Diving in Love (Tale of Love Series #2)

Chapter 36

"Magandang umaga, Miss Ji," I bowed my head to Carlos when I was done signing the log book.

"Good morning," I said.

Mabilis kong tinungo ang pupuntahan. I went in front of the mirror and fix myself. Inayos ko ang buhok na hanggang balikat. I tucked it behind my ear so it wouldn't bother my face. Nag-retouch din ako dahil medyo na-haggard ako sa byahe. Though, hinatid naman ako ni Ference, but given that it was him, mabilis siya magpatakbo at na-stress ako kakasabi sa kan'ya na bagalan niya lang.

Ngumiti ako nang matapos kong mag-ayos. Lumapit ako sa table ko at inayos ang mga gamit na nando'n. Itinabi ang mga dapat itabi at itinapon ang mga dapat itapon. Inayos ko rin sa mga pwesto ang gamit na nakalagay roon.

Naupo ako sa tapat ng mesa at ngumiti nang makita ang pangalan na nakaukit.

Anjilyn Mikky Anesto
Manager

Two years had passed, and the letter I had sent to The Heels' email when I didn't know where to start, was read by the right person. Si Madam Grace ang nakabasa no'n at binigyan niya ako ng panibagong chance to prove myself.

Sa loob ng dalawang taon, I proved myself to her. Up until now, I'm still proving myself. Not just to her, but I'm proving myself to me. To myself. I want to see my changes. I want to see my never-ending process.

Well, I am now a manager at The Heels - Antipolo Branch.

This was my favor to Madam Grace. I told her to make me work in this branch so that I could feel myself again. Gusto ko ng thrill sa buhay ko para magkaroon ako ng ganang mabuhay. Iyon ang nasa isip ko ng mga panahon na 'yon. At hindi ako nagkamali.

Tama ang landas na pinili ko.

Also, I'm now seeing a psychiatrist. I am not afraid to tell anyone na I'm seeing a psychiatrist for almost a year now. Ference was the person behind it. Noong una, natatakot ako. I was afraid na baka hindi mag-work. Na baka, masayang lang. Pero laking pasasalamat ko sa sarili ko dahil naging matapang ako. Hinarap ko kahit na nababalot ako ng takot. Hindi naman ako nabigo dahil unti-unti, nagiging okay ako.

Sabi nga ng psychiatrist ko, it takes time to recover from anything. Even though you have a slow process, the important thing is you have a progress.

Natigil ako sa pag-iisip nang marinig ang katok mula sa pinto.

"Pasok," sabi ko.

Ang secretary kong si Trina iyon. "Good morning, Miss Ji, remind ko lang po na may meeting po kayo with Madam Grace at exactly 9 AM." Ngumiti siya sa akin.

Tinignan ko ang wall clock ko. Meron pa akong 15 minutes para maghanda ng mga importanteng bagay na sasabihin sa magaganap na meeting.

"Nand'yan na ba si Madam Grace?" I asked.

"Galing po ako sa meeting room, wala pa po. But some of the heads of each department ay nandoon na. Ready na rin 'yung mga presentation nila." Pag-inform niya sa akin.

Ngumiti ako sa kaniya. "Okay. Thank you for informing me. Susunod ako."

Ngumiti siya sa akin bago umalis. Nang makaalis siya ay chineck ko na ang mga laman ng folder na dadalhin ko sa meeting. Ayos naman na ang mga iyon. Wala nang kulang at kumpleto naman na.