Devrim (+18)

Devrim B2 - |Kızılca Kıyamet|

Hepinizin eski kurguyu benimsediğiniz için, bu bir tık farklı kaldı. O yüzden onu istemeniz doğal, ama söz veriyorum, daha çok seveceksiniz bu kurguyu. Muah hepinize.

Ruhlar, kangren yaralar ile apse olur bazen. Bazen ise o apseden kurtulmak için, daha büyük bir yara ruhunda oluşturman gerekir.

Bu adamın gözleri tam olarak, bu tasviri anlatıyordu aslında. Buz rengi gözleri, ruhumu dondururken, tepkisize gözlerini kaçırdı. Samimi olacağını, ya da asılacağını düşünmemiştim zaten. Öyle biri değildi, öyle olsa işim ve öldürmem daha kolay olurdu.

Gözlerini benden hemen çevirmesine rağmen, oldukça özgüvenli görünüyordu. Arkasında ise, kuyrukları vardı.

Ne zaman bu adamı görsem, hep bu adamlar ile beraberdi. İş ortakları ya da suç ortakları da diyebilirdik. Ona ondan daha iyi gölgelik yapmış, onu çok iyi araştırmıştım.

Masadaki tüm adamlar saygı babında yerinden kalkarken, yanlarındaki kadınlar da kalktı.

Ben ise, yerimden kalkmamıştım. Primat sistemi beni gram ilgilendirmiyordu.  Kalkmamam onun ilgisini çekmek falan değildi ama Devrim Atalay bunu, onun dikkatini çekmek için yaptığımı zannediyordu. Erillerin aptal egemenlik düşünceleri..

Tek düşüncem vardı, Eliz'in katilini, bugün buraya, bu köhne balo odasına gömecektim. Dikkat çekmek umurumda da değildi.

Devrim'in bakışları bana dönerken, dudaklarında kibirli bir ifade belirdi. Aptal adam, gerçekten onu etkilemeye çalıştığımı zannediyordu.

İçimde büyük bir öfke şahlandı. Kendini bu kadar önemli görme bebeğim.

Arkadaşlarının da ezici alaycı bakışlarına maruz kaldım, neyse kısa sürmüştü. Hemen yanımıza bir kadın garson gelmişti çünkü.

Devrim Atalay'a hayran hayran bakıyordu. Bu bunak 40 yaşında, siki buruşuk herifin tekiydi.

Bu salak kadınlar, nasıl göz zevklerine yedirerek, bu pisliğe hayran hayran bakıyorlardı?

Eliz de o aptallardan biriydi. Ve bu adamın tehlikeli rayihası, benim arkadaşımı canından etmişti.

Masanın baş köşesine kurulduğunda, bakışlarım onun bakışlarına döndü. Dik dik bakıyordum suratına.

Ondan ne kadar nefret ettiğimi, bakışlarımdan anlamış gibi miydi bilmiyorum? Anlar mıydı onu da bilmiyordum. Gerçi aptal değildi.

Nefret, ilmek ilmek ruhumda örülürken, yanımdaki asalağı omzundan tutarak kaldıran, Devrim'in köpeklerinden biri yanıma oturdu.

Rahatsız olduğumu hissederek, birkaç adım ittirdim sandalyemi ondan uzağa.

Bu onu eğlendirmişti anlaşılan. Az sonra da böyle eğlenebilecek miydi?