Geçmişimin Katili

İlk Tanışma (2)

''Gerek olmasa burada kalmazdım herhalde. Bu akşam burada kalacağım çünkü eve giremiyorum ve başka gidecek kimsem yok," diyerek kısa bir açıklama yaptım.

"Tamam da buraya şu anda nasıl girdin? Onu anlamadım," dedi. Hala buraya nasıl girdiğimi sorguluyordu ve yüzündeki ifade çok komikti. Tek kaşını kaldırmış, dudaklarını birbirine bastırıyordu.

"Kendimi tuvalete kapadım  kimse beni görmesin diye beni görmemen normal" dedim gülerek.

"Senden korkulur vallahi, kitaplara fısıldayan kız," dedi gülerek.

''Aç mısın?''

Hızlıca kafamı salladım. Beraber mutfağa geri girdik ve kendine hazırladığı sandviçten bana da hazırladı. Beraber karşılıklı olarak masalardan birine geçtiğimizde dışarıda hala yağmur yağıyordu. Cama çarpan yağmur damlaları eşliğinde sandviçlerimizi yemeye başladık. O konuşmadığı için aramızdaki gergin hava devam ediyordu. İnsanlarla doğru düzgün iletişim kuramazdım ama beklenmedik bir hamle yaparak ilk konuşan ben oldum.

''Adın ne?''

Suratıma şaşırmış şekilde baktı.

''Benden nefret eden birisinin adımı sormasına şaşırdım.''

''Tamam, farkındayım sana sert davrandım belki de tokat attım ama hak ettin.''

"Sıkıntı değil, alışkınım ben. Bu arada ben Akif Kerim, siz de adınızı bahşeder misiniz? Kitaplara fısıldayan hanımefendi," dedi gülümseyerek.

''Aslı'' dedim, ifadesiz bir şekilde.

O da bana çok gülüyordu, tıpkı diğer insanlar gibi, beni sırtımdan bıçaklayan insanlar gibi. Ona gülümsersem tekrar canım acırsa diye korkuyordum. O yüzden onun bana gülümsediği gibi gülümsemek içimden gelmiyordu.

Ortam tekrar sessizliğe bürünmüştü. Karanlıkta hiç tanımadığım bir insanla sessizce oturup sandviç yemek ne kadar da hoş, değil mi? Aslında öyle değil, şu anda istemsizce geriliyorum ve ben konuşmadıkça konuşmadığı için daha da çok geriliyordum. Sessizliği ben bozdum yine. Acilen kendime gelmem lazımdı, ben böyle birisi değilim.

"Sen neden burada kalıyorsun? Hem ben seni hiç burada görmedim, yeni mi geldin buraya?"

Yüzünü bana doğru çevirdi ve çok rahat bir şekilde konuştu.

"Ben aslında buralıyım, fakat bazı nedenlerden dolayı taşınmak zorunda kaldım. Şimdi tüm sorunlarımı çözüp buraya geri geldim. Aslında giderken burada bıraktığım bir düzenim vardı, o düzeni geldiğimde bulurum sanıyordum, fakat her şey yerle bir olmuştu. O yüzden bir süre burada idare edeceğim."

Kafamı onaylar gibi salladım ve sandviçimin son lokmasını da ağzıma attım. Konuşmasında aklıma yatmayan bir kısım vardı. Burada kalmasına nasıl izin verdiklerini merak ettim. Yoksa o da mı benim gibi gizlice burada kalıyordu? Sormak istiyordum, fakat çekindim, çünkü önceki yaşadığı şeyler ağır olabilirdi ve ben ona bu soruyu sorarsam zorla anlatmak zorunda kalabilirdi. O yüzden sormaktan vazgeçtim.

Biraz daha oturduktan sonra çok uykum gelmişti. Yarın erken bir saatte dersim olduğu için erken kalkmam lazımdı.

"Şey, ben nerede uyuyacağım?" Utanarak sordum, sadece kahkaha attı. Neden bu kadar çok gülüyordu ki, komik bir şey yoktu ki. Akif Kerim çok garip birisiydi.

Yavaşça oturduğu yerden ayağa kalktı ve lavabonun diğer tarafında olan odaya doğru ilerledi, ben de arkasından ilerledim.

 Odaya girdiğimizde, oda çok küçüktü içeriye ışık girmesi için yapılmış bir cam ve duvara dayalı küçük bir dolap vardı ve odada sadece bir tane koltuk vardı. Bu koltuğa en fazla bir kişi sığabilirdi. Ne yapacağımı bilmediğim için Akif Kerim'e döndüm ve merakla yüzüne baktım.