မေတ္တာဋီကာ [ Completed ]

အပိုင်း{၄}

ထီးတစ်ချောင်းမရှိသော မိုးရာသီထဲ
အဖြူရောင် မိုးသားတွေဟာ မေတ္တာဋီကာ၏ တတိယစာကြောင်းတွေဖြစ်ခဲ့လေသတဲ့..

******

" ပြုတ်မကျအောင် ဆရာ့ခါးကို သေချာကိုင်''

ဆရာအုပ်ကြီးသည် အထိုသို့ပြော၍ ဂျီမင်း၏ လက်နှစ်ဖက်အား
ခါးပေါ်သို့ ရောက်ရှိနေစေပြီဖြစ်သည်။

အထို့ကြောင့်
အစိုးမရသော ဂျီမင်း၏ လက်ချောင်းများက ဆရာ့၏ ကျောင်းဖြူအင်္ကျီစအား ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့၏။

မဝံ့မရဲဖြင့် ဂျီမင်းသည် ​လက်ချောင်းလေးများအား
အင်္ကျီအစ နဲနဲလေးကိုသာ ကိုင်ဆုပ်ထားဟန် အမိန့်ပေးစေခိုင်းခဲ့မိသည်။

သို့သော်ငြား ဆရာက အထိုကဲ့သို့ ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းအပေါ်အား
ဤသို့ ပြန်ပြောလာသည်။တဆက်တည်းအောက်ပါအတိုင်းပြု၏။

" ဒီတိုင်းလေး သေချာဖက်လိုက်ခဲ့
မင်း ပြုတ်ကျနေခဲ့မှာစိုးလို့ပါ ..ဒီလက်ကလေးကို ဒီမှာလာတင်..
ဟင်~လက်တွေက အေးစက်နေတာပဲရော်..နေမကောင်းလို့မြန်းလား''

ဆရာဂျောင်ကုသည် ကလေးငယ်၏ လက်နှစ်ဖက်အား ကိုင်ဆုပ်၍ သူ့ခါးအား ဖက်စေရင်း အေးစက်နေသော သေးသေးငယ်လက်ချောင်းများအား သေချာကိုင်၍ ပြောသည်။
အတိအကျဆိုရသော် ကလေးငယ့်လက်ချောင်းများအား တုန်ရီနေသေးတာပင်။တဆက်တည်း နေမကောင်းလို့မြန်းလား ဟူသည့်အမေးနောက် သူ့လက်ဖဝါးက ကလေးငယ်၏ နဖူးပြင်အား နောက်ပြန်လှည့်စမ်းပြီးနေပြီ။

မျက်တောင်တိုတိုစိပ်စိပ်လေးများကို ခတ်မြန်မြန်ခတ်ပစ်ရင်း
ကလေးငယ်က သူ့အမေးကိုပြန်ဖြေဟန် ပါးစပ်ဝသေးသေးလေးအား လှုပ်ရှားဖို့စတင်သည်။
အနီးကပ်ကြည့်မိမှ ဒီကလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားငယ်ဟာ ထူထူအိအိဖြင့် အနီရောင်ကဲ့သို့ ခပ်ရဲရဲအရောင်ရှိလှသည်။

ဘုရားသခင်က အနှီကလေးကို သေချာလေးဖန်တီးပေးထားဟန်တူသည်။
မညာတမ်းပြောရရင် ဒီကလေးက လှတယ်။ တဆက်တည်း ချစ်စရာကောင်းသည်။ နောက်ပြီး စွဲဆောင်မှုရှိသည်ဟုလည်း
သူ ထင်မြင်မိသည်။