BEN NİLDA

Giriş

Erkek Lisesinde ki tek kız, hoş geldin.

Kitaba Başlama tarihinizi alabilir miyim?

Şuraya da bir tane 😎 bundan.

Giriş bölümü hatırına yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen <3

Yorum sınırı : 400 ✨

BEN NİLDA

-

"Anlamak istemiyorumdur belki?" 

Kollarımı göğsümde birleştirmiş tek ayağımı biraz öne çıkarmış sabit bir tempoda yere vuruyordum.

Bunların hemen yanında ise gözlerim kıpkırmızı bir şekilde karşımda bana bakan anneme, babama ve beni almaya gelen en büyük teyzeme bakıyordum.

Düşünebiliyor musunuz? Beni kalıcı olarak kendi evine götürmeye gelmişti. Beni beni yeğenini. Anne ve babasından ayrılmak istiyordu.

Ama suç teyzemde değildi. Suç teyzemi buraya beni alıp götürmesini söyleyen annem ve babamdaydı.

İşin komik yani ise sadece git demeleriydi. Açıklama yapmak bile yoktu.

"Nilda zorluk çıkarma güzel kızım." Diyen babamdı.

kızaran gözlerimden yaşlar akmamasına dikkat ederek babama döndüm.

Kızlar babalarının prensesleri olmaz mıydı? Şimdi neden gönderilmek istiyordum.

Karşımda ki insanlar ailem olmasaydı istenmediğim yerde bir saniye bile kalmazdım ama onlar benim ailemdi.

"Neyin zorluğu bu baba neyin? Beni neden göndermek istiyorsunuz? Hem de kısa bir zamanlığına da değil. KALICI!" diye sonunda canım çıkacakmış gibi bağırdığımda annem yanıma yaklaştı beni kollarının arasına aldı.

"Bizi anlamaya çalış Nilda. Sana şuan bunu söyleyemeyiz. Sadece teyzenle gitsen olmaz mı?" Ne kadar rahatlardı. Ne kadar da duygusuzlardı. İnsan kızlarını gönderse bile ağlardı. Bunlar neden üzülmüyordu.

"Anne olmaz. Gitmek istemiyorum. Lütfen kalayım. Beni görmek mi istemiyorsunuz ? Tamam hiç gözükmem size. Ama beni sizden ayırmayın." daha fazla kendimi sıkamadım. Göz yaşlarım yanaklarımdan doğru boynuma yol alırken sadece bir şey söylemesini bekledim ama konuşmuyordu. Konuşmuyorlardı.

Ben istenmiyordum.

Kaybettiğimi anladığım an annemden uzaklaştım. Teyzemin yanına adımladığımda tam arkasında durdum.

" Tamam öyleyse ben gidiyorum. Ama içimde sizi bitirerek gidiyorum. Ve unutmayın ki sizi öleceğim güne kadar affetmeyeceğim. Sizden nefret ediyorum."

Hayır, onlardan nefret etmiyordum. Ben onları çok seviyorum.

Onların yüzlerine dahi bakmadan odama koştum. Kapıyı arkamdan sertçe kapatıp yatağıma çıktım.

Kapıyı kilitlemedim.  Arkamdan gelecek kimsem yoktu artık.

Sırtımı yatak başlığına verip bacaklarımı kendime çektim. Uzun sarı saçlarımı geriye bıraktığımda kollarımı kendime çektiğim bacaklarımın etrafına sardım.

Ailem beni artık istemiyor.

Annem beni artık sevmiyor.

Babam beni artık sevmiyor.