𝓣𝓱𝓮 𝓢𝓾𝓷𝓯𝓵𝓸𝔀𝓮𝓻𝓼 |𝓓𝓾𝓮𝓽 ||𝓝𝓲𝓷𝓳𝓪𝓰𝓸|

Ｔｈｅ ｐａｉｎｔｅｒ ｏｎ ｔｈｅ ｗａｙ ｔｏ ｗｏｒｋ

Nawet nie zdaję sobie sprawy, że koniec tygodnia przychodzi tak szybko.

Pokazujemy ochroniarzowi swoje dowody, by mógł sprawdzić, czy jesteśmy na liście, które tego dnia mogą wejść do stacji.

— Trzecie piętro — odpowiada jeszcze obojętnie.

Budynek jest wysoki, więc logiczne, że jest tu winda, do której od razu wchodzę.

— Serio? — dziwi się Seven. — Przecież trzecie piętro to żaden wyczyn. Przyda ci się trochę ruchu, Lloyd.

— Czy ty mi sugerujesz, że przytyłem? — prycham. — właśnie jadę występować do telewizji, a ty mi mówisz, że jestem gruby.

— A nie pomyślałeś, że to może mięśnie?

— Od wchodzenia po schodach chyba nie robią się mięśnie.

— Naprawdę zamierzacie się teraz kłócić? — wtrąca niepewnie Kai. Spoglądam na niego surowym wzrokiem, na co ten wzrusza ramionami. Dalej nie powiedział mi, co takiego łączy go z Harumi, ale ja też nie wypytywałem. — Tylko spytałem.

— Niepotrzebnie — szepczę. Winda zatrzymuje się na trzecim piętrze i otwiera w chwili, kiedy chowam dłonie do kieszeni spodni na znak, jak bardzo nie chcę tu być.

Mam wrażenie, że nie nadaję się do występów telewizyjnych.

— Lloyd Garmadon i Kai Smith? — pyta niepewnie młoda kobieta, spoglądając na nas, i to Kai pierwszy kiwa głową. — Jestem Tylor. — Spogląda na nas i zmierza wzrokiem. — A wy musicie chyba iść na makijaż. Macie piętnaście minut.

— Co? — dziwię się, kiedy Tylor wskazuje nam stronę, w którą musimy iść. — Piętnaście minut do czego?

— Do występu, kretynie — woła za mną Seven. — Zostanę tu, a wy idźcie.

Kai musi mnie delikatnie popchać, żebym w ogóle mógł zrobić jakikolwiek krok.

— Jak się czujesz? — pyta cicho Kai, a co ja wzruszam ramionami.

NIE CHCĘ TU BYĆ. DLACZEGO NIE MOŻEMY PO PROSTU TWORZYĆ MUZYKI?

— Jak coś, to mów — nalega dalej. Zajmuje jedno z miejsc, przy którym kręcą się stylistki i makijażystki. A raczej zmuszają go, żeby siadł i tak samo ze mną.

— Jesteście muzykami, nie? — pyta jedna z kobiet, na co ja tylko kiwam głową, bo nie wiem, czy mogę się odzywać, kiedy ona nakłada na moją twarz jakiś kosmetyk. — Moja bratanica cały czas słucha tej waszej piosenki. Moglibyście zostawić mi dla niej jakiś autograf. Przysięgam, będzie przeszczęśliwa!

— Nie mamy długopisów. I chyba nie ma tu żadnej kartki — zauważa Kai. — To łaskocze — gwałtownie odsuwa się od kobiety, która trzyma w rękach coś, co przypomina różowe, miękkie jajko.

— Muszę zakryć sińce pod oczami. I pryszcza na czole.

— A może ja lubię mojego pryszcza? — Krzyżuje ramiona z niezadowoleniem, ale ostatecznie poddaje się i stara się powstrzymywać przed odsunięciem głowy.

Rozglądam się dookoła, starając się skupić na rzeczach, które tu zauważam. Pełno lamp, które nie są zapalone. Za otwartymi drzwiami zauważam kanapę, stół i fotel. Studio, które znane jest już z tego, że pojawia się tam mnóstwo osób, niekoniecznie znanych. A ja naprawdę podziwiam, że ktoś chce siadać codziennie rano, żeby oglądać telewizję śniadaniową. Ktoś siedzi na kanapie, ale nie widzę twarzy tej osoby, kobiety w czarnej spódniczce, bo jej twarz zakryta przez kamerę.

— Okej — mówi Tylor, stając przed nami. Spogląda na swoją kartkę, a potem na nas Przez chwilę czuję się, jakbym zrobił coś złego. — Kilka zasad. Przede wszystkim musicie mówić wolno i wyraźnie. Nie śpieszyć się. Nie ma któryś z was słowotoku.