Fazlasını verdiğiniz hiçbir yerde kıymetiniz bilinmez. İnsanlara ne gerektiğinden fazla değer verin ne hakettiklerinden fazla tolerans gösterin. Kimin yüreği neyi götürüyorsa o kadarını alsın sizden.
Şimdi elimde çay tepsisiyle birlikte divandaki kadınlara çay götürüyordum. Av olmayı bekleyemezdim. Ben kaçtıkça üzerime geleceklerdi farkındaydım. Çünkü hep böyle olmuştu.
Ve kadınlar hissederdi. İçimize düşen şüphe en büyük kanıttı.
Kapıdan içeri girdiğimde tüm gözler bana döndü.
"Ah yavrum sen niye zahmet ettin"
Dilşad hanımın konuşmasıyla gülümseyip çay tepsisini bir elimde tutup diğeriyle önlerine sehpa koyduktan sonra çayları dağıttım. Kızların ikisi hemen hemen benimle yaşıt gibi duruyorlardı. Avzem hanımın yanındaki kadın ise ellilerinin başlarında olmalıydı.
Son çayı da verdiğimde elimde tepsiyle doğrulurken nereye oturacağım konusunda kararsız kalmıştım çünkü fena halde yabancı hissediyordum.
"Geç kuzum ayakta kalma gel yanıma"
Dilşad hanımın elini yanına vurup beni çağırmasıyla elimdeki tepsiyi boş sehpanın üzerine bırakıp yanına oturdum.
"Aliye yoruluyor diye yeni bir çalışan daha alacağım diyordun dilşad, hanım kız o mu"
Tahmin ettiğim gibi konu benim üzerime çevriliyordu. Bismillah dedim içimden başlıyoruz.
"Yok abla feraye benim misafirim. Henüz bulamadım ki uygun birini işe alayım"
"Zaten hizmetçi gibi bir hali yok yenge. Üzerindeki elbise marka, fiyatı neredeyse bir maaş"
İlk geldiklerinde demirhanı yanımda görünce beni öldürecek gibi bakan kızdı bu. Şimdide oturduğu yerde kollarını birbirine dolamış bacak bacak üstüne attığı ayağını hırsla sallıyordu.
Simsiyah saçları ve esmer teni, kara gözleriyle güzel bir kızdı ama simasında bir iticilik vardı. Yüzünde sevimlilik yoktu hemde hiç yoktu.
Üzerimdeki elbise sabah demirhanın benim için aldırdığı elbiseydi. Fiyatı hakkında bilgim yoktu. Ayrıca bir elbiseye bir maaş vermek demirhana koymazdı. Adam karun kadar zengindi. Sorun yoktu yani.
