Met jou (Mitthy/Bankzitters)

Mijn alles

Pov Matthy
Ik stap uit mijn auto en loop direct naar de ingang van het ziekenhuis. Ik denk dat de de dokter daar zie staan. Ik loop op haar af en spreek haar aan de seconde nadat ik haar naam kaartje heb gelezen, het is de goeie doktor. "Ik ben het Matthyas het Lam." Zeg ik. De dokter knikt en zegt dat ik haar moet volgen.

Ik loop het ziekenhuis in achter haar aan. Ik ben een beetje duizelig van de stress en ik heb moeite om niet weer te huilen zoals ik net in de auto deed. Ineens worden we aangesproken door een andere mannelijke dokter die ons raar aan kijkt. "Juul je weet dat er op deze afdeling geen bezoek mag komen." Zegt hij boos. Ik schrik. Je gaat me toch niet vertellen dat ik toch niet naar Milo kan. Dat hij misschien wel dood gaat en dat ik hem niet meer heb gezien. Dan is onze laatste ontmoeting die keer dat Milo niks deed, niet eens doei zei... Dat kan gewoon niet de laatste keer zijn, dat kan niet...

Juul is de situatie aan het uitleggen aan de man. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik wil huilen, schreeuwen maar het liefst wil ik bij Milo zijn. "Nou ik knijp voor jullie een oogje dicht, nu hup doorlopen." Hoor ik ineens. Ik was een beetje uit gezoned. Ik ben verbaasd. Hoe heeft ze dat nou weer voor elkaar gekregen?

We lopen de kamer van Milo binnen. Ik bevries helemaal waneer ik hem zie. Hij ligt in bed helemaal in elkaar gekropen. Hij ziet helemaal bleek en tranen stromen over zijn wangen. Ik zie aan zijn gezicht dat hij vergaat van de pijn. "M-Matthy..." Zegt hij met moeite terwijl hij probeert op te kijken. "Milo..." Zeg ik met inmiddels tranen in mijn ogen en ik loop op hem af. Hij kijkt me aan, hij ziet er helemaal niet goed uit.

Ik ga op het randje van het bed zitten en sla mijn hand een beetje om hem heen. Hij probeert wat te zeggen maar hij stort in. Ik zou naast hem willen liggen, hem willen knuffelen, uren met hem willen praten maar dat kan nu niet. Als ik nu niks doe dan is dit misschien wel de laatste keer dat we zo iets kunnen doen. Ik slik mijn verdriet een beetje weg en kijk hem serieus aan. Ik moet streng zijn. "Miel, we kunnen zo praten maar je moet NU eten. Het gaat moeilijk zijn maar je gaat oprecht dood als je zo door gaat."

Milo kijkt me aan en begint harder te huilen. "Niemand gaat me toch missen. Ben je eindelijk van me af, hoef je niet meer voor me te zorgen. Kunnen jij en de andere bankzitters je werk doen zonder stoorzender." Zegt hij terwijl hij moeite heeft om te ademen. Ik schrik. Hoe haalt hij dit soort shit in zijn hoofd?! Hij denkt dat ik van hem af wil?! Zijn vader heeft hem helemaal kapot gemaakt van binnen, hoe kan hij dit denken. Ik kan niet zonder Milo. Ik adem diep in en begin met praten.

"Denk je dat echt Milo?! Denk je echt dat we van je af willen?! De sfeer was dood toen jij weg was. Iedereen was verdrietig, iedereen maakte zich zorgen. We hadden geen energie meer om video's te maken en het enigste waar we naar uit keken was jou zien. Wij kunnen niet zonder jou. Bankzitters kan niet zonder jou. Jij bent zo veel waard Milo. Ik weet wat je vader je heeft wijs gemaakt maar jij moet heel goed onthouden dat alles daarvan onzin is. Zonder jou is er niks aan in het leven. Jij kan over je verleden heen komen en je gelukkige zelf zijn. Wij gaan je allemaal helpen. Niet denken dat je nutteloos bent. Mijn wereld storte in toen jij weg was. Je bent mijn alles Miel... Ik kan niet zonder jou..."

Ik ben klaar met praten. Ik ben nu zelf ook keihard aan het janken. Milo dacht dat ik van hem af wou.. mijn Milo, de persoon die mij gelukkig maakt. Het brak mijn hart in honderden stukjes toen ik dat hoorde. Hij denk dat echt, dat niemand hem gaat missen. Zo erg heeft zijn vader hem gesloopt.

Milo kijkt me aan met een blik vol emoties. Een traan rolt weer over zijn wang. Hij lijkt verbaasd met wat ik heb gezegt. Ik zie een heel klein glimlachje, echt een hele kleine die meteen weer word overspoeld met verdriet. Achter het verdriet verscholen ziet hij er ook dankbaar uit. We staren best lang in elkaars ogen. Dit is misschien niet het moment maar toch krijg ik weer kriebels waneer ik hem aankijk. Hij blijft schattig.

"J-jij kan niet zonder mij?" Vraagt hij zachtjes en hij kijkt me vol ongeloof aan. "Ja Milo, ik kan niet zonder jou. Ik had je misschien niet heel lang niet gezien maar ik miste je elke seconde." Zeg ik huilend terwijl ik met alles in mij hoop dat hij wilt eten. Ik zie aan Milo zijn gezicht dat er iets van realisatie binnen komt. "Haal maar eten voor me..." Zegt hij snikkend. Ik ben verbaasd. Hij wilt het proberen! "Oké ja komt eraan Miel!" Zeg ik blij en ik loop gelijk de kamer uit opzoek naar dokter Juul.

Pov Milo
Matthy loopt zo snel mogelijk de kamer uit om eten te halen. Ik wil het eigenlijk opgeven maar ik kan het Matthy niet aan doen. Ik wil niet dat hij depressief word omdat ik weg ben, dat verdiend hij niet. Ik geloof het eigenlijk nogsteeds niet helemaal. Hij en de andere missen me? Dat kan niet.

Ik voel me heel schuldig over wat ik Mat allemaal aan doe. Eerst laat ik hem voor me zorgen, dan neem ik niet goed afscheid waneer we dachten elkaar lang niet te zien, nu is hij helemaal kapot omdat hij bang is mij te verliezen. Ik verpest zijn hele leven, joh. Ik moet het goed maken, ik kan hem niet verlaten. Dat kan ik hem niet aandoen. De blijheid op zijn gezicht toen ik zei dat hij eten moest halen... Hoe kan hij zo veel om me geven.

Eigenlijk weer een soort cliffhanger dit hahahaha, gaat Milo eten of geeft hij het toch op?
Ik kan nu wel iets meer schrijven omdat ik niet meer naar school ga dus dat is wel chil ofzo!