Met jou (Mitthy/Bankzitters)

"Mat, ik hou van je"

Pov Milo
Ik word wakker. Ik heb hoofdpijn, ik ben benauwd en alles draait. Ademhalen gaat niet goed. Het paniek gevoel is niet weg gegaan na een nachtje slapen, en dat allemaal omdat ik één bordje eten op heb.

"Hey Mieltje, rustig ademhalen, alles komt goed. Ik ben er voor je." Hoor ik Matthy zeggen terwijl hij weer zijn armen om me heen slaat. Alle paniek verdwijnt de seconde dat hij dat doet. Mieltje, ik vind dat zo'n schattige bijnaam.

Het is ochtend dus ze brengen zo ontbijt. Ik weet niet of ik ga eten. Ik wil echt niet meer verder leven, het kost te veel moeite. Ik kan Mat en de andere bankzitters niet achter laten maar... Ik weet het niet. Ik weet echt niet of ik nog verder wil. Ik zit al sinds het incident te twijfelen en eigenlijk daar voor al. Ik weet het echt niet.

De zelfde dokter die hier de hele tijd al is komt weer binnen. Volgens mij heet ze Juul. Waarschijnlijk komt ze ontbijt brengen. Ik ben verbaast wanneer ik haar met legen handen in de deur opening zie staan. Ze kijkt serieus.

"Oké het spijt me heel erg maar jullie moeten nu het ziekenhuis uit. Ik had dit liever ook niet willen doen maar we zitten letterlijk vol en er moeten zo nieuwe mensen in deze kamer. Hier is een briefje met mijn nummer, app alsjeblieft als er wat aan de hand is." Zegt ze.

Ik schrik en kijk Mat aan. Hij is net zo verbaast. Ik heb het gevoel dat ik niet eens kan lopen en ik moet alweer naar huis. Matthy pakt het briefje aan en praat nog even met dokter Juul over wat hij moet doen om mij te verzorgen ofzo. Ik krijg er niet veel van mee, ik snap helemaal niks meer van de wereld om me heen.

"Ik heb je tassen Miel." Zegt Matthy terwijl hij ook zijn eigen tassen vast heeft. Ik knik en stap met heel veel moeite het bed uit. Ze geven me niet eens even ontbijt. We lopen de kamer uit richting de auto. Per stap worden mijn benen zwakker en mijn hooft zwaarder maar ik moet door blijven gaan.

We stappen in de auto. Ik adem diep in en stort in elkaar op mijn stoel. Ik kan niet meer. Matthy kijkt mijn richting in. We hebben oogcontact, heel lang oogcontact. We weten beide niet wat we moeten doen. Ook Matthy is helemaal in de war. "Maar naar jou huis rijden dan?" Zegt hij met een zucht. Ik knik en doe mijn ogen dicht. Ik wil niet meer.

Ik doe mijn ogen open en kijk verward in het rond. Ik was in slaap gevallen. De auto staat stil voor mijn huis en Mat zit naast me, hij zit naar me te staren met een blik vol emoties. Hoe hij normaal zo snel mogelijk weg kijkt als ik door heb dat hij staart doet hij dat nu niet. Hij glimlacht, houd oogcontact en aait door mijn haar.

"Onze spullen liggen al binnen, was terug hier gaan zitten en aan het wachten tot je wakker werd." Zegt hij lief. Ik voel me leeg van binnen en voel niks van emotie maar toch voel ik kriebels in mijn buik en glimlach ik automatisch. "Dankjewel." Zeg ik zachtjes en daarna breek ik oogcontact. Had ik niet moeten doen, die blik van Mat was niet vriendschappelijk, die blik zei veel meer. Domme ik keek weg.

Matthy helpt me naar binnen en begeleid me naar de bank waar ik gelijk op instort. Matthy gaat naast me zitten, ook hij is uitgeput. Hij kruipt tegen me aan en zo liggen we samen op de bank. Ik weet al wat hij zo gaat doen. Ontbijt maken.

Wil ik eten? Wil ik doorleven? Ik zit al sinds het begin van het ziekenhuis met die vraag. Één ding weet ik zeker, ik wil Mat vertellen dat ik gevoelens voor hem heb. Of ik nou dood ga of niet. Hoe hij me net aankeek in de auto gaf me enorm veel hoop en ik hoop dat als hij het zelfde voor mij voelt, dat het leven het dan misschien toch waard is. Het kan natuurlijk ook de vriendschap verpesten. Als dat gebeurt stop ik met leven, ik kan niet zonder hem. Het is alles of niks.

Zoals verwacht loopt Matthy naar de keuken en komt hij terug met een bord eten. Ik zie aan zijn gezicht dat hij heel bang is dat ik niet ga eten. Ik neem het bord aan en adem diep in. Ik wil eigenlijk niet het lot van mijn leven in zijn handen leggen maar dit is de laatste kans om iets uit het leven te halen. Ik leg het bord aan de kant en kijk hem lang aan. Dan begin ik met praten.

"Mat, ik hou van je. Niet als vrienden, ik wil meer zijn."

Wat ben ik toch ook gemeen
Eerst schrijf ik weer veel te lang niet en dan laat ik jullie ook nog hangen op een cliffhanger.
Hoop dat ik snel weer een motivatie boost krijg.