You Are Dead But Alive

KABANATA 6:

THE CHINITO

After 6 years

First year College na ako dito sa Lumiere College and of course, legal age na rin ako. Masaya ako na narating ko ang ganitong buhay. ’Yong macha-challenge ka dahil maraming mga activities which regards to communication. Nagiging extrovert na rin ako dulot ng pakikipagkomunikasyon sa iba’t ibang grade level. Maganda pala kapag talkative and friendly ka diba. I am Vice Mayor in our section. Tapos si George Kindred din ’yong President. Ang friendly ng mga tao sa college kaso nga lang, hindi kana maka jokes kasi lahat ay parang naka serious mode e. Unlike High School, marami kang maaasar, pero never ko itong ginagawa when I was Junior High. Introvert talaga ako no’n and when I remember what Mark’s doing to me everytime we meet, I wish , na nangyari iyon ngayong college na ako, char. People change nga naman. Pero kumusta na kaya siya?

“Hoy Miah! Putik, kanina pa kita hinahanap nandito ka pala sa roof top nag-iimagine ng kung anu-ano. Kanina ka pa tulala. Tinawag ka ni President!” Wika ni Julia—Kalihim namin sa room. Wow. Agad naman akong bumaba. Pinutol pa naman ang pag-iisip ko kay Mark. Kinukumusta ko lang naman sa isipan ang first person na nagpaiyak sa akin e. Hindi sa love, pero sa bully. Kung makita ko siya ulit, uupakan ko talaga.

Nang makarating na kami sa Meeting area, nando’n nga naman ang chinito naming Mayor nag-aabang.

“Kanina pa kita hinahanap, sa’n ka ba galing? Are you meeting for someone?”

“Nah! Wala akong someone ha? Tsaka do’n lang ako sa rooftop. Overthink lang iyan. Ano ba pag-uusapan natin ha?” Mataray kong usal. Grabe naman, kapag nagagalit itong Mayor namin, naniningkit yaong mga mata. Half-Korean nga naman.

“There is a competition. Gaganapin siya sa isang sikat din na Paaralan. Casimere University ata ’yon.”

Napa-overthink ako when the Chinito mentioned the Casimere University. I hated someone here.

“Bakit doon? Tapos, ano ang gagawin ko?” My brows furrowed. Ayaw ko nang bumalik doon.

“I know you  Miah. Top 1 ka sa klase natin and I want you to be our representative.  Mag speech ka lang naman eh based on your experiences when you were High School.” Bakit ba ako? Marami namang iba e. Aangal sana ako pero...baka tanggalin ako sa honor list kaya let’s grab the opportunity nalang.

“Fine. Basta nando’n ka Chinito ha?” Nangunot ang noo niya sa tinuran ko. Well, nickname ko na sa kaniya ang chinito.

“Sure. Galingan mo ha?!” He said. I nodded and gave him a beautiful smile.

  “Sama kami. Cheer lang kami sa’yo ha!” dagdag pa ng mga officers.

I rehearsing every night. Always akong nagpa-practice sa gesture, pronunciation of words and how to deliver my speech efficiently.

After akong magpractice, I opened my phone when Mayor is texting.

“Goodluck, Jeremiah. 2nd year College mga kalaban mo do’n. Kaya mo ’yan, trust to yourself. Take care!”  Wow, nakaka-inspired itong Mayor namin. Supportive na, caring pa.

So ayon, I pick a theme about Love and why it is important to apply in our lives.
Dumating na ’yong araw ng laban namin, we, officers are preparing to arrived. I wear red dress and put some make up to my face.

Habang nagba-byahe kami, Chinito touched my face.

“You shine so bright. Miah!”  He stated. My heart beat so fast. I never heard this words before.

“Salamat, Mayor. ”

He stares at me. I just smirked and rehearsing. Kinabahan ako ngunit, lumalaban parin.