All the horses are alone

قدم در راه سرنوشت

همونطور که چمدون کوچیک اش رو به دست دیگه اش می داد نگاه نامطمئنی به اطراف انداخت.

طبق چیزی که درشکه چی گفته بود تا الان باید می رسیدند. قرار بود پسرعموی جین گو دنبال اشون بیاد و تا روستا راهنمایی اشون کنه اما هرچی چشم می چرخوند هیچ کس رو توی اون زمین های خالی نمی دید.

-تهیونگ.

بدون اینکه نگاه اشو از زمین های خالی بگیره در جواب جونگ کوکی که کل مسیر یک کلمه هم حرف نزده بود هومی کرد.

-هوم؟

-به نظرت واقعا لازم بود؟

گره اخم هاش تو هم رفت. اصلا دوست نداشت وسط ناکجاآباد گم بشه.

-منظورت چیه؟

-این سفر. به نظرت لازم بود؟ من تازه برگشته بودم سرکار. تو هم که رئیست کلا منتظر یه بهونه است تا اذیتت کنه. این وسط این سفر یهویی لازم بود؟

کلافه از پیدا نکردن مسیر از حرکت ایستاد و به سمت جونگ کوک چرخید. چمدون اش رو زمین گذاشت و شونه های پسر رو گرفت.

از وقتی خاطرات نصفه نیمه ای به یاد آورده بود و فهمیده بود رابطه اشون چیزی فراتر از دوستی ساده ایه که فکر می کرد، ترس و تردید مدام مهمان چشم هاش می شد.

-لازم بود، کوک. بزار اون پیرمرد احمق هرچقدر می خواد غر بزنه و اذیتم کنه. اصلا بزار اخراجم کنه. ما به این سفر نیاز داشتیم. اینجا به هیچی فکر نمی کنیم جز به خودمون. همه ی چیزی که من از این سفر می خوام اینه که ذهن تو یه کم آروم بشه. خیلی آشفته ای کوک. این عذابم می ده. بزار طبیعت قشنگ و آروم اینجا یکم بهمون آرامش بده.

پوزخند شیطونی زد و کمی خودش رو جلو کشید.

-از کجا معلوم؟ شاید تو این چند روز دوباره عاشقم شدی.

برخلاف اون چشم های جونگ کوک به جای شیطنت رنگ صداقت داشت.

-این جوری که قلبم مثل طلبکارها داره به سینه ام می زنه، فکر کنم اگه بخوای واسه عاشق کردنم تلاش کنی سینه امو بشکافه.

سرخوش از جواب صادقانه جونگ کوک و امیدی که تو دلش زنده شد، خندید و چمدون اش رو به دست گرفت.

-نمی دونم چرا این پسره پیداش نیست؟

-مطمئنی درست اومدیم؟

لبخند خجالت زده ای زد و صورت اش رو برگردوند.

-صادقانه بگم، مطمئن نیستم. همون مسیری که جین گو گفت رو اومدیم پس باید درست باشه. درشکه چی هم که گفت صدمتر جلوتر یه روستاست.ولی نمی دونم چرا نمی رسیم؟

جونگ کوک تنه ای بهش زد و با خنده گفت.

-جناب کیم، سفر عاشقانه اتون رو خیلی تاثیرگذار شروع نکردید.