KARANLIK GECELERIN IZI

4.BÖLÜM; FIRAT ARSLAN

Gerçek hayat hikayelerinden uyarlanmıştır!

Oy verip yorum yapmayı unutmayın, efendim.

Bölüm şarkıları;

Omzumda ağlayan bir sen
Dayanak
Seni kalbimin orta yerine yazdım

"Ben ağlarsam; o yanımda durur ama o
ağlarsa, ben ölürüm."

~Fırat Arslan

Biliyorum çoğu kez ağlamak istedin, insanlara 'benim kalbimi çok kırdınız sizi asla affetmeyeceğim' demek istedin.

Çok güldüm, içim de yara bere içinde olup ağlayan kızı umursamadan.

Bir söz vardır "insanlar zayıf oldukları için değil, çok uzun zaman güçlü durdukları için ağlarlar" ne kadar da doğru ve anlamlı bir söz.

Ben güçlü müyüm? Evet çok
güçlüyüm, eğer güçlü olmasaydım ve kendime olan güvenim olmasaydı belki de ben Algın olarak çoktan, intihar etmiştim.

Tabi küçük Meyra, intihar etmişti...

Erkek veya kız fark etmez bir insan ağlıyorsa;

Derdi vardır, dermanı yoktur.

Sevdiği vardır, onu seveni yoktur.

Değer verdiği vardır, onu değerli bulanı yoktur.

Ailesi vardır, ama yoktur.

Her ağlayan çocuk mudur? O zaman biz insanların hepsi; çocuğuz, fiziken büyüdük ama ruhen...

Oraya gitmem üzerine 2 gün geçti. Adını bile anmak istemiyorum.

Benim cehennemim olan yer.

Çocukluğum öldüğü yer.

Ailemin beni bıraktığı yer.

Ve şimdi ise, ailemi bulacağım yer oldu.

Bodrum...

Beni bıraktılar, peki ben neden onları arıyorum? Hesap mı soracağım? Bağırıp çağıracak mıyım? Abim ablam varsa eğer onlara 'beni neden istemediniz?' mi diyeceğim?

Belki de bir kızları, kız kardeşleri olduğunu unutmuşlardır bile.

Benim bir suçum mu vardı? Varsa da o suçum, dünyaya gelmek olur. O yaşta ne yapmış olabilirim ki?

Kalbimi acıtan bu düşünceleri bir kenara bırakıp; yataktan kalkıp elime bir kitap aldım. Okuyamayacağımı biliyorum ama ilk sayfayı yine de açtım.

Acaba fotoğraftaki kişi gerçekten ikizim miydi? Ya değilsek ama benziyorduk.

45 saat önce

Kapıyı açıp içeri girdiğimde içeri rutubet korkuyordu.

Çocukluğum gibi.

Bomboştu içerisi.

Çocukken, olmasını istediğim anılarım gibi.

Tek bir sandalye vardı.