Under His Spell

UHS: Chapter 12

It's like time had stop. The world around me paused and I can only hear my heart beating so loudly.

Everything else doesn't seem to matter and my only focus is what's happening right now. His hug tightens and my face became redder each second.

My body seemed to be frozen and I can't fucking move a single muscle. I don't know how many times I have cursed myself from what I am feeling at this very moment.

Napapikit ako ng mariin at humingang malalim. I used all my strength nang maramdaman ko na parang lumuwang ang hawak nito at kumalas sa mga brasong nakapalupot sa bewang ko.

Halata mong nagulat ito pero wala akong pakialam. Inayos ko ang uniporme ko at pinulot ang bag ko na nalaglag kanina.

Nagtama ang mga mata namin. Lumiit ang mga mata ko. "What was that?"

Isang blankong ekspresyon lang ang iginawad niya sa akin. Naghihintay ako ng sagot mula sa kanya pero nanatili lamang ang tingin nito sa akin.

I sighed heavily. "Calvin, ano ba talaga ang ginagawa mo?"

Namangha ako sa sarili ko dahil kahit nangangatog ang mga tuhod ko ay nagawa ko pa rin siyang harapin at tanungin.

Umayos ako ng tayo sa harap niya at matalim na tinitigan ito. "Hindi na kita maintindihan. Wala tayong relasyon pero bakit ginagawa mo ang mga bagay na dapat sa may relasyon lang?"

Umigting ang panga nito pero nanatili ang mga blankong ekspresyon. Mas lalo lamang nagpuyos ang damdamin ko nung wala akong makuhang sagot mula sa kanya.

"You think this is some kind of a joke? Is this your payment for all the things I've done to you?" Bitterness filled my words.

Lalong dumilim ang mukha nito. Pero wala na akong pakialam. I must have an answer. I must end this feeling between us.

Tumalim ang tingin nito ngunit hindi ako nagpatinag at pinantayan ito.

"I told you not to avoi—"

Natawa ako ng pagak. "I am not already avoiding you, Calvin. Alam mo 'yan. But what really is your motive? Hindi na kita maintindihan. "

His lick his lips before sighing. "Moro mou, just give—"

Lalong kumirot ang damdamin ko. "At isa pa 'yan! Why do you keep on calling me like that? Minumura mo ba ako?!"

Nanlaki ang mga mata nito sa sinabi ko at napatiim ang bagang. "Of course not!"

"Then why, Calvin? Why are you doing this?! You are so confusing! If this is about what happened a few weeks ago then I am beyond grateful for you. But you don't need to play with my feelings!"

Napakagat ako sa labi ko ng maramdaman kong uminit ang sulok ng mga mata ko. My heart felt like something pinned daggers on it.

Umayos ito ng tayo at napalunok ako ng lumapit ito sa akin. His warm hands landed on my cheek at kahit ako nagulat nang may luha na pala ito.

"Alice, just give me some time and trust me. Please, moro mou."

Napaangat ang tingin ko na puno ng pagtataka rito, inilayo ang mukha ko sa kanya and his eyes softens. "A-Ano?"

His eyes are telling me that he wants to say something pero pinigilan niya lang ito. Napakunot ang noo ko dahil hanggang ngayon wala pa rin ako makuhang direktang sagot mula sa kanya.

Nakuha ang atensyon ko ng mag-ring ang school bell kaya napaatras ako sa kanya at pinahid ang mga luhang dumaloy na pala sa mukha ko.

Naiwan sa ere ang kamay ni Calvin at nung magtama muli ang mga mata namin, naroon pa rin ang pagsusumamo sa kaniya na intindihin ko siya.