Üvey Ablamın Sevgilisi

10.Bölüm-Son söz....

Erenden

Sabah uyandığımda etrafıma baktım.Adel yatağında mışıl mışıl uyuyordu.Nedense bugün kendimi halsiz hissediyorum.Tam öksürecekken Adek uyanmasın diye odadan çıktım.Merdivenlerden öksüre öksüre indim.Herkes uyuyordu.Ve sabahın tam 6sıydı.Dolabın kapağından ilaç aradım.Ama hiçbir tane bile ilaç yoktu.En iyisi arabayla eczaneden gidip ilaç almaktı.Tekrar odaya çıktım.Yavaş yavaş içeri girdim.Adelin üstü açıktı.Üstüne örtüsünü örttüm.Uzun bir süre onu öylece izledim.Bu kız benim ayarlarımla gerçekten oynuyordu.Kendimi toparlayıp dolaptan kıyafetlerimi aldım.Hemen üstüme geçirdim.Dış kapıyı yavaşça açıp çıktım.Arabaya bindim.Eczane şehirden biraz uzaktı.Arabayı çalıştırdım.Saatimden saate baktım.Saat 7 olmuştu bile.Bu saat Adelin bana doğum günümde aldığı saatti.Onu uyurken bile çıkarmıyordum.Telefonum aniden çaldı.Arayan Atlastı.Şerefsiz olan.Telefonu mecbur açtım.

Atlas:Alo Eren

Eren:Ne var

Atlas:Yasmin nerde?

Eren:Ben nerden biliyim amk senin sevgilin!

Atlas:Kızı kaçırdın mı olm!

Eren:Ya bak olm işim gücüm var kapa şu telefonu

Atlas:Yasmin yanında dimi

Eren:Allahın gerzeği yok diyorum Yasmin benim hiçbirşeyim değil.

Atlas:Yasmin en son hastane senle ileydi.

Eren:Kıt mısın olm sen Yasmin sonra gitti zaten yok ortada bana sorma bi bok.

Atlas:Tamam lan kapa telefonu.

Eren:Kapa!

Telefonu kapattım.Öksürmeye başladım.Resmen şu şerefsiz Atlas 2 dakikada sinirlerimle oynadı.Halsizlikten gözlerim ağrıyodu resmen.Daha şehir içindeydim.Sinirden arabayı bile yavaş kullanmıştım.Arabanın hızını arttırdım.Ta ki karşıdan gelen kamyonu görene kadar.Kamyon arabanın üstünden geçti.Araba 4 5 takla attıktan sonra ters döndü.Vücudum o an kaskatı kesildi,ellerim,ayaklarım,kalbim...Ayağıma saplanan camı gördüm.Hareket etmeye çalıştığımda canım daha çok yanmıştı.Ağzımdan küçük bir inleme çıktı.Ayağımdan ve başımdan kanlar akıyordu.Kolumdaki saate bir kez daha baktım.Saat sağlamdı.Saatin ekranına bakıp acı bir şekilde gülümsedim.Ve o andan sonra gözlerim kapandı...

Adelden

Gözlerimi korkulu bir şekilde açtım.Kalbime o an sanki bir bıçak sağlanmıştır.Etrafıma baktım.Erenin yatağına gözüm kaydı.Yatağı açıktı ama kendisi yoktu.Hemen terliklerimi giydim.Bizimkiler hala uyuyorlardı.Salona doğru gittim ama Eren yoktu.Acaba birşey mi olmuştu?Ya olduysa.Salondan Öykü ve Sarenin odalarına girdim.Sareyi dürttüm.Ama uyanmadı.Bu sefer Öyküyü dürttüm.Ve uyandı.Bana önce gülümseyerek baktı ama ondan sonra yüzümdeki telaşı görünce yerinden kalktı.

Öykü:Günaydın canım noldu iyi misin?

Adel:İyiyim iyiyim de Eren yok.

Öykü:Nasıl yok?

Adel:Evde yok yani.

Öykü:Adelcim o küçük çocuk değil ki bişi olmaz dışarı çıkmıştır.