Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Verpest

Pov Matthy
"Mat, ik hou van je. Niet als vrienden, ik wil meer zijn." Zegt Milo. Hij kijkt me aan met duizend verschillende emoties op zijn gezicht. Ik kijk hem ook aan terwijl ik langzaam verwerk wat hij zojuist heeft gezegt.

Hij houd van mij? Milo, de persoon die ik al zo lang leuk vind wil meer dan vrienden zijn? Dat is wat ik altijd heb gedroomd. Wat als hij het nu niet overleeft? Wat als dit iets is wat hij nog wilde vertellen voordat hij de keuze maakt om niet meer door te leven? Of bepaalt mijn antwoord zijn keuze? Ik hoop het laatste want ik hou ook van hem, heel erg zelfs. Ik kan huilen uit geluk terwijl ik tegelijk ook kan huilen door de stres. Ik ben nog nooit zo blij geweest maar ook nog nooit zo bang om iemand te verliezen.

Ik bevries helemaal en heb moeite om ook maar iets te zeggen. Het zijn te veel emoties tegelijk. Ik heb een soort autistische aanval. Ik wil zeggen dat ik ook van hem hou, letterlijk niks houd me tegen. Ik ben gewoon te erg in de war.

"Sorry." Zegt Milo die in tranen naar de voordeur loopt. Hij loopt de deur uit en stapt in zijn auto. Kutzooi, hij denkt dat mijn stilte negatief is. Ik ren naar de voordeur maar het is al te laat, hij is al weg gereden. Ik kan hem niet volgen, ik weet niet welke kant hij op is. Hij zit ziek met amper eten in zijn maag aan het stuur terwijl hij huilend denkt dat ik hem niet leuk vind. Dat kan nooit goed gaan.

Ik ren naar binnen en schop huilend tegen een muur. "Godverdomme!" Schreew ik. Waarom moet ik alles verpesten. Dit is een moment waar ik al zo lang van droom, Milo houd van me. En ik ben een fucking sukkel die dit moment verpest en Milo's leven kan nu letterlijk eindigen door mij. Ik ga Milo verliezen en het is mijn schuld.

Huilend bel ik Milo maar hij neemt niet op. Hij heeft wel zijn telefoon mee, hij ligt hier niet. Hij neemt niet op. Ik bel nog een keer, en nog een keer. Na zes keer neemt hij nogsteeds niet op, wat moet ik nu doen?! Ik heb alles verpest, alles.

Ik ga huilend lang uit op de bank liggen. Ik kan niet meer. Ik kan niks meer doen en ik wil de andere bankzitters niet ongerust maken, hun kunnen toch niet helpen. Ik was altijd hoopvol maar ik geef alle hoop nu op. Milo is weg en ik kan hem niet meer terug vinden.

Mijn hele wereld stort in. Ik kan niet zonder Milo. Uit verdriet en boosheid geef ik mezelf een paar klappen op mijn hoofd. Hoe heb ik zo fucking dom kunnen zijn. Ik weet niet meer wat ik moet doen en pak huilend mijn telefoon nadat ik een notificatie hoor. Een appje van Milo...

Milo
Ik snap dat je me niet meer wilt zien na wat ik heb gezegt maar wil dit even laten weten. Ik denk dat ik niet lang meer heb. Hier is mijn locatie, kan het niet voorstellen maar misschien wil je me nog een laatste keer zien ofzo. Als ik je niet meer spreek of als je niet komt wil ik even zeggen dat ik je heel dankbaar ben voor alles. Jij bent de reden dat ik het niet eerder op gaf. Je leven gaat weer beter worden als ik weg ben en ik gun je dat. Sorry voor alles.

Ik lees huilend het appje. Nee nee nee godverdomme. Ik heb het zo fucking erg verpest. Ik reageer op het appje met dat ik wel van hem hou en dat hij nu moet gaan eten maar hij leest het niet meer. Ook als ik hem nog een keer bel neemt hij niet op. Ik denk dat ik te laat ben maar ik moet doen wat ik kan doen. Ik heb zijn locatie en hij staat niet heel ver hier vandaan stil langs de weg. Ik moet er nu heen.

Ik pak eten en drinken mee met de hoop dat ik hem kan redden en spring meteen de auto in. Ik start de auto en ga zo snel mogelijk naar de locatie.

Daar zit ik dan. Alweer in paniek en huilend in een auto die veel te snel gaat opweg naar Milo. Weer weet ik niet hoe ik hem aantref. Mijn leven voelt als een hele heftige film. Een film die voor mijn gevoel niet goed gaat eindigen.

Ik zie de auto van Milo staan. Het is op een afgelegen weggetje. Ik parkeer de auto en ren naar zijn auto. Hij ligt met zijn ogen dicht in zijn stoel. Ben ik te laat?

Ik ga zo snel mogelijk naast hem zitten en pak hem bij zijn schouders. "Milo! Milo alsjeblieft word wakker!" Schreeuw ik huilend. Geen beweging. Ik raak in paniek. Ik moet kijken of zijn hart nog klopt. Ik pak zijn pols. Ik voel zijn hart nog kloppen en als ik goed luister ademt hij nog. Hij leeft nog... HIJ LEEFT NOG.

Ik probeer alles om hem wakker te maken. Of ja, alles wat ik kan: Schreeuwen en hem heen en weer schudden. Ik begin duizelig te worden van het huilen. Alles om me heen draait. "Alsjeblieft word wakker Mieltje..." Zeg ik zachtjes met mijn laatste energie. Ik ga achterover in mijn stoel liggen. Ik ben kapot. Ik kijk even zijn kant op en... zijn ogen zijn open.

"Milo!" Zeg ik verbaast en ik ga weer recht op zitten. Hij kijkt me bang aan, "Sorry Mat, echt sorry. Ik had de gevoelens die ik had voor me zelf moeten houden. Het spijt me zo erg." Zegt hij met een trillende stem terwijl hij moeite heeft met niet weer zijn ogen sluiten. Hij kan niet meer veel langer.

Hij begint opnieuw zijn excuses aan te bieden terwijl ik zijn ademhaling langzaam zwaarder hoor gaan. Hij gaat weer in paniek modes. "Milo rustig, kijk me aan." Onderbreek ik hem en ik pak zijn arm. Hij stopt met praten en kijkt me aan.

"Milo. Ik hou ook van jou, heel erg zelfs. Ik wist gewoon niet hoe ik net moest reageren, daarom was ik stil. Ik wil een toekomst met je Miel, ik wil niks liever." Zeg ik terwijl ik oogcontact met hem heb.

"Wacht wat?" Zegt Milo verbaast en hij kijkt me vol ongeloof aan. "Ja Milo, ik meen het." Zeg ik. Ik zie een kleine twinkel in zijn ogen. Ondanks alles is het is heel schattig. Ik pak het eten wat ik had meegenomen en geef het aan hem. Hij pakt moeizaam het eten aan en knikt. Een golf van blijheid gaat door me heen waneer hij de eerste hap neemt. Komt het dan toch allemaal goed?

Lekker heftig hoofdstuk dit👍🏻