Yangın Külü/ Berdel✔️

26♤Sensedim

Acı yakar kavururdu ruhumuzu. Ama bizi olgunlaştıran, hayatı öğreten acılardır

1 haftadır konakta acı hükümdarlık yapıyordu, ve uzun bir süre yapacağıda kesindi. Çünkü yaralar kolay kolay iyileşmez, hele ki birini kaybettiysek...

Kabuk bağlar, ama iyileşmez

Bu sabah nihayet abimin uyandığı haberini almıştık, bu bir hafta sanki yıllar geçmiş gibi geliyordu

Abi'm baharsız bir dünyaya gözünü açmıştı. Şimdi nasıl söyleyecektik ona?
Belkide anlamıştı, hiss etmişti hep yanı başında olanın şuan yanında olmadığını görünce

Herkes hastanede toplanmıştı. Doktor abimi çok yormamızı istemediği için odaya toplu şekilde girmiyorduk

İlk önce annem ve babam girmişti. Daha sonra İlayda ve ben

"Abi nasılsın? Ağrın sızın var mı?" diye sordu İlayda

"İyiyim" dedi kısık sesiyle. Ama iyi olmadığı sesinden bile belliydi

Baktı bana uzun uzun

Ama kız kardeşler abilerine her zaman daha fazla değer verirlerdi. Kırgındım ama şuan onun için o kadar üzgün hiss ediyordum ki, tüm kırgınlığımı unutuyordum. O benim 27 senemin sırdaşıydı...

Kendimi tutamayıp gidip sarıldım. O da sardı kollarını bana. Sarıldığı an gözlerinde tutup sakladığı yaşları serbest bıraktı

Onun ömründen bahar gitmişti

Bu göz yaşları özünde kaç acı barındırıyordu

"Başımız sağolsun" diye bilmiştim kısık sesimle

Abimi ilk defa bu kadar ağlarken görmüştüm. Hep saklardı benden göz yaşlarını, ama şimdi benim omuzlarımda ağlıyordu

Doktor gelip hastayı yormamamız gerektiğini söyleyince çıkmıştık odadan.

Arhan da benle beraber gelmişti, ve şuanda koridorda durup beni bekliyordu. Yanına gittim, kollarını sardı bana. Son günlerde bir birimizin ilacı olmuştuk

"Sana ağlamak yakışmıyor diye söylediğimi hatırlıyorum hatun"

"Ama bu elimde olan bir şey değil ki"

Saçlarımdan öptü, parmak uçlarıyla göz yaşlarımı sildi

Hastaneden ayrılıp konağa geri dönmüştük. Konakta yas vardı, ve evde yardıma ihtiyaç vardı. O yüzden hastanede fazla kalmamıştık, zaten doktor abimin yanına fazla yaklaşmamıza izin vermiyordu

Abiminde yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. Acılarıyla baş başa kalması ve yüzleşmesi lazımdı

İnsan acısıyla uğraşırken saatlerin nasıl geçtiğinden haberi bile olmazdı. Bir gün çıktığında, birde gün battığında haberin olurdu

Akşam herkes odasına çekilince bende odama gittim. Arhan koltukta oturmuş öylece boş duvara bakıyordu. Yanına gidip oturdum, başımı göğsüne koydum

Ellerini saçıma çıkarıp okşadı

"Abin iyi mi?" diye sordu

"İyi, yani ne kadar iyi olabilirse"

"İnsanın sevdiğini kaybetmesi zordur, yakar kül eder insanı"

Kollarımı sardım ona sıkı sıkı

"Tüm gece koltukta mı oturacağız hatun?"

Kendisi kalktıkta benide elimden tutarak kaldırdı. Yatağa uzanıp benide göğsüne yatırdı