KIŞ ÇİÇEĞİ 'AÇELYA' - YARI TEXTİNG

0.5

4. Bölümün kısa olduğunu düşünüp 5. Bölümüde yayınlamak istedim. Bir sonraki bölüm günü: Salı.

Daha fazla bölüm yayınladığım günler bölüm günlerinde değişiklik olabilir. İyi okumalar.

O mu?

Ekranda beş dakika önce aldığım mesaja bakıyordum. Gözlerimi ayırmıyor, üstümde ki şoku atlatmaya çalışıyordum

Gazel Ekin Karel

Lise ilk sınıftı, sömestr tatilinden sonra ilk gün. Onu gördüğüm ilk gündü. Okula yeni gelmişti ve eski okulundan kamu malına cezadan atılmıştı. Sonra bunun bir iftira olduğu anlaşılmıştı.

Daha 15 yaşında olmamıza rağmen çok yakışıklıydı. Bazı popüler kızları ona çıkma teklifi etmişti fakat o hiçbirini kabul etmemişti, ben hariç.

10. Sınıfta ona, ondan hoşlandığımı itiraf etmiştim. Sandığımın aksine reddedilmemiştim, kabul etmişti. Tüm okulun güzel kızlarını reddeden o çocuk, okulun en sevilmeyen kişisinin -yani beni- çıkma teklifini kabul edilmişti.

Aşırı kilolarımdan, sivilceyle dolmuş yüzümden dolayı okulun ilk gününden beri sevilmezdim ama o çıkma teklifimi kabul ettikten sonra tüm okul bana daha çok düşman kesilmişti. Klasik lise zorbalarından çıkmıştı artık bana olan zorbalıkları, her öğle teneffüsü yemeğim üstüme dökülür yememe izin verilmezdi.

Öğle teneffüsünde yemek almak için kantine gittiğimde ve aynı muamele ile karşılaştığımda panik atak krizim tutmuştu. Biliyordum, öğle teneffüsleri yeme bozukluğum olsa bile bana yemek yedirmeyeceklerini biliyordum. Ama ben her gün, her öğle teneffüsü gene gittim.

Orada olan arkadaşları ona haberi ulaştırmıştı, ben o yemekhaneden çıkacakken kolumdan tutmuş, beni sakinleştirmek için lavobaya götürmüşü. Sonrası.. Sonrası yoktu.

Sonrası karanlıktı.

Herkes gibi mükemmel bir ailem yoktu. Okul çıkışı etüte kalacağım bahanesiyle okulumuzun yanındaki kafeye gider, günlük iki saatine olsa bile çalışırdım. O kızlar her okul çıkışı gelir, işten atılmam için uğraşırlardı. Belki de hayatımda ilk defa bana acıyan biri olmuştu, iş sahibi ben işten çıkana kadar beni atmamış ve anlayışla karşılamıştı.

O günden iki hafta sonra yaz tatili başlamıştı. Ben eşit ağırlık, o sayısal seçtiği için yollarımız ayrılmıştı.

Ara sıra görsem bile lisenin sonuna kadar onu sevmiştim. O bilmesede aynı üniversiteye gitmiştik ve ben üniversite 1. Sınıfın sonuna kadar onu sevmiştim, sonrasında bünyem artık aşka inanmamaya başlamıştı ve bitmişti. Koskoca 5 yılın sonunda.

Üniversitelerimiz hala aynıydı ama onu en son 1,5 yıl önce görmüştüm.

Gökçeyle üniversite ilk sınıftan beri yakın arkadaştık. İkimizde psikoloji okuyorduk ve sınıfta tanışmıştık. Gökçe, Gazel'i unutmamda ki en büyük destekçimdi.

Ve Gökçe doğru söylüyordu ki benim çevremde adı G ile başlayan kimse yoktu, Gökçe harici.

Telefondan gelen aramayı cevapladığımda telefonun ucundan bağırma sesi yükseldi, "Kızım seni yarım saattir arıyorum! Mesajım görüldüde de kaldı, iyi misin?"

"İyiyim ben. Sadece hafızamı zorlamaya çalıştım."

"Neden?"

Oflamaya başladığımda Gökçe'nin telefondan sesi duyuldu. "Kızım ben sana unut dedim de tamamen unut demedim. Liseyi sadece unutsan yeterliydi, bir erkek için değer mi be? Hadi bu-"

"Gökçe yok." Telefonu hoparlöre alıp masama koydum ve yarın ki okul için çantamı hazırlamaya başladım. "Babamın büyükannesinin adını bile düşündüm ama yok, bizim sülalede bir tek adı G ile başlayan Gürsel amcam var. Gürsel amcamın da ikinci ismi yok ve soyadı benimle aynı olduğu için o da olamaz." tekrar nefesimi verdim. "Lisede ki o kızı bile, o kız ya! Lise hayatımı mahveden kızı bile düşündüm. Ama onun soyadı Ek ile başlamıyor. Bende bunu düşünmek istemezdim ama, onun harici tüm kapılar kapalı."

"Adresini biliyor mu?"

Gökçenin dediğiyle donakaldım. Çantama yerleştirmek için aldığım psikoloji kitabı yere düşmüştü. İhtimaller azalıyordu. Hayır, hayır.

"Açelya, iyi misin?"

"Biliyordu Allah kahretsin." gözlerim doldu. "Bir konuşmamızda onla şakasına adreslerimizi atmıştık, o sonra silmişti fakat ben silmemiştim. Allah kahretsin beni Gökçe."

Zil çaldı.

"Ben onu tekrar hatırlamak istemiyorum."

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere. Sağlıkla kalın