Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Nooit meer hetzelfde?

Pov Milo
Vandaag was verassend een geweldige dag. Het is heel fijn dat Mat hier nu is. Ik weet niet wat het is maar waneer ik samen met Mat ben gaat alles beter. Ik ben blij dat ik zijn hulp heb aangenomen. Hij blijft hier voor nu een tijdje 'wonen' tot dat het beter met me gaat. Ik vind dat alleen maar fijn.

Ik lig nu naast hem in bed. Deze rust dag ging heel snel voorbij maar dat komt ook omdat we nu vroeg gaan slapen. We hebben de vorige nacht beide heel slecht geslapen dus we zijn kapot. Morgen gaan we gewoon weer naar kantoor.

Ik staar maar Matthy. Hij heeft zijn ogen al dicht dus hij ziet het niet. Ik weet niet waarom maar ik heb me nog nooit zo gevoelt over een jongen. Matthy laat me dingen voelen die ik nog nooit heb gevoelt. Het is raar, ik heb nooit op mannen gevallen en ineens dit. Het brengt wel paniek met zich mee. Ik denk niet dat Mat me leuk vind. Alle lieve dingen die hij zegt zijn alleen maar door mijn mentale staat, hij wilt gewoon helpen. Het is moeilijk maar ik kan op dit moment wel accepteren dat hij me waarschijnlijk niet leuk vind. Ik ben nu te veel bezig met mijn gezondheid.

Pov Matthy
Ik slaap nog niet maar ik probeer het wel. Ik word helemaal gek van mijn gedachtes. Alles waar ik aan kan denken is Milo, het feit dat ik hem waarschijnlijk leuk vind en het feit dat hij nooit het zelfde voor mij gaat voelen. Hij is alleen maar zo lief tegen me omdat ik hem help en hij dankbaar wilt zijn. Ik vind het lastig om dat te accepteren maar ik moet wel... Met die gedachtes in mijn hoofd val ik toch in slaap. Maar niet voordat Milo dicht tegen me aan kruipt.

De ochtend daarna:

"Goeiemorgen Matje!" Zegt Milo. Ik doe mijn ogen open en kijk Milo recht in zijn ogen aan. Hij staat naast het bed en hangt met zijn hoofd boven mijn hoofd. Hij aait door mijn haar. "Je was niet wakker geworden door de wekker." Zegt hij en hij geeft me een lief glimlachje. Ik word langzaam een beetje wakker. "Hey Miel!" Zeg ik blij. Milo gaat weer rechtop staan en haalt zijn hand uit mijn haar. "Hey Mat! Het is tijd om wakker te worden. Ik ga nu even douchen." Ik knik en Milo loopt weg naar de douche. Een golf van vlinders overvalt me toen hij me weer "Matje" noemde. Het is een bijnaam die helemaal niemand me geeft en ook eigenlijk niet heel goed klinkt, maar waneer Milo het zegt voelt het veilig. Wat hou ik toch van deze jongen.

De rest van de ochtend verloopt normaal. Nadat Milo klaar is in de douche ga ik douchen en daarna ontbijten we samen. Milo heeft vandaag heel goed ontbeten maar het ging wel lastig. Hij voelt zich daarom nu een stuk minder goed. Na dat we ons helemaal klaar maken stappen we in de auto, op naar kantoor.

Zodra we kantoor binnen stappen voelt er meteen iets niet kloppend. Koen en Rob zijn niet samen aan het kloten, ze zitten niet eens naast elkaar. Ze zitten beide ver weg van elkaar te werken met een depressieve uitstraling. Koen lijkt wat meer verdrietig en Robbie lijkt alsof al zijn emoties zijn verdwenen. Raoul komt op ons afgelopen. "Hey jongens." Begint hij en hij geeft ons beide een knuffel. "Ik weet niet wat er met Rob en Koen is maar ze willen dat ook niet vertellen, laat ze maar een beetje met rust vandaag." Zegt hij. Milo en ik knikken en lopen dan naar onze bureaus. We gaan een beetje aan het werk en lachen een beetje samen. Robbie is ook bij ons komen zitten en hij lacht en praat een beetje mee, maar ik zie wel dat er iets mis is met hem. Koen en Raoul zijn ook samen iets aan het doen maar Koen ziet er echt niet goed uit. Het lijkt wel alsof hij leeg is van binnen. Ik maak me zorgen maar ik focus me nu even op Milo, Robbie en mijn werk.

Ik heb het best gezellig met de twee maar ik merk dat Milo een beetje achteruit gaat mentaal. Dat was te verwachten. Ik luister een beetje naar zijn ademhaling die veel te snel gaat. Ook speelt hij onrustig met zijn vingers en trilt zijn been. "Gaat het Milo?" Vraagt Robbie. Milo schud nee en kijkt mij bang aan. Volgens mij weet Milo ook niet goed wat er met hem gebeurt. Ik sta op en pak hem zachtjes bij zijn schouders. "Wil je even op de bank liggen?" Vraag ik en ik wijs naar de eerste bank die het dichtstbijzijnd is. Milo knikt met moeite en kijkt me even aan met. "Met jou." Weet hij te zeggen voordat zijn ademhaling begint te schokken. Ik glimlach en pak zijn hand. We lopen samen naar de bank. Het is de bank die in het zicht staat van alle mensen die hier werken of chillen maar dat is geen ramp. Ik ga zitten en Milo gaat in mijn armen liggen. Ik help hem met zijn ademhaling en leg mijn hand op zijn arm zodat hij minder trilt. Na een tijdje is hij weer oké. Hij kijkt me aan, we hebben even oogcontact en daarna beginnen we beiden te giechelen. We blijven nog wel even zo liggen denk ik, ik vind dat niet erg. We starten een klein gesprekje terwijl ik met zijn haar speel. Het is knus en fijn.

Pov Koen
Ik staar naar Milo en Matthy. Het is duidelijk dat ze zich beide veilig voelen bij elkaar. Ik had hetzelfde met Robbie voordat ik alles verpest had. Ik kon altijd in zijn armen liggen en mezelf zijn. Nu kan dat nooit meer. Hoe langer ik naar Matthy en Milo kijk, hoe verdrietiger ik me voel. Ik voel dat er tranen in mijn ogen prikkelen maar ik kan het tegen houden. Ik wil wat hun hebben weer terug met Rob. Waarom ben ik zo dom geweest om de vriendschap te verpesten.

Ik kijk Rob's kant op. Hij staart ook naar de twee op de bank. Daarna kijkt hij mijn kant op maar hij kijkt snel weg waneer hij ziet dat ik ook zijn kant op kijk. Ik kijk ook snel weg. Alles tussen ons is weg. Als we al geen oogcontact kunnen hebben... We hebben elkaar niet eens gegroet vandaag. Ik heb niemand om mee te lachen, niemand om een beetje te plagen, niemand om me veilig bij te voelen. Ik staar naar de grond. Ik heb Rob nodig in mijn leven...

Pov Robbie
Ik kijk naar Matthy en Milo. Ik vind ze schattig samen. Hun hebben de zelfde soort vriendschap die ik met Koen heb... had, waarschijnlijk. Ik wil dit weer met Koen kunnen doen. Gewoon als vrienden. Eigenlijk niet als vrienden. Ik wil meer zijn... Ik kijk naar Koen maar schrik en kijk weg als hij ook naar mij kijkt. Jezus ik ontwijk oogcontact. Ik ontwijk hem de heletijd. Waarom eigenlijk? Omdat ik bang ben waarschijnlijk. Is het dan echt nooit meer het zelfde? Is dit hoe het eindigt, de vriendschap en meschien zelfs meer in de toekomst. Ik kan dat niet laten gebeuren. Ik moet er wat aan doen. Ik sta op en loop naar hem toe. "Koen kom even mee."

Oehhh een soort cliff hanger
Vinden jullie het leuk dat er Koebie in dit Mitthy boek zit of willen jullie juist minder?