တီချယ်ခွံ့ကျွေးလို့လားမသိဘူး
ခါတိုင်းထက်ထမင်းကပိုစား၀င်နေတာ
စဉ်းစားမိသည် တီချယ်နဲ့အတူပိတ်ရက်ကျရင်
လျှောက်လှည့်မယ်လို့လေ
ထမင်းများကိုပလုတ်ပလောင်းဝါးနေရင်း
"တီချယ်..မောင်တို့ ဒီတပတ်ပိတ်ရက်ကျရင်
ဒိတ်ရအောင်"
"ဟော်တော်..မောင်ကဘယ်မှာဒိတ်ချင်သတုန်း"
"အွန်း..မောင်အရင်ကစိတ်ကူးထားတာရှိတယ်သိလား
ချစ်ရတဲ့သူနဲ့တခါလောက် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲကို
အတူသွားချင်မိတယ်လို့လေ"
"အဲ့တာမောင်ကတီချယ်နဲ့အတူသွားချင်တယ်ဆိုပါတော့"
"ဟုတ်"
ဒေါင်..ဒေါင်
"ကဲမောင် ကျောင်းပြန်တတ်ပြီသွားတော့နော်"
"ဟွန်း..သူများသမီးရည်းစား ချစ်ကြည်နူးတစ်တစ်တူးနေတဲ့ဟာကို အချိန်ကအကုန်လွန်လိုက်တာ"
"သွားတော့လေ သမိုင်းအချိန်မဟုတ်လားမောင်"
"ဟာဟုတ်သားဘဲမောင်သွားပြီနော် အဲ့ဆရာမကိုကအရမ်းကြောက်လို့ ဟဲဟဲ ချစ်တယ်နော်တီချယ်"
ကြောက်လို့သာပြေးပြီးအခန်းထဲကိုလာခဲ့ရတာ
တီချယ်နဲ့မခွဲချင်ဘူးရယ်
ပြေးထွက်သွားသောကျောပြင်းလေးကိုကြည့်ပြီး
ခေတ်ပြုံးမိသည် တကယ်ကိုမောင်ကလေ ကျွန်မကိုသိပ်ချစ်တာဘဲ သူမမှာမခွဲချင်ရှာဘူး မျက်နှာငယ်လေးနှင့်ရယ်
ခေတ်လည်း အတန်းရှိတာကြောင့် လက်စသက်ပြီး
ကျရာအခန်းကိုသွားရတော့သည်
အချိန်တွေလည်းတရွေ့ရွေ့ကျော်လွန်လာပြီး
ကျောင်းဆင်းချိန်သို့ပင်ရောက်လာခဲ့ပြီ
"ရား အခုမှဘဲ စိတ်ချမ်းသာတော့တယ်"
"အေးဟ..တကယ်ပါကွာ အချိန်တွေကနှေးရတာနဲ့
အတန်းကဆူညံ့ရတာနဲ့ကွာ စိတ်ပျက်တယ် အခုမှဘဲစိတ်အေးတယ် ဒါနဲ့နှောင်း ငါတီချယ်နဲ့ချစ်သူဖြစ်သွားပြီကွ"
"ဟေ..ဟုတ်လား ဘယ်တုန်းကလည်း မြန်လှခြည်လား"
"ဒီလိုပါဘဲကွာ ဟားဟား မင်းရော
မင်းဆရာမနဲ့အဆင်ပြေလား"
