi ise onun karşımda olmasıydı.

Eskiden aşık olduğum adam.

İsimsiz buradaydı.

Onun ismini biliyordum ama ona adıyla hitap etmek beni geçmişe götürecekti ve ben bununla tekrar yüzleşmek istemiyordum, hele onu unutmuşken...

O beni görmemişti henüz ama ben onu görmüştüm ve onda fark ettiğim gariplikle gözlerim dehşetle açıldı.

Yaralıydı hem de iki yerinden.

Birisi bacağından çünkü ikide bir dengesini kaybediyordu ve tökezliyordu.

Diğer yarası ise göğsünün altı olmalıydı eliyle orayı tutmasından anlamıştım.

Beni şaşkınlıktan çıkaran şeyin otobüsün kornaya basmasıyla gerçekleşti ve tam o sırada kafasını kaldırmasıyla göz göze geldik.

Buz mavisi gözleri sokak lambasında parlıyordu.

Salisaniyeler kadar süren bakışmamızın ardından hızlı adımlarla ara sokağa girdi.

Otobüsün ön kapısına doğru giderken vicdanım sızlıyordu onu o halde bıraktığım için ama sızlamamalıydı, hayır bu olmamalıydı.

Yanına gitmeyecektim o benim hiçbir şeyim değildi o benim banane ne yapıyorsa yapsın derken bile hala onu düşünüyordum.

Aklım ile kalbim arasında savaş çıkmıştı ve aklım gitme derken kalbim git diyordu.

Vicdanım onu orada bıraktığım için benden intikam alırcasına sızlıyordu.

Otobüse tam binecekken anlık bir refleksle yönümü değiştirdim ve ara sokağa doğru koşar adımlarla yürümeye hatta koşmaya başladım.