♡ဖူးစာ၏လှည့်ကွက်♡
(အပိုင်း14)
''ကိုယ်မင်းကိုအရမ်းချစ်တယ်..ငယ်..အဲ့တာကိုငယ်သိရဲ့လား''
''ဟအင်း... မသိချင်ဘူး..အနမ်းနားမလာပါနဲ့...သွား..အခုထွက်သွားဘာရှင်''
''ဟအင်း...ကိုယ်မသွားနိုင်ဘူး...ငယ်..ငယ်ဝနဆီသွားမှာမလား..ကိုယ်ခွင့်မပြုဘူး..မင်းမသွားရဘူး..လာခဲ့..ကိုယ်နဲ့ပဲအတူနေဘာ''
အနမ်းရဲ့ပုခုံးကိုတင်းကျပ်စွာချုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေ၊ရုန်းကန်၍လည်းမရ၊ထွက်ပြေးဖို့လည်းသူရဲ့တင်းကျပ်တဲ့လက်တွေအောက်မှာ..လွတ်လမ်းမမြင်၊အနမ်းဘဝကိုဒီလူကြီးဆီထိုးပေးရတော့မှာလား...
''ဟအင်း..မနေချင်ဘူး..ဟင့်..အင့်..အနမ်းတောင်းပန်ပါတယ်ရှင်..အနမ်းကိုလွှတ်ပေးဘာနော်..အနမ်းကိုဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ရှင်..''
မတတ်နိုင်ဘူး..စိတ်ကိုတင်းထားပေးမဲ့မျက်ရည်တွေကကျလာတယ်...ကိုကိုတို့ကလည်းမရှိဘူး..ကြည်နူးကလည်းကြီးမြကိုဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးနေလေရဲ့..အခုမှသူ့အဖြစ်ကကျားခံတွင်းထဲကသမင်ပျိုလေးတစ်ကောင်တစ်ဖွယ်..အစားခံရမှန်းအချိန်ကိုစောင့်နေရသည်အလား...
''ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်..ငယ်..အရမ်းအရမ်းကိုချစ်တယ်..သိရဲ့လား''
''ဟအင်း..အွန့်..အင့်..''
ချက်ချင်းဆိုသလို ကျရောက်လာတဲ့အနမ်းတွေကိုရှောင်လွှဲ့လို့မရခဲ့..
အနမ်းတွေက...ကြမ်းတမ်းခြင်းကိုဆောင်ရမည့်အစား..ညင်သာနူးညံ့လို့နေခဲ့သည်။
ပါးလွှာပြီးဖြူဥနေတဲ့နှုတ်ခမ်းနုနုလေးကိုစိတ်ကြိုက်စားသုံးပြီးမှ...ရွှေလည်တိုင်ဆီခရီးထက်ဆက်ခဲ့သည်။
ဒီတစ်ခါတော့...ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ..လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးတွေကိုနမ်းပြီးတာနဲ့..လက်ကလည်းဝတ်ထားတဲ့ထမီရင်လျားကြီးကိုဇွတ်ကနဆွဲချလိုက်သည်။
''အယ်!''
''ဖယ်..လွှတ်''
အနမ်းကိုယ်ပေါ်မှာအဝတ်နဲ့တူတာဘာမှမရှိတော့ပဲ...လူကလည်းကြောက်စိတ်ထက်၊ရှက်တဲ့စိတ်ကများနေပြီး..မျက်နှာတစ်ခုလုံးပူထူနေတော့သည်။
YOU ARE READING
ဖူးစာ၏လှည့်ကွက် (Completed)
Romanceအစ်မဖြစ်သူကိုမိဘတွေမှ အိမ်ထောင်ချပေးကာ၊အစ်မဖြစ်သူကမယူပဲချစ်သူနောက်ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားတော့၊ ကျန်ခဲ့တဲ့သူနဲ့ပေးစားမှာကြောက်လို့ အိမ်မှထွက်ပြေးလာခဲ့ရာ...အမှတ်မထင် ကားတစ်စီးနဲ့တိုက်မိပြီး...ထိုသူရဲ့အိမ်တွင်အလုပ်လုပ်ဖို့အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည်။
