🌿ASEL🌿

(1.Bölüm: Olamaz mı?)

(Lütfen vote ve yorum atmayı unutmayım....🧡 İyi okumalar...)

Gözyaşlarımı elimin tersiyle sertçe sildim ve yerimden doğrulup, yatağın yanındaki küçük çekmeceden günlüğüm ile kalemi çıkardım.

Ne zaman canım yansa, yazmak iyi hissettirirdi.

Yatağıma döndüm ve sırtımı yatak başlığına yaslayıp, derin bir soluk aldım.

Yeni bir sayfa açtım.
Bu yazdığım kaçıncı günlük, bilmiyorum.

On üç yaşımdan beri derdimi kimselere anlatamadığım için sayfalara yazardım. O zamanda en yakın sırdaşım günlüğümdü....

Şimdi on yedi yaşındayım.
Yine en yakın sırdaşım günlüğüm...

Sevgili sırdaşım;

Yine ezbere bildiğin günlerden biriydi benim için.

Artık canımı acıtmıyor eskisi gibi,
Çünkü alıştımışım gibi,
Hala yaralarım acıyor, hala göğüsümü sızlatan sancılar var ama,
Akışına bıraktım her şeyi.

Yine dedem çok sinirliydi. Ve ben yine dakikalarca dayak yedim. Ve yine, ne annem, ne babam, nede abimler ses etmediler....

Cinsiyetimi ben seçmemiştim ki...
Kız olmayı ben istememiştim.
Bu Allah vergisi olan birşeydi,
Ama onlar bunu anlamıyorlar.

Bu ailedeki tek kız çocuğu ben değilim.
Birde kuzenim Zehra var.
Ama amcam onun kız olmasını umursamadan onu sevip saçlarını okşuyor, parmağına cam batsa, hemen hastaneye götürüp sardırıyorlar.

Öyle imrenerek izliyorum ki onların baba-kız ilişkisini....

Ya benim babam....

Dedem dakikalarca beni döverken o sesini bile etmiyor du...

Annemde öyle...

Yaralarımı kimse sarmadı benim, gözyaşlarımı kimse silmedi, düşünce kimse elimi tutup kaldırmadı,yada kimse bana çikilota almadı...

Yada amcamın her zaman işten dondügünde ona aldığı gibi pamuk şeker almadı...

Orta okulum bitince artık okutmadı.

Kız olduğum için...

Oysa Zehra okuyordu hala...

Ama ikimiz farklıydık, amcam ona söz edilmesine izin vermiyordu, dedemde ona ses etmiyordu, ancak sıra bana gelince, babamda ses etmezdi..

Dedem beni dövüp acıdan bayıltırken...

Tek dileğim, birgün bu cehennemden kurtulmak....

Umarım en yakın zamanda kurtulurum....

Okunan ezan ile günlüğümü tekrar çekmeceye koydum ve kalkıp abdest almak için banyoya ilerledim.

Namazımı bitirip ellerimi açtım,

" Allah' ım, biliyorsun beni, senden başka kimsem yok benim. Nolur hemen yanına al beni, ben senin istediğin gibi bir kul olmaya çalışıyorum. Sende beni bu dünyada beni fazla bırakma olurmu? Nolur sev beni. Sen benden vazgeçme."

Ellerimi yüzüme sürüp aşşağıya doğru indirdim. Seccademide toplayıp
Dolaba koydum.

Tesettüre gireli altı yıl olmuştu.
Dedemler zorla beni kapatmıştı ve bende karşı gelememiştim. Sinrasında kendim araştırma yapıp tessettürün Allah'ın emri olduğunu öğrendim. Ve kendi rızamla devam etmiştim.

Ama kuzenim Zehra hala açıktı ve istediği elbiseleri giyip dilediği gibi makyaj yapabiliyordu. Cidden makyajlı hâli ve normal hâli çok farklıydı.

Tabi ben bunların günah olduğunu bildiğim için özenmiyordum.

Tek özendiğim şeyi, herkesin üstüne düşüp sevmesiydi....

Belki bende bir gün sevilirdim?

Belki benide seven ve arkamda durup beni koruyan biri olurdu?

Olamaz mı?.....

( İşanllah beğenirsiniz 🧡.
Yazım hatası varsa özür dilerim.
Herhangi bir öneriniz veya eleştiriniz varsa eğer lütfen yorumlara açık bir dille yazın.
Tüm yorumlarınızı okuyup dikkat alacağıma söz veriyorum.
Allah'a emanet olun canlarım🧡...)