Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Eten?

Pov Milo
Matthy komt samen met de dokter die mij gewogen heeft binnen lopen. "Ik heb eten!" Zegt hij blij. Ik wist dat hij eten ging meenemen maar toch schrik ik ervan. Ik begin weer te hyperventileren...

Ik had gehoopt dat de dokter die naast Matthy stond me had kunnen helpen maar die is weg naar een andere patiënt in nood. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Tuurlijk moet zij ook andere mensen helpen en volgens mij is zij de enige reden dat Matthy hier nu is.

Ik ben aan het trillen en aan het huilen terwijl ik met moeite ademhaal. Matthy kijkt me bezorgt aan en legt het bord eten weg, hij legt het op mijn nachtkastje. Hij komt naast me liggen. Het is een één persoons bed maar we passen er samen is als hij dicht tegen me aan ligt. Hij slaat zijn armen om me heen en aait over mijn borst. "Het komt goed Miel. Ik blijf er in geloven..." Zegt hij terwijl zijn stem breekt en ik hoor hem daarna zachtjes huilen. Ik voel me gelijk weer schuldig omdat ik Matthy dit aan doe maar zijn woorden stellen me ergens ook wel gerust.

Ik lig al tien minuten in zijn armen en ik word langzaam rustig. Matthy doet alles wat hij kan om me gerust te stellen maar heeft moeite om niet harder in tranen uit te barsten en het op te geven. Hij kijkt me aan. "K-kan je wat eten?" Vraagt hij. Ik hoor de pijn in zijn stem. Hij klinkt heel hoog en op het punt om te barsten. Ik wil eigenlijk niet eten, ik wil dat dit het einde is. Maar ik kan de blik vol verdriet die langzaam hoop verliest van Matthy niet negeren. Ik moet het doen... Voor hem.

"Ja doe maar..." Zeg ik zachtjes. Alle hoop in Matthy zijn ogen komt weer terug. Hij pakt het bord en kijkt me met een glimlach aan. Hij snijd het eten in stukjes en kijkt me aan. "Klaar voor?" Vraagt hij. Ik knik. Hij voert me een hapje.

Hap één

Ga je zoveel eten?

Hap twee

Je moet je schamen voor wie je bent Milo

Nog een hap

Je bent dik Milo, daarom is je moeder weg.

Hap vier alweer.
De woorden van mijn vader schieten door mijn hoofd. Ik kan hem en zijn woorden gewoon nooit vergeten.

Je bent niks waard Milo

Hap vijf.
Ik voel me langzaam per hap een beetje beter. Ik had echt eten nodig.

Niemand zal jou ooit missen als je weg bent.

Hap zes.
Ik wil ermee stoppen. Ik heb nog lang niet genoeg gegeten maar de woorden van mijn vader houden me tegen. Ik kan het niet meer. Dan ga ik toch dood, boeie. Liever dan dat ik nog door leef met deze gedachtes en trauma. Ik stop met happen nemen.

Ineens voel ik de hand van Matthy op mijn rug. "Alsjeblieft ga door Milo je kan het." Zegt hij. Die woorden en de hand van Matthy laten mijn angst en de stem van mijn vader verdwijnen. Ik ga door met eten terwijl ik me alleen maar focus op Matthy en de dingen die hij zegt.

Hap zeven

"Het komt allemaal goed Miel"

Hap acht

"Ik ben zo trots op jou"

Zo ga ik door met happen nemen tot dat mijn hele bord leeg is. Matthy pakt het bord aan en zet het terug op mijn nachtkastje. Hij kijkt me daarna aan met tranen in zijn ogen maar ook een heel zwak maar ook zeker gelukkig glimlachje. Ik denk dat hij er blij mee is maar vooral duidelijk oververmoeidheid van deze dag.

Ik ga in zijn armen liggen. Hij pakt me stevig vast. Ik begin weer te huilen, dit is een situatie waarvan ik nooit had verwacht dat ik het zou mee maken. Ik had nooit verwacht dat het zo ver zou komen. Matthy is ook aan het snikken maar meer uit blijheid en opluchting. Voor nu is het inderdaad opgelost. Ik ga nu nog niet dood. Dat wil ik eigenlijk wel.

Al die negatieve gedachten verdwijnen als ik Matthy me voel knuffelen. Het is een veilig gevoel, ik wil dit voor altijd. Als ik nog verder blijf leven dan is dat voor hem. Ik ga nog dichter tegen hem aan liggen. Hij geeft een kusje op mijn hoofd net als die keer dat ik was flauwgevallen net buiten een winkelcentrum. Het voelt fijn ookal is het waarschijnlijk alleen maar om me te troosten, net als deze knuffel en net als alles wat hij voor me doet en tegen me zegt...

Pov Matthy
Ik lig dicht tegen Milo aan. Ik sla mijn armen om hem heen en geef hem een kusje op zijn voorhoofd. Ik voel zo veel verschillende emoties tegelijk. Ik ben heel opgelucht en blij maar ook geschrokken en verdrietig. Ik kan op het moment niet beschrijven wat ik voel maar ik ben aan het huilen van blijheid terwijl ik me ook nog verdrietig voel. Ik ben zo blij dat hij heeft gegeten. Ik dacht oprecht dat dit het einde was...

We blijven zo liggen. Dit moment zou van mij voor altijd mogen duren. Het maakt me niks uit dat we in een klein ziekenhuis bed liggen. We liggen dicht bij elkaar inmiddels in elkaars armen. Ik ben dood moe en heb hoofdpijn van het janken maar dit laat al het negatieve verdwijnen. Milo is mijn alles en ik haat het dat hij dacht dat ik hem weg wou hebben.

Ik hoor iemand kloppen op de deur. "Kom binnen!" Zeg ik. Dokter Juul loopt binnen en kijkt naar het legen bord. Ze glimlacht naar ons. "Ik ben blij dat het eten is gelukt!" Zegt ze. Ik glimlach ook, ik ben net zo blij. Milo is niet blij, hij straalt verdriet uit. Hij lijkt wel teleurgesteld over het feit dat hij heeft gegeten, alsof hij het niet nog een keer zou doen. Ik zie alleen af en toe een glimlachje als we oogcontact hebben en als we fysiek contact hebben. Ik hoop dat dat een goed teken is maar ik ben bang dat hij morgen niet gaat ontbijten...

"Ik kwam hier even om wat te vertellen, het is al avond en eigenlijk mag u hier niet slapen. Toch heb ik met mijn collega's een uitzondering gemaakt zodat er hier iemand is om te helpen met eten. Er is alleen geen plek meer in het ziekenhuis dus u kan alleen blijven als u het oké vind om in dit bed te slapen." Zegt dokter Juul. Ik zie weer een klein glimlachje op het gezicht van Milo. Ik hoef hier natuurlijk geen seconden over na te denken. "Dat is geen probleem, ik kan hier slapen!"

De kamer is donker en Milo en ik liggen nogsteeds in elkaars armen. Wat heb ik hem gemist. Ik hoor de ademhaling van Milo nogsteeds af en toe schokken en hij trilt de hele tijd. Het gaat zo slecht met hem... Ik stuur snel even een update over de situatie in de bankzitters groepsapp, ik was daar nog niet aan toe gekomen. Daarna leg ik mijn telefoon weg en pak ik Milo weer stevig vast. Hij kruipt gelijk helemaal in mijn armen. Het duurt even maar uiteindelijk vallen we beide met elkaar in slaap.

Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten, ik ga mijn best doen om weer meer te schrijven!