Güven daha yeni gelmişti İstanbul'a oğlu olduğunu öğrenmiş,ve şimdi sevdiği kadının kocası onu yemeğe davet ediyordu.
"Tamam gelicem,Umut için." Neslihan'a bakıp,adeta senin için dermiş gibi durdu.
"Sevindim." diyerek el uzattı Serhan,Güven ise elini görmüş olmasına rağmen sahte bir tebessüm ile arkasını dönüp gitti.
Odasına gittiğinde kendisini sandalyeye atıp arkasına yaslandı,ceketini çıkarıp gömleğinin düğmelerini açtı.Bu rahatlığı kısa sürmüş ve odasına hemşirelerden biri odasına girmiştir.
"Güven hocam,Neslihan hoca sizi terasa çağırıyor."
"Tamam gidiyorum."
Güven birkaç dakika içinde aynı salaşlıkla terasa çıktı ve bankta oturan Neslihan'ın yanına bankın üstünden atlayarak geçti.
"Beni çağırmışsın?" elindeki topla oynarak.
"Yaman için,söylemedin değil mi birşey?"
"Hayır,günde beş kere bu konuyu konuşmaya gerek yok.Söz verdim ya sen istemeden söylemiyeceğiz diye?"
"En son gitmem diye söz vermiştin ama." ikiside Güven'ın sözünü tutacağını çok iyi biliyordu.
"Ha laf sokmadan duramam diyorsun,bide onun senin baban yüzünden olduğunu hatırlatayım." derken "senin" üstüne bastırmıştır.
Neslihan'ın diyecek sözü yoktu,duygusala bağlamak istemiyordu çünkü.
"Ha bide bu gün o bakış neydi öyle?"
"Normal bakış işte?"
"Bakışından anlarım seni Güven,bakışınından." derken gözleri kilitlenmişti adamın gözlerine.
"Bende senin Neslihan'ım" Neslihan'ım derken sesi kısılmıştı,bankın üst tarafında oturduğu için kafasını aşağı eğerek kadınla ayni boya geldi,nefesleri birbirine çok yakındı.
Neslihan kendini kaptırmaktan korktuğu için bedenini geri çekmeye çalıştı,ama birşey onu Güven'e çekiyordu,Güven itiraz etmiyordu içinde bulunduğu duruma,tam burunları birbirine değdiği anda kapının açılma sesi geldi.
İçeriye gelen Yaman'dı.
"Annem kaç saattir seni arıyorum,nerdesin."
"Güven ile evrakları felan konuşuyorduk."
"Oo doktorum." diyerek tokalaştılar.
"Babam aradı şimdi,yemeğe çağırdıda ben gelmiyorum."
Güven'ın içi sızladı.
"Peki annecim hadi görüşürüz."
"Görüşürüz annem,görüşürüz doktor." Güven gözlerinin doluşunu saklayarak elveda diledi.
Neslihan da üzülmüştü.
"Özür dilerim Güven.." diyerek boynuna sarıldı.
Güven gözyaşlarını tutmaya çalışırken Neslihan'ın omzuna birtane düştü,Neslihan ise o an acıyla gözlerini kapattı
Neslihan çok az görmüştür Güven'ın ağladığını,o Neslihan'nın süper kahramanıydı,güçlü adamıydı,destek olanıydı.
"Güven yapma lütfen,sen yıkılırsan kim toparlayacak beni de?"
Güven ayağa kalkarak gözyaşlarını sildi,elini uzattı Neslihan'a.
"Hadi gidelim,geç kalacağız." dedi ve tebessüm etti.
