YILDIZ ÇİÇEĞİ

1. BÖLÜM: GİRİŞ

'' Ben çıkıyorum efendim.'' dedim , Barlas beyin keskin bakışları anıda bana döndü. Bir süre bana baktıktan sonra bir şey demeden sadece kafasını salladı. Cevap vermiceğini bilsem de iyi geceler diyerek kapıyı kapttım. Yorgun olan bedenimi asansöre yönlendirdim. Allaha şükür bugünde bitmişti tabi bende bitmişim orası ayrı konu.
Asansörün kapıları açılır açılmaz kendimi içeri attım , zemin kata basıp ellerimi önümde birşetirdim. Benden bağımsız gözlerim aynadaki yansımama kaydı. Yorgun gözler, çökmüş göz altları, ölü bir beden vardı karşımda. Her şeye rağmen yaşamaya çalışıyordum en azından çabalıyorum. Asansörün ses ile bakışlarımı aynadan çekerek çıktım. Şirketen kendimi dışarı attığım an soğuk hava ürperme sağladı umursamadım yürümeye devam ettim. Sadece hemen eve gidip uyumak istiyordum. Şirket ile evim arasında sadece yarım saatlik bir süreç vardı buda tabi benim işime geliyordu. Yarım saat sonra binadan içeri girdim, dairem 1. Katta olduğu için merdivenlere yöneldim.
Anahtarı çıkarıp kapıyı açtım ardımdan kapıyı kapatarak bir kaç kere kitledim. O kadar büyük değildi 1+1 bir dairede yaşıyordum. Mutfak ve salon bir aradaydı. Banyo ve odam vardı ve buda bana yetiyordu. Montumu astım, beyaz pofuduk terliklerimide giydikten sonra odama gittim. Üstümdekileri çıkartıp pijamalarımı giydim. Banyayo girip kirli sepetine attım. Solona girince yorgun olan bedenimi koltuğa bıraktım. Kumandayı alarak elevizyonu açtım. Uykum kaçmış. Gerçi hep de böyle olmuyormuydu. Rastgele bir kanalda durup boş gözlerle izledim. Telefonuma gelen bildirim sesile elime aldım. Barlas bey mesaj atmıştı. Hemde bu saate ?

Olamazmı Dalya?

Tabikide olabilir sonuçta patronum. Mesaja tıkladım.

Barlas bey

Yarın ki toplanılarımı iptal et Dalya.

Neden ki içimi merak kaplamıştı. Meraklı biri olduğumu söylemişmiydim? Eğer söylemediysem şimdi söylemiş oldum.

Gönderen: Tamam Barlas bey.

Ne kadar meraktan çatlasamda sadece tamam demekle yetindim. Telefonumu bir kenera atarak tekrar odağımı televizyona verdim . Çıkan haberle dikleştim.

Evet sıradaki haberimiz ise Uluhanlar bugün düzenlenen ödül töreninde Uluhan ailesi vardı. Evet Murat sendeyiz.

Evet yeliz şuan Uluhan ailesi bir arada merhabalar Oğuz bey geceniz nasıl geçiyor.

Pür dikkat aileye baktım hepsinin yüzünde gülümseme vardı. Mutlu aile tablosu. Uluhanlar Türkiyenin en önemli şirket sahipleri idi, tabi bununla kalmayıp Hastaneleri de vardı. Türkiyenin zenginlerinden birisiydi. 6 erkek ve1 kız çocukları vardı . Herkes hayrandı bu aileye bende tabi. Bazen o kadar hayal ediyorumki böyle bir ailem olması için ama sonra gerçekler yüzüme çarpıyor.

Hiç bir zaman böyle bir aileye sahip olamıcaktım. 22 yaşındaydım ve böyle bir ailem olmamıştı, ekrandaki kız babasının koluna girmiş başını göğüsüne yaslamış bir vaziyette gülümseyerek bakıyordu. Ben babamla böyle olamamış yada annemle. O mutluluktan gülümsüyorsa bende acıdan gülümemiştim hayatım boyunca. Umarım bir gün sevildiğim bir yerde olurdum. Düşümcelerimi bölen Oğuz Uluhanın sesiydi.

Evet bu ödülü çocuklarım ve güzeler güzeli eşim için aldım. Hepsi onlara feda olsun onlar olmasaydı ben buralara gelemezdim.

Dedi gülümseyerek . Dayanamayarak televizyonu kapattım. İçimdeki yaralı kız dayanamıyor. Sadece kendime neden ben demekle yetiniyordum. Çok yorgundum hem ruhen hemde bedenen. Evin için de ölü var dı bunu sadece bir tek ben biliyordum. Ben Dalya Duman kimsesiz, sevgisiz büyümüş biriydim ne ailem tarafından sevilidim ne de çevremdekiler sevdi beni. Hayat bana çok şey öğretmişti ama umudumu yitirmedim. Mucize bir gün beni bulucaktı bundan eminim. Bilgisayarımı kucağıma alıp filim açtım. Bu gecede uyuyamayacaktım. Kaç saattir film izliyordum bilmiyordum ama gözlerimi kapandığında hayatla bağlantım kesilmiş ti.