daddy's company

#3, sembolik bir var oluş

Birini seviyor olmak müthiş bir şey.

Temasa geçince heyecanlanmak, onu düşününce gülümsemek falan evet bunlar güzel şeyler ama en iyisi de sembolik olarak birisinin var oluşu.

Bay Dzeko benim için sembolik bir var oluş. Mesela ben ona adı ile seslenmiyorum çünkü onun babamın ortağı olduğu fikri hoşuma gidiyor. 30'lu yaşlarına rağmen geniş bir şöhreti olan ünlü boşnak iş adamı Bay Dzeko ile her gün aynı ortama giriyor olmak, bakışlarını üzerimde hissetmek, şirket hakkında insiyatif alışını falan birinci gözden izlemek çokça hayat gibi hissettiriyor. Mesela şuan babamın eski bir dostu olan Nina Reznikov ile onun odasındalar ve bu durum damarlarımda akan kanın yolunu şaşırmasına sebep oluyor.

Bay Dzeko karakteri sebebi ile her zaman karşısındaki ile flört ediyormuş gibi davranan birisi. O sadece kibar davranıyor fakat aynı zamanda sizi kendisine aşık ediyor ve bunu yapıyor olmak onu hiç mi hiç rahatsız etmiyor. 33-34 yaşlarını yaşayan sarı saçlı güzel kadını daha iyi dinlemek için kollarını masasına dayarken önüne eğiliyor ve göz kontağını bir saniye bile kesmiyor. Kadının hareketleri ise Bay Dzeko'dan güç alarak gittikçe cürretkârlaşıyor ve ben kıskanç bir adamım.

Düşünüyor, düşünüyor ve düşünüyorum. Bir şeyler yapmam lazım ama seviyesizleşemem. Bu konuşmanın ilerlemesine engel olmam lazım ama ben Dusan Tadic'im, farkında olmam gerekiyor.

Aklıma bir tek Ryan ve şu bahsettiği çok yenilikçi çizimleri geliyor, tamam ne alaka diyebilirsiniz fakat Ryan bizim en güvendiğimiz tasarımcımız ve babam onun sözüne hayli itimad ediyor. Elimde çevirip durduğum telefonu kavrayıp rehberden onu buluyorum. Telefon birkaç kere çalıyor ve tanıdık ses kulaklarıma doluyor. "Ryan bir şey yap." Olayı güzelce izah etmeden önce çaresizliğimi berlitmem lazım ki yardım edebilsin. "Bay Dzeko Nina Reznikov ile odasında ve eğer biri onları durdurmazsa öpüşecekler. Ayrıca ne zamandan beri olgun seviyor bu adam ?" Güzel bir tespit üzerine anlamsız bir sitem ile konuşuyorum dişlerim arasında. Fazlasıyla gerdi bu durum beni.

"Dusan bir tanem bu durumda ne yapabilirim, acil durum alarmını falan mı çalıştırayım yani ?" Diyor şaşkın şaşkın. Tam o an aklımda bir lamba tak diye yanıyor. "AAA EVET !" Diye yanıtlıyorum onu. Büyük ihtimalle neler olduğunu falan anlamaya çalışıyor. "Şimdi şöyle yapacağız." Diye başlıyorum lafa. Müthiş saçma bir plan ama işe yarayacak. Ve tükürdüğümü de güzelce yalıyorum şuan, biraz seviyesizleşeceğim.

"Ortak alana in, kimse yoktur bu saatte herkes çalışıyor. Acil durum alarmına bas ve odana geri dön. Kamera kayıtlarını ben hallederim zaten. Sonrasını halledeceğim, cümleye bi başlayayım, yüklemi bi şekilde buluruz." Diyeceksiniz ki neden yapsın bunu ? Gayet güzel bir soru olduğu için sizi tebrik ediyorum. Çünkü beni çok seviyor. Biz birbirimize hayatımızın her anında yardım eden iyi dostlarız. Ayrıca babamdan falan korktuğu yok ama babam onun yokluğundan korkuyor, evet.

-

Süregelen gergin bekleyiş odama çıkıp orada sürdürürken ikiliyi görmüyor oluşum bana iyi geliyor. Bu sembolik var oluş işi sinirimi bozmaya başladı, haberi olsun.

Ayda bir gerçekleşen acil durum tatbikatlarından biri falan zannedecek herkes bunu büyük ihtimalle, zaten bir hafta içerisinde gerçekleşmesi bekleniyordu. O yüzden herkes şirket bahçesine inecek ve o sırada tatbikat sonrası ikiliyi ayırmanın bir yolunu bulacağım.

Ryan ile konuşmamın üzerinden 20 dakikaya yakın bir süre geçtikten sonra korkunç bir gürültü koca binayı ele geçiriyor.

O an kalbim felaket bir hızda atmaya başlıyor ve ben hızla kendimi odamdan dışarı atıyorum. Gözlerim Bay Dzeko'yu ararken hızlı hızlı iniyorum merdivenleri, tatbikatlar sırasında asansörleri kullanmak yasak. Elim ayağım birbirine dolaşırken kendimi bahçeye atıyorum. Birkaç dakika hızla inip kalkan göğsüm eşliğinde onu arıyor gözlerim. Çevremde dönüp duruşlarım bir işe yarıyor ve görüş açıma giriyor. Ben ise bir saniye bile kaybetmek istemeyerek yanlız oluşundan yararlanarak ona doğru gidiyorum.

"Dusan neler oldu ?" Diyor çalan alarma karşı. Tatbikatın erken olduğunun farkında. "Bilmiyorum Bay Dzeko." Diyorum nefes nefese. Onunla karşılaşacağım diye kaç kat merdiveni dakikalar içerisinde indim. "Hızlı mı indin merdivenleri ? Nefes nefese kalmışsın." Dedi bu sefer suratımı özenle tararken, enseme yapışan saçlarım ve boncuk boncuk terleyişim sebebi ile bu kadar dikkatli bakıyor sanırsam. Kafamı olumlu anlamda sallayınca minik bir kıkırtı firar ediyor dudaklarından. Neye güldüğünü sorarcasına ona bakınca ellerini beline yerleştirip cevaplıyor sormadığım sorumu. "Sıcak görünüyorsun." Ne ?

Onu işitir işitmez zihnimde dolanan tek şey 'sıcak görünüyorsun' cümlesini neye yormam gerektiği. Sıcak görünmek nasıl oluyor ve bu bir iltifat mıydı ? Teşekkür mü etmem gerekiyor yoksa 'anlamadım' demem lazım ? Kafamın karışıklığı saliseler içerisinde artarken bize doğru gelen bir adım sesini işitiyor ve durumdan kurtulmak için oraya dönüyorum. Babam rahat bir tavırla bize doğru geliyor. O sırada ben ve Bay Dzeko adım adım yanımıza yaklaşan adamı izliyoruz. "Petar tatbikat günü daha gelmedi, neden çaldı erkenden ? Bir sorun mu var ?" Diyor kabarttığı göğsü ile. Nina Reznikov ise görünürde yok, nerede olduğunu ise bilmiyorum. "Günler karışmıştır, bir sorun olduğunu düşünmüyorum." Diyorum bir şeylerden şüphelenmesinler diye. "Hem Nina Reznikov neden geldi ki şirkete, ortak alanda gördüm de." Diye devam ettiriyorum cümlemi, sanki laf arasında öylesine sorarcasına. İyi bir oyuncuyum ve bundan hayli mutluyum.

"Edin'e bir şey danışacağım diyordu, o cevaplasın." Deyip topu ona gönderiyor ve bingo. Bekleyelim ve bana hesap verişini izleyelim.

"Benim daha önce boy gösterdiğim bir sektörde büyük çaplı bir yatırım yapacakmış, olabilitesini danışmak istemiş." Diyor kısaca özet geçerken. Demek bu yakınlıklarının sebebi ortada dönen milyonlarca dolar. Düşüncelerim arasında kaybolup arsız gözler ile onu süzerken bahçedeki kalabalık artıyor ve uğultular çoğalıyor. Nina Reznikov hâlâ görünürde yok ve ben amacıma ulaşmış gibi hissediyorum.