Sevdiceğim ✔️

31.Bölüm

Merhaba, 

Aranın ardından devam ediyoruz cüzide bebeklerime.

Dilerim beğenirsiniz.

Keyifli okumalar dilerim..

----

Jeon Taehyung'dan -7 ay sonra-

7 ay önce evli bir adama dönüşmüş ve Kookie ile mutlu bir hayat geçiriyorduk. Bu 7 ayda diğer yılların aksini göstermedi. Yani birbirimizi alttan alıp tartışmadan özür dileyip gönlümüzü alıyorduk.

Bu süreçte şirketlerimizide birleştirerek çalışma zamanımızda bile birlikle olmamızı sağlamıştık. Birçok kişiye göre sürekli bu kadar yan yana olmamız yanlıştı ama ikimizde bunu seviyorduk. Bizden 1 ay sonrada abim Jin'le evlenmişti. Annem ikimizinde kısa sürede evlenmesine şaşırsa bile bizi daha çok şaşırtan o oldu.

Sürekli tatil için gittiği yerde aslında bir adamdan hoşlanmaya başlamıştı ve onu görmek için gittiğini öğrenmiş olduk. Adamla tanıştığımızda babamdan çok daha sıcak hissetmiştim. Şu an da da beraber yaşıyorlardı deneme süresi için.

Ama benim takıldığım şey Kookie yıllardır ilk kez gelen bir telefonla açıklama yapmadan evden çıkıp gitti ve sabahın köründe çıkmış olmasına; saatin neredeyse gece yarısına geliyor olmasına rağmen gelmemişti.

Jungkook, annesi, abim, Jin; aklıma kim gelirse aradım ama bir kişi bile telefonumu açmadığı için televizyon karşısında Nutella kavanozumla oturuyordum. Aradan geçen onca saattin sonunda Kookie beni aradığında açtım direk;

"NERDESİN SEN SAATLERDİR?"

"Beyefendi telefonunda "hayatım" kayıtlısınız ancak nesisiniz acaba?"

"Sen kimsin de eşimin telefonu elinde!?"

"Sakin olun lütfen. Ben XXX Merkez hastanesinden baş hemşireyim. Eşinizin bir akrabası trafik kazasında hayatını kaybetti ve kazadan sadece 3 yaşında ki oğulları hayatta kaldı. Aile bireylerinden birkaç kişiyi sakinleştirici vererek dinlenmelerini sağladık ancak ufak oğlan Bay Jungkook'u gördüğünden beri kucağında ve kıpırdamasına bile izin vermiyor. Saatlerdir size ulaşmak istediği için en sonunda ben aramak istedim." 

"Birkaç dakikaya orada olurum, teşekkür ederim." 

"Rica ederim." 

Telefonu kapatıp evden çıkacaktım ki kalçamın bile gözüktüğü bu kısa saten pijamalarla çıkarsam Jungkook'un her şeyi bırakıp beni kıskanmakla uğraşacağını bildiğim için odaya koşup siyah eşofman takımını giyip çıktım evden.

Hastane evimize 40 dakikalık bir mesafe de olabilir ancak gece yarısı boş yollarla 17-18 dakika da varmış oldum. Koşarak içeri girip vezneye gittim.

"Jeon Jungkook nerede?" 

"Nesi oluyorsunuz?" 

"Eşiyim Jeon Taehyung ismim." 

"3.Kata giderseniz bulabilirsiniz." 

"Teşekkürler." 

Asansörlerde sıra olduğunu gördüğüm için koşarak merdivenlerden çıktım. Nefes nefese Jungkook'u ararken yere oturmuş kucağında ağlayan çocukla konuşmaya çalıştığını gördüm. Sesini duyamıyordum ama dudakları hareket ediyordu. Koşarak yanına gittiğimde adım seslerini duyup bana dönmüş ve kollarını bana uzattığında kucağında çocuk kollarını tutup kendine çekmişti. Kendini onunla kafese alıyordu resmen.