Bölüm 1: Bir Anda
*Bir anda sonum gelebilir... Boş ver sorma*
...
"Sakinliğimi çalanlar, beni deli olmakla suçluyorlar."
Frida Kahlo...
•
••
Hep böyle mi oluyordu yaşadığım hayat sessiz sakin stabil... Kütüphanede ki diğer insanlara baktım nasıl bir hayat yaşadıklarını düşündüm ve hayal ettim çünkü ben hayal edersem her şey güzeldi. Karşımda uyuyan tahminen benim yaşlarımda ki çocuğa baktım ve hayal ettim kesin bütün gece film izleyip uyumadı ya da ah hayır efsun saçmalama kızım fesatlaşmak yok dedim kendime ben ne zaman dan beri böyle tuhaf düşünceli bir kız oldum ?
Sanki karşımda ki uyuyan çocuk düşüncelerimi okumuş gibi birden bire uyandı ve sanki onu izlediğimi fark etmiş gibi bana bakmaya başlamıştı kafasını yana doğru birazcık eğdi ve gözlerini kıstı aramızda beş saniyelik bir bakışma geçti utanmıştım başımı hemen öne eğdim test kitabım ile ilgilenmeye başlamıştım rezil oldum kesin kulaklarım yanıyordu şuan kızarmışlardır da.
Telefonum sesli bir şekilde çalmaya başlamıştı böyle duruma çomak sokayım ama be, sessize almayı unutmuştum insanların homurdanmalarını duyuyorum ama bakamıyordum al işte yine kulaklarım kızarmaya başlamıştı arayan kişinin kim olduğuna bile bakmadan açtım fısıltıdan bile sessiz bir şekilde "Alo" dedim "Efsun sesin gelmiyor ablacım" dedi karşıda ki ses ablamın sesiydi sesimi bir tık daha artırarak "Efendim abla" dedim
"Müsait misin canım?"
"Şey abla müsait değilim aslında kütüphane-" lafımı bitirmeden hemen kendi bildiği gibi devam etmişti
"He tamam süper müsaitsen şey evde benim sunum yapacağım dosya kalmış onu getirebilir misin?"
"Hayır abla" dedim ama hiç beni dinlemedi
"Çok teşekkür ederim efsunum"
"Abla" dedim ikaz eder gibi "Ben ders çalışıyorum kütüphanedeyim ve sandığın aksine müsait değilim" sona yakın galiba sesim birazcık yüksek çıkmıştı yan tarafımda oturan sarışın kızla göz göze gelip kaşarını çatıp başını olumsuz anlamda sallamıştı
"Efsun lütfen ama sunum yapmam gerek eve gidip gelmeye çalışsam geç kalırım burada ablanın kariyeri söz konusu farkında mısın?" Ablam ve abartma seviyesi beni benden alıyordu
"Abla ama-"
"İstediğin çanta ve ayakkabıyı alırım ve hiç kullanmam" OHA çok iyi bir teklif buna asla hayır diyemezdim işte
"Pekala getiriyorum... Güzel anlaşmaydı" dedim sırıtarak
"Tabi tabii çok güzel" dedi kinayeli bir şekilde "Hadi kapat ve acele et efsun"
"Görüşürüz abla" deyip telefonu kapattım.
Masanın üstünde ki eşyalarımı aceleyle çantama koyarken göz ucuyla biraz önceki uyuyan çocuğa baktım ama o zaten bana bakıyordu hem de sorgular gibi hemen çektim bakışlarımı ve yine aynı acele ile eşyalarımı toplamakla uğraştım, eşyalarımı panik halde çantama doldurduktan sonra birden ayağa kalkınca oturduğum sandalye gürültülü bir şekilde yere düştü tuhaf bakışlar ve fısıltılı halde konuşmalar ve evet yine utanmıştım ve kulaklarım yanmıştı yerdeki sandalyeyi düzeltip koşar adım çıkmıştım ya da doğru kelime kaçmıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFES
Teen FictionRuh ve Zihin Bu iki kelime hayattaki en zor oyundur, bu oyunu kurallarına göre oynamak çok daha zordur... Hayatım boyunca bu dört duvar evim olmuştu, bir yalan uğruna hemde...
