Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Hulp

Pov Milo
"Hallo meneer ter Reegen, hier is uw ontbijt." Weer krijg ik een bord in mijn handen geduwd. Ik mag er ook weer maar een half uur over doen. "Na uw ontbijt gaan er uw even wegen. Dat komt mijn medewerker zo doen." Zegt hij. Ik schrik, wegen? Gaan ze dan door hebben dat ik niet heb gegeten. Ze hebben me ook gewogen toen ik hier net binnen kwam. Dat gaan ze waarschijnlijk vergelijken...

De doktor is weg gelopen en ik zit hier met mijn bord. Ik sterf van honger. Dat is niet eens overdreven. Ik heb het gevoel dat ik dood ga. Ik ben duizelig, ik zie wazig, ik heb knallende hoofdpijn. Dit is echt niet goed, ik moet eten. Ik neem een hap, een kleine.

"Je moet minder eten Milo"
"Je moeder is net zo teleurgesteld in je als ik, daarom is ze weg, dikzak."
"Schep is even wat minder op."
"Ga je dat allemaal op eten?! Mislukkeling!"
"Geen wonder dat je geen vrienden hebt op school als je zoveel eet. Na school ga je ook niet veel bereiken."

De woorden van mijn vader spoken in mijn hoofd rond. Ik hoor zijn stem in mijn hoofd. Ik hoor hem schreeuwen. Hij heeft gelijk. Ik spuug mijn eten uit in de prullenbak en gooi de rest ook weg. Het maakt me niks meer uit. Dan verhonger ik maar. Ik kan het allemaal toch niet meer langer aan.

"Hoi, ik ben Juul de Laan, ik kom je wegen en een paar testjes met je doen!" Zegt een een vriendelijke vrouwelijke dokter. Ik knik en ga rechtop zitten om uit bed te stappen. Ik ben duizelig en ook al heb ik niks in mijn maag, ik ben fucking misselijk. Ze kijkt me een beetje bezorgd aan. "Gaat het meneer ter Reegen?" Vraagt ze. Ik knik en doe mijn best om te doen alsof er niks aan de hand is. Ik loop achter haar aan en we komen aan in een kamer. Zodra ik de weegschaal zie voel ik een paniekaanval opkomen. Ik hoop dat ik hem lang genoeg kan verbergen.

"Uw kunt hier komen staan!" Zegt ze aardig en ze wijst naar de weegschaal. Ik voel mij hart bonken en alles draait. Ik zie gelijk aan haar gezicht dat het niet goed is. "Meneer uw bent veel lichter dan toen uw hier binnen kwam, heeft uw hier voldoende gegeten?" Vraagt ze. Ik sta op het punt om flauw te vallen. Ik schud nee, "Nee dat kon ik niet..." Zeg ik en dan laat ik me vallen op een stoel zodat ik zo niet op de grond lig.

Ze kijkt me heel bezorgd aan. "Ik ga nu eten voor uw halen dat is belangrijk. Niet eten na veel bloed verlies en tijdens hersteling is levens gevaarlijk." Zegt ze en ze wilt de kamer uitlopen. "Hoeft niet mevrouw ik kan nu niet eten, sorry." Zeg ik. Ze kijkt me verward aan. "Eetstoornis." Voeg ik er aan toe. Ik zie aan haar gezicht dat de puzzelstukjes in haar hoofd samen vallen. "Oké meneer maar we moeten het proberen." Zegt ze. Ik schud weer nee. "Dat probeer ik al de hele tijd. Dat lukt niet." Zeg ik. Ik kan nu echt elk moment omvallen. De dokter ziet het en raakt in paniek. Ze laat me in een rolstoel zitten en legt me terug in mijn bed. Dan rent ze de kamer uit en praat ze met een andere dokter. Ik kan ze net horen.

"We moeten hem zonde voeding geven anders haalt hij het niet." Hoor ik haar zeggen. Ik hoor ook de stem van een mannelijke dokter. "Ik heb gekeken dat kan nu niet. Alle kamers waar dat zou kunnen zijn vol en we hebben daar nu geen apparaten voor beschikbaar." Hoor ik hem zeggen. Het eindigt in een soort ruzie waar uiteindelijk uit komt dat ik geen zonde voeding ga krijgen. Is dit dan het einde?

"Hallo meneer, het spijt me maar we kunnen als uw niks kan eten nu niks voor uw bieden. Het mag eigenlijk niet maar is er iemand die langs zou kunnen komen om te helpen of je gerust te stellen? We zijn hier nu opzoek naar oplossingen." Zegt de vrouw zodra ze terug is uit de gang. Ik hoef niet lang na te denken. "Mijn beste vriend. Matthyas het lam." Zeg ik. De dokter knikt. Ik geef haar zijn nummer zodat ze hem kunnen bereiken. Ze loopt weg mijn kamer uit om te bellen. Ik kruip in elkaar van de pijn en ga verder onder mijn deken liggen. Waarom ben ik zo. Waarom kan ik niet gewoon eten...

Pov Matthy
Ik word onrustig met hoofdpijn wakker. Gister waren Koen en Rob hier. Het was heel gezellig. Ik ben blij dat ik hun nu heb. Nu ben ik een dagje alleen. Het voelt niet goed. Helemaal niet goed.

Alles wat ik wil is naar Milo. Naast hem liggen. Samen lachen, samen films kijken, samen gamen, samen slapen, samen knuffelen, samen kletsen, samen video's opnemen, samen alles doen. Nu voel ik me alleen. Ook al was ik gister met Koen en Rob. Normaal zou het gewoon heel makkelijk heel leuk zijn met aleen Koen en Rob maar het gevoel dat het slecht gaat met Milo haalt dat weg.

Ik lig op de bank. Ik heb net ontbeten. Ik zit te twijfelen of ik vandaag even naar kantoor wil of niet. Ik weet dat Raoul daar nu zit en Robbie zei dat hij daar ook even heen ging om video's te editen. Ik heb niet echt energie maar hier de hele dag liggen is ook niet goed.

Ineens hoor ik mijn ringtoon. Ik pak mijn telefoon op. Is waarschijnlijk Rob om te vragen of ik naar kantoor kom. Ik ga wel nee zeggen, ben te moe. Ik heb een kleine hartverzakking als ik zie dat het ziekenhuis belt. Ik raak gelijk in paniek. Wat is er aan de hand?! Is hij dood?! Nee Matthy, domme gedachte, positief blijven.

"Hallo is dit Matthyas het Lam de beste vriend van Meneer ter Reegen?" Vraagt een vrouwelijke stem aan de andere kant. "Ja dat ben ik." Zeg ik zo kalm mogelijk. Ze begint verder te praten. "We komen er net achter dat Meneer ter Reegen al sinds hij hier is niet heeft gegeten. Het lukt hem nu niet om te eten en we hebben voor hem nu geen zonde voeding beschikbaar. Het gaat heel slecht met hem en hij wil dat uw op bezoek komt om te helpen en hem gerust te stellen." Zegt de vrouw. Ik blijf even stil. Ik kan wel in elkaar storten. Angst gaat door mijn hele lichaam. "Ja ik kom eraan." Zeg ik zachtjes. Ik kan niet normaal praten, ik heb het gevoel alsof mijn keel word dicht geknepen.

"Nog één ding. Eigenlijk mag er niemand bij Meneer ter Reegen maar ik ga voor uw een uitzondering maken omdat uw hem kan helpen en misschien zelfs redden. Ik zorg dat je binnen komt." Zegt de vrouw. Ze klinkt heel aardig en ze wilt het beste voor Milo. Ik ga akkoord. Ze verteld me dat ze bij de ingang gaat staan. Haar naam is Juul de Laan dus als ik iemand zie met dat naamkaartje moet dat haar zijn.

Ik stap in de auto. Ik ben helemaal in paniek. Dit klink niet goed. Ik start zo snel mogelijk de auto en rij vol gas weg. Ik hoor mijn hart kloppen en ademen gaat amper. Ik moet naar Milo voor dat het de laat is...

Jahaha, Cliffhanger🤭