KIŞ ÇİÇEĞİ 'AÇELYA' - YARI TEXTİNG

1.5

Bana destek olmak için hikayeye oy verirseniz çok sevinirim. İyi okumalar 🫶🏻

Gökçe Ergun'dan

1 Ocak 2024

Gökçe: Bak dikkat et kendine

Gökçe: Orası Bursa'nın nüfusundan 4 kat daha fazla, iti kopuğu çoktur.

Açelya: Biliyorum Gökçe kaç kere söyledin

Gökçe: Seni düşündüğümden yavrum

Gökçe: Öpüyorum seni <3

Gökçe: Finaller bitince kapındayım bak hazırlığa başla şimdiden

Gökçe: Ben malum üç kişilik yemek yiyorum.

Açelya: Hahsjqjsjajs

Açelya: Devamsızlığını kullanma ama tatilde gelirsin.

Açelya: Doya doya gezeriz hemmmm

Gökçe: N'olcak bebiş bir şeycik olmaz.

Gökçe: Haydi öpüyorum seni sen dinlen evinde

Açelya: 🤍

Kablolu kulaklığımın bir tanesi kulağımda, bir tanesi ise kulağımdan düşmüştü. Telefonu çantama atmıştım ve şimdi üç dakika sonra başlayacak dersim için psikoloji defterimi arıyordum. "Ya sabır nerde bu defter.. Küçücük defter alırsan bu olur Gö-"

"Gökçe?"

Ben konuştuğum sırada benim yerime biri cümlemi tamamladığımda arkamı döndüm. Gazel.

Açelyanın lisede hayatını karartan o çocuk.

Açelya ve ben hayatı çok önemseyen insanlardık ki bu hayattan yara alınca bitmişti. Yollarımız üniversitede birleşmişti bizim. Ben ilk sene babamın ölümünden dolayı uzun bir süre devamsızlık yapmıştım ve Açelya'dan notları istemiştim. Açelya ise bana notlarını vermemişti ve biz kavga etmiştik, sonra ise Açelya benden özür dilemiş ve kötü bir ruh halinde olduğunu söylemişti. Ben de onu affetmiştim ve bizim dostluğumuz böyle başlamıştı.

Ben dışarıdan ne kadar eğlenceli gözüksem de içine kapanık bir kızım. Okulun en utanmaz, arsız kızı aslında benimdir fakat bir Açelya bilir aslında en içine kapanık bir kız olduğumu.

Açelya bana derdini ilk anlattığı gün ki -o gün bundan birkaç ay öncesi oluyordu- o çocuktan bahsetmişti. Lisede nasıl zorbalandığını, ailesinin onu sevmediğini ve yalnız kaldığını ve sonra o çocuğa sığındığını..

Sonra o çocuğun onu terk ettiğini ve kendini geliştirdiğini..

İşte o zaman önemsememeye başlamıştı hayatı.

Benziyorduk. Açelya ile çok benziyorduk. Lisede ben de zorbalanmıştım. Ailem yüzünden.

Aile ne kadar önemli bir kavramdı.

"Ne var?" ayağa kalkmıştım. Bir kulaklığımı kulağımdan çıkarmış, hızlıca çantama sıkıştırmıştım. Ayağa kalktığımda ona bakıyordum. "Açelya nerde?" dedi Gazel.

"Güzel soru. Seni ilgilendirmiyor." hızlıca yanından geçeceğim sırada bileğimi tuttuğunda ona baktım. "Bak, Gökçe bildiğin gibi de-"

"Zaten o gün onu terk ettiğinde de bildiğin gibi değildi demi Gazel? Ah, yoksa sarhoş muydun?"

"Gökçe dinle lütfen."

Ona döndüğümde kollarımı birbirine bağladım ve desteğimi bir ayağımın üzerine vererek ona baktım. "Üç dakika sonra dersim var, anlat." saatime baktım. "Hatta bir dakika sonra."

Bu sahne 14. bölümde son sahnelerde geçen kısımlar..

...

"Nasıl ya?" şaşkınlıkla ona bakıyordum. Deney? Noluyor burada? "Ne diyorsun sen Gazel? Deney? Bu adam ölmedi mi? N'oluyor ne-"

"Çok karışık, çok uzun konular bunlar Gökçe, lütfen Açelya'nın adresini ver. Onu bu cehennemden bir tek ben kurtarabilirim"

"Neden?"

"İrem." dedi. Sesi titriyordu. Neden sesi titriyordu? "İrem, öz evlat. Açelya.."

"Sen ne diyorsun Gazel? Açıklasana işte sabahtan beri konuşuyorsun boş boş."

"Açelya üvey evlat. Açelya ve Mirena kardeş."

Kaşlarımı çattım. "Mirena ki-"

Barda ki o kız.

"Hassiktir, o kız." ellerimi saçlarımdan geçirdim. "Hayır! O olmaz! O kadın çok kötü biri, hayır Açelya öyle biriyle kardeş olamaz."

"Daha da kötüsü ne biliyor musun? Açelya'yı bu aileye veren o. İntikam almak istiyor."

Mirena Lovato sonbahar ayında yayınlayacağım kitabın ana karakteri. Bağlantılı kitaplar diyebiliriz