to moje pierwsze opowiadanie mam nadzieję że wam się spodoba🤭 za błędy czy coś przepraszam bo przecinki to moja słabość. Niektóre rzeczy bedą pozmieniane np. wygląd lub wiek ~autorka<3
-Miłej zabawy. -Powiedział tata gdy wysiadałyśmy z auta. -Sydney pilnuj siostry! -wykrzyknęła mama. Pomachałyśmy rodzicom i poszłyśmy na plażę. Sydney przysięgła sobie, że dziś zrobi snapa* (trik polegający na szybkim zakręceniu deską na szczycie fali). -Idzie fala. Powiedziała goniąc ją. Za pierwszym razem się jej nie udało. Za drugim też. -Splubuj ostatni laz. -Powiedziałam. -W końcu do trzech razy sztuka. -Odpowiedziała Sydney, która już goniła falę. I nagle... Udało jej się! -Udało mi się! -Krzyknęła uradowana Syndey. -Blawo! Moja siostra jeszcze przez około 30minut próbowała powtórzyć swój wyczyn i może nawet 2-3 razy jej się udało.
11.46(godzina)
Nagle na całej plaży zrobił się chaos a ludzie zaczęli biegać i krzyczeć. -Nadchodzi koniec świata! -Niektórzy krzyczeli. -Uciekać idzie TSUNAMI! Chwilę później Sydney złapała mnie za rękę i zaczęłyśmy biec. Byle gdzie ważne żeby jak najdalej. -Wchodźcie szybko! -Nad nami unosił się helikopter, z którego zwisała lina. Bez wahania szybko się wspiełyśmy i po chwili byłyśmy w ogromnym helikopterze. -Mam na imię Wayan. -Odezwał się do nas mężczyzna o brązowych włosach. -A to jest Elvis. -Wskazał palcem na blond włosego chłopca, który był jakoś w wieku mojej siostry. -Ja jestem Sydney a to jest Paris. -Musimy stąd szybko lecieć bo jak widzicie ta plaża nie jest bezpieczna. Przez całą drogę głównie oglądałam jakie szkody narobiło tsunami. Czemu było tsunami? Bardzo mnie to ciekawiło. -Czy jest koniec świata? -Zapytałam, za bardzo chciałam znać odpowiedź. -Nie. Na razie nie wiemy co się stało ale koniec świata to nie był. Po 30minutach wylądowaliśmy przy wielkim domu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
dom Elvisa (zdj u góry)
~Perspektywa Sydney~
13.39(godzina)
-Ale tu ślicznie! -Paris zachwycała się domem (a szczególnie basenem). Dom był bardzo ładny. Chyba nawet tsunami go nie dotknęło. (Prawdopodobnie dlatego, że był na wzgórzu). Pamiętaj Sydney musisz się opiekować Paris. -Hej. -Elvis się przywitał. -Jesteście głodne? -Nawet nie wiesz jak. -Odpowiedziała Sydney. Weszli do domu. Elvis musiał się wspiąc na krzesło żeby otworzyć szafkę z chipsami itp. -Co chcesz? O kurcze ile jedzenia. Nie żebyśmy w domu głodowali ale w tej szafce było więcej chipsów niż na półce sklepowej. -Obojętnie mogą być jakieś paprykowe. -odparłam. Elvis rzucił mi lays paprykowe. Podał też jedną paczkę solonych. -Dla tej mniejszej. -powiedział.
Przepraszam, że tak długo musieliście czekać ale coś mi się zepsuło. Za około 2 dni lub szybciej będzie 3 rozdział.
