Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Nachtmerries

Pov Milo
Ik zit op mijn bed met een mesje in mijn hand. Ik ben voledig bevroren. Hoe graag ik het mesje ook zou willen gebruiken, het lukt niet. Ik kan niet meer bewegen. Ik heb het gevoel dat ik geen zuurstof binnen krijg omdat ik extreem aan het hyperventileren ben. Ik heb hoofdpijn van het huilen maar ik kan het niet stoppen. Ik voel me onveilig in mijn eigen huis. Ik wil Matthy nog een keer bellen of kijken of hij heeft gereageerd maar het lukt gewoon niet om te bewegen. Wat als hij het morgen ochtend pas leest... Nee, dat zal toch niet. Bij de gedachte ga ik harder huilen. Dan hoor ik mijn ringtoon. Zou dat Mat zijn? Ik probeer alles om de telefoon te pakken en op te nemen maar het lukt gewoon niet. Ik kan niks. Wel ben ik een beetje opgelucht. Ik heb hoop dat Mat er aan komt.

Pov Matthy:
Ik ga veel te hard over de snelweg maar het boeit me niks. Ik heb liever een boete dan dat ik Milo verlies. Ik ben nogsteeds aan het huilen en lichtjes aan het hyperventileren. Ik hoop met alles dat hij oké is. Ik kan niet zonder hem.

Ik parkeer de auto en loop zo snel mogelijk naar zijn voordeur. Gelukkig heeft hij mij gister een sleutel gegeven voor gevallen zoals dit. Toch eng dat dat geval al zo snel kwam. Ik ren zijn huis in en loop zo snel mogelijk naar zijn kamer. Ik doe de lamp aan en daar zie ik hem op zijn bed zitten...

Zijn hele gezicht in rood van het huilen en ik heb zijn ogen nog nooit zo bang, gestrest en verdrietig gezien, ze staan helemaal vol met tranen. Hij zit doodstil met een mesje in zijn hand waar hij volgens mij nog niks mee heeft gedaan. Hij is extreem aan het hyperventileren. Ik schrik, ik had niet verwacht dat het zo snel al zo slecht zou gaan.

"Miel!" Schreew ik en ik ga zo snel mogelijk naast hem zitten op het bed. Ik grijp het mesje uit zijn hand en leg het op zijn nachtkastje. Ik voel ook tranen prikkelen in mijn ogen maar ik moet me nu sterk houden voor Miel. "Rustig ademhalen Milo, in uit, in uit..." Zo ga ik even door. Hij probeert met mijn tempo mee te gaan maar af en toe begint hij weer schokkerig te ademen. Ik zie dat hij te weinig zuurstof binnen krijgt en bijna omvalt. Zijn ogen vallen half dicht. Ik pak hem bij zijn schouders. "Milo! Ademen!" Zeg ik. Zijn ogen gaan weer een beetje open. "In uit, in uit..." begin ik weer. Deze keer gaat het beter. Hij komt langzaam maar zeker weer tot adem. "Goedzo Miel, blijf zo doorgaan!" Zeg ik. Zodra hij weer op adem is gaat hij in mijn armen liggen. "S-sorry" Zegt hij huilend. Mijn hart breekt een beetje waneer ik zijn stem hoor. Hij blijft huilen in mijn armen en ik aai zachtjes over zijn rug. "Het is oké Miel, echt waar."

Na een goeie tien minuten huilen gaat hij weer rechtop zitten. Hij kijkt me aan. Zijn hele lichaam trilt en zijn hele gezicht is nog rood van het huilen. Ik kijk hem ook even aan. Hij is ondanks alles nogsteeds knap. "Wat gebeurde er allemaal voordat ik er was?" Vraag ik. Ik moet de vraag stellen. Hij ademt diep in. "N-nachtmerrie... Een levens e-echte nachtmerrie." Ik schik. Nachtmerries zijn eigenlijk flashbacks maar dan duren ze uren en zijn ze heel veel erger. Hij had de vorige keer geen last van nachtmerries en daar waren we beide heel blij mee. Nu heeft hij het wel, het is dus erger. Weer breekt er een stukje van mijn hart. Nachtmerries zijn het heftigste wat je kan hebben met trauma en het gaat verschijnlijk vaker gebeuren nu. Hij verdient dat niet.

Milo gaat weer door met praten. "Toen ik wakker werd van de nachtmerrie kon ik helemaal niks meer. Ik heb je snel geappt en gebeld maar daarna bevroor ik. De droom voelde zo echt Mat. Het voelde alsof ik echt weer daar was en ik voelde de klappen die me vader me gaf..." Hij begint weer te snikken terwijl hij praat. Ik doe mijn best om niet te huilen. "Heeft je vader dingen tegen je gezegt?" Vraag ik. Milo knikt. "Eerst begon hij te schreeuwen omdat ik mijn beker drinken om stoten. Na een paar klappen zei hij dat ik een mislukkeling, dik en lelijk was. Ik weet dat al lang maar het doet pijn als iemand het tegen je schreeuwt." Ik luister maar schrik bij de woorden "Ik weet dat al lang." Ik kijk hem serieus aan. "Milo, luister even heel goed naar me. Jij bent de aardigste, mooiste, liefste jongen die ik ken. Het doet me pijn dat jij jezelf niet zo ziet. Ik weet dat jij dat niet gelooft maar ALLES wat je vader ooit tegen je vertelt heeft, in je dromen, flashbacks en ook ooit in het echt, is allemaal onzin. Je bent prachtig Miel." Hij kijkt me verbaast aan voordat er weer tranen in zijn ogen springen. Ik zie wel een glimlachje door het verdriet heen. Ik sla mijn armen om hem heen en hij kruipt snikkend tegen me aan. "Dankjewel Mat, je bent mijn alles." Ik smelt door die zin, hij is zo schattig.

We liggen al een half uur zo. Milo is weer een stuk rustiger en gaat rechtop zitten. We kijken elkaar aan. "Ik blijf hier slapen Miel. Niet alleen vanacht, maar tot dat je beter bent." Zeg ik. Milo schud nee, "Mat nee dat hoeft echt niet, dit gaat niet nog een keer gebeuren." Zegt hij. Ik geef hem weer een serieuze blik. "Milo, ik weet dat je voor je zelf wilt zorgen maar hulp inschakelen op dit soort momenten is helemaal oké. Je hebt het nodig, voor dit soort momenten maar je kan ook hulp met eten gebruiken." Zeg ik. Ik zie de blik van Milo veranderen, alsof hij tot een soort realisatie moment kwam toen ik begon over hulp met eten. "Je hebt een punt." Zegt hij zachtjes. Ik knik. "Mooi zo." Zeg ik met een klein glimlachje en ik aai door zijn haar. "Zullen we gaan slapen?" Vraagt Milo na een tijdje. Ik knik. Ik pak nog even snel mijn telefoon en zet wat in de bankzitters groeps app.

Hallo jongens.
Er is net iets gebeurt wat ik jullie later uitleg maar Milo en ik zijn morgen niet op kantoor. Jullie hoeven je geen zorgen te maken, Milo heeft gewoon even rust nodig.

Milo die ook zijn telefoon vast heeft leest het en glimlacht naar me. Dan zet hij het licht uit. Milo gaat dichtbij me liggen. Hij trekt zijn benen omhoog en ligt als een bolletje tegen mij aan. Ik sla mijn armen om hem heen en zo vallen we in slaap, lekker dicht tegen elkaar.

Nou gelukkig is Milo oké!
Ik ben nogsteeds ziek helaas maar heb daarom wel meer tijd om te schrijven hahaha
Doeiii!