Güven,sandalyeye yaslanmış elindeki yüzüğe ve kutusuna bakıyordu,yıllar sonra kavuşmalarının anahtarı elindeydi.Aralarında artık engel kalmadığına inanmak istiyordu,düşüncelere dalmışken içeriye Neslihan geldi.
"Hoşgeldin Neslihan." dedi gülümseyerek,Neslihan masaya göz gezdirdikten sonra vücudunu Güven'e döndü "Hoşbuldum Güven." dedi aynı şekilde gülümseyerek
Güven,centilmence Neslihan'ın sandalyesini çektikten sonra karşısına oturdu,keyifle atıştırdıktan sonra Güven Neslihan'ın yanındaki sandalyeyi geriye çekti,ardından yüzüğü kutusundan çıkarıp diz çöktü kadının karşısında.
"Bak kavuşmamızın anahtarı elimde,yarım kalmış hikayemizi tamamlarmısın güzelim.Diğer yarımı doldururmusun?."
Neslihan'ın gözü yaşarmıştı,neden olduğunu oda bilmiyordu.Adamı daha çok bekletmeden "Evet!" dedi,hayatında ağzından çıkan en iyi kelimeydi.Yada o an öyle düşünüyordu.
Güven,kutuyu mutluluktan az kalsın fırlatacak şekilde masaya koydu ve boynuna sarılan Neslihan'a karşılık verdi,sonunda doya doya çekiyordu kadının kokusunu içine.Yıllardır boş olan yarısı dolmuştu adeta.
Ne kadar ayrılmak istemesede ayrıldı Neslihan adamdan,o anda arkadan rastgele bir şarkı çalmaya başladı."İkinci bahar"larını yaşarlarken ona en uygun şarkı çalıyordu.
"İkinci bahar yaşıyor ömrüm"
"Gel benim yarım oluver şimdi"
"Seni gül gibi öpe koklaya"
"Gözümden,dilimden sakınır saklar"
"Bu gün ki aklımla severim şimdi"
Güven çoktan sarmıştı kollarını Neslihan'a,aklına bir gün onu bulsamda sorsam dediği soru geldi.Kollarını ayırdı kadından,saçlarını nayifce kulağının arkasına attıktan sonra ellerini Neslihan'ın yanağına tekrar getirerek yüzünü okşadı.
"Çok beklemedik mi Neslihan?"
Neslihan sırıtı,elini adamın gamzesine koydu ve okşadı,sorunun cevabını ikiside biliyordu.En çokta Güven ama Neslihan'dan duymak istiyordu cevabını.
"Çok bile bekledik Güven."
Güven'de aynı şekilde sırıttı,sorunun cevabı artık çok netti kafasında.Yavaşca dudaklarını birleştirdi kadınla,ne çok beklemişlerdi bu günleri değil mi?..
☆GüvNes Ev
Yıllar önceki gibi,yorgunlardı ve Neslihan kahve yapıyordu Güven ise kitap okuyordu.Güven kitaptan bi' haber bu gün yaşadıklarını düşünüyordu,gerçekten bulmuşlardı birbirlerini,Güven tavana avel avel bakıyorken Neslihan'ın gelip yanağından öpmesiyle birlikte kendine gelmiş ve oda karşılık vermiştir.
"Ne düşünüyordunuz avel avel Güven Hocam?"dedi sırıtarak,Güven bir hamlede kadını kollarına almış ardından çapkınca bir gülüşle sorusuna cevap vermiştir.
"Sizi Neslihan Hocam,gerçi hiç aklımdan çıkmıyorsunuz."
Güven hızlıca Neslihan'ın dudağına bir öpücük kondurduktan sonra kahvesini eline almıştır.
"Biliyormusun artık şekerli içmeye başladım kahveyi,sen gittikden sonra değişmiştim eski halime geri döndüm."
Güven parlayan gözlerle baktı kadına,sahi o gittikden sonra kendisi değişmişmiydi?
"Ben değişmedim galiba,sen olmadan ne değişebiliyorum ne değişemiyorum."
Neslihan güldü,tekrardan sokuldu adama.Güven,gözlerini kapattıp açmaktan artık göz kapakları yorulmuştu,hâlâ gerçek olduğuna inanamıyordur bu anın.
