CANAVAR〽

C〽5

Multimedia'da Yaren var.

Hastaneye geldiğimiz de Taner'in arka koltuğunda donuk bir vaziyette oturuyor Yaren ise kucağımda can çekişiyordu. Omuzunda ve karın boşluğunda derin yaralar vardı. Caner ikide bir arkasına dönüp bana bir şeyler diyordu ama sadece boğuk, sesi boğuk çıkıyordu. Çünkü öyle bir şokun içerisindeydim ki... Yaren'in bir karın birde omuzun un olduğu kısımlardaki yaralarına Taner ve Caner'in söylediği talimatlar üzerine tampon yapıyordum. Hastanenin acil yazan kapısına geldiğimizde Taner arabayı durdurdu ve arka kapıya gelip açtı. Yavaşça Yaren'i kucağına aldı. Bense bir Yaren'e bir de onun kanı ile kaplı elime donuk, korkmuş ifadelerle bakıyordum. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu. Fakat bunu hissetmem gerekmez miydi? Akan bir göz yaşının yanaktan aşağıya süzülmesini hissetmem gerekmez miydi. Elim, ayağım, vücudum her yerim tir tir titriyordu. Arabadan indim. Caner hemen yanıma gelip beni tutup destek oldu. Taner'in arkasından hızlıca ilerliyorduk. Taner, ''Sedye...!! Sedye getirin!!'' diye bağırdı. Anında sedye ve sedyenin etrafında bir kaç hemşire ve doktor geldi. Taner Yaren'i yavaşça sedyeye bıraktı. Doktor ''duru mu nedir?'' diye sordu. Hiç kimseden yanıt çıkmayınca Caner, ''Silahla yaralandı.'' dedi. O an aklıma gelince... ''Nasıl oldu?'' diye doktor tekrar soru yöneltince Taner doktorun yakalarından tutup onu sarstı. ''Polis misin? Doktor musun? Sadece onu kurtar!'' dedi ve doktorun yakalarından onu sertçe bıraktı. Sedye ilerliyordu. Bir tarafından hemşireler doktorlar diğer tarafında biz koşar adımlarla ilerliyorduk.

Sedye ameliyathane yazan bir odaya girince Taner ile bende girmek istesek de iki tane hemşire bizi tutup, ''Üzgünüm ama içeriye giremezsiniz!!'' dediler. ''Nasıl giremem? Ben onun arkadaşım!'' diye ağlayarak bağırmaya başladım. Caner hemen yanıma gelip bana sarıldı bende ona sarıldım ve ağlamaya devam ettim. Hemşireler çoktan gitmişti bile. ''Sss... O iyi olacak.'' diye kulağıma fısıldıyordu. Ama onun ne kadar kötü yaralar aldığını biliyorduk. Caner beni koridorda ki sandalyelerden birine oturttu. O da hemen benim önüme geçip dizlerinin üzerine çöktü. Başıma eğerek ağlamaya devam ediyordum. Elleri ile yüzümü avuçlayıp kafamı kaldırmamı sağladı ve, ''İyi olmak zorundasın. Böyle Yaren'e yardım edemezsin.'' dedi. Halbuki onu kurtarma çabalarına bile giremiyordum. Allah'a dua etmek dışında. ''Nasıl iyi olurum!?'' diye fısıldadım. Gözüm ellerime, onun kurumuş kanlarının bulaştığı ellerime kaydı. Kurumuş koyu kırmızı bir kan... Yaren'in kanı. Ellerime baktıkça ağlamam şiddetleniyordu. Gözüm Taner'e kaydı. Ameliyathane duvarının orada durmuş boş boş yere bakıyordu. Aklıma Ece ve Emre'nin dedikleri geldi. Oturduğum yerden nasıl kalktım bilmiyorum ama Taner'in hemen önünde bittim.

''Sen!...'' hala bana bakmıyordu. Onu sertçe omuzlarından ittim. ''Sen ve Ece!! Bunu Yaren'e siz yaptınız!'' diye bağırdım. Aniden bana baktı. ''Ne diyorsun? Onu bunu ben ya da Ece yapmadık.'' dedi. Sinirle güldüm. ''Hah birde yalan söylüyor. Ya bir kerede olsa yaptığınızın arkasında durun!'' diye bağırdım. ''Bana Emre ne dedi biliyor musun? ''Sadece çok dikkatli olsun!'' dedi. Peki ya bugün Ece'nin dedikleri...!'' diye bağırmaya devam ettim. Etraftaki insanlar bize bakıyordu. ''Ben o geceyi geçtim bana düzenlenen o geceyi yine her kimse? Ama bunun telafisi olmayacak. Ne istediniz ondan? Ne!?'' bağırıp Taner'e yumruk atmaya devam ediyordum. ''Siz yaptınız! Bunu ona SEN yaptın!!'' dedim. Daha sonra elimde olmadan, ''O seni hala seviyor. Sen ona her baktığında içini umut, hüzün kaplıyor. Ama sen! Sen onu tek gecelik bir eğlence için kullandın.!'' dedim. Artık bağıramıyordum. Taner'e vurmuyordum. Sesim kısık çıkmaya başlamıştı. Bacaklarım artık beni taşımıyordu. Dizlerimiz üstüne çöktüm. Ellerim hala Yaren'in kanları ile kaplıydı. Son kez kafamı kaldırıp Taner'e baktım. ''O sadece seni sevmişti...'' diye fısıldadım onun duyacağı şekilde. Ve gözlerim kararmaya başladı. Taner'in gözünden bir yaş akıp beyaz gri seramik taşların üzerine düştüğünü gördüm. Son gördüğüm büyük bir karartı.