Kaybolmuşlardı.
Bazen ölmek istediler bazen ise görmedikleri sevgiyi aradılar, aynalara küsmüşlük, kırılan camlar onların hayatlarıydılar aslında.
Susturamadılar zihinlerinde ki sesleri.
Yetişemediler fısıltılara yada susturamadılar çığlıkları.
Korktular ve kaybettiklerini düşündüler. Neden mi? çünkü onları dört duvar arasına koymuşlardı. Çıkmaz bir kafesin içine.
Fark etmeseler de onlar özgürlüğü burada tatmışlardı.
Yüzleştiler kendileri ile ama en çok da onları buraya getirenler le hesaplaştılar, zor oldu ama oldu maskeler yere düştü.
Burası bir kafesti ben de dahil içinde ki yaralı ruhlar la buradaydık işte. kafes kuşu olmadığını inkar eden tek bir kişi vardı iyi olduğunu söyleyen yada kaçmaya çalışan.
Kayıp pusula...Kuzey
O hiç bir zaman buraya ait olmadı ama dışarısı da onu istemedi. Derin bir okyanustaydı akıntı vardı ve o bile bile batıyordu şansı varken, kurtarmak istedim... kapattım gözlerimi yüzme bilmediğim halde onu kurtarabileceğimi düşündüm ve atladım o derin okyanusa.
Ben Efsun Gediz
Hayatın akıp gittiğini durduramadığım ya da geri alamadığım zaman öğrendim.
KAFES RUH VE SİNİR HASTALIKLARI KLİĞİNİ
Hayır burada hasta değilim, ablam stajyer doktor ve gitmek istiyordu ama ergen psikiyatri bölümünde ki hastaları izin verecek gibi değildi sanki, o zaman hadi bir oyun oynayalım var mısın bu oyuna? Sonuçlarını bilmeden kayıp pusula...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFES
Teen FictionRuh ve Zihin Bu iki kelime hayattaki en zor oyundur, bu oyunu kurallarına göre oynamak çok daha zordur... Hayatım boyunca bu dört duvar evim olmuştu, bir yalan uğruna hemde...
