Amnesia

Κεφάλαιο 49

Το επομενο πρωι ξυπναω απο τις φωνες της μητέρας μου. Μα καλα τι ωρα είναι. Πρώτη φορά μου φωνάζει για να σηκωθώ. Σηκόνωμαι από το κρεβατι και κατεβαίνω στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό.

" Καλημέρα", λέω στην μητέρα μου, ακόμα νυσταγμένη.

" Καλημέρα; Ξέρεις τι ώρα είναι; "

" Αχχ μαμά, όχι από το πρωι σε παρακαλώ. Περήμενε να φάω πρόγευμα τουλάχιστον και μετά. "

" Σοαβαρολογείς; Ο κόσμος τρώει πρόγευμα στις 12 το μεσημέρι; "

Δώδεκα;! Δεν μπορεί! Κοιτάζω το ρολόι που διακοσμεί τον άσπρο τοίχο της κουζίνας. Πραγματικά η μητέρα μου είχε δίκαιο! Πώς γίνεται να κοιμήθηκα τοσο πολυ;! Αφείνω το μπολ στη θέση του και τοποθετώ τα δημητριακά πίσω στο ράφι.

" Τέλος πάντων πήγαινε να ντυθείς και σε λίγο το φαγητό θα ειναι έτοιμο. "

" Οκκ. Που είναι ο μπαμπάς και η Μαρία; "

" Πήγαν σε ένα βιβλιοπωλείο, κάτι ήθελε η αδερφή σου. "

Πηγαίνω στο μπάνιο. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να ξυπνησω και με το που κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη θυμάμαι όλα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ. Αμέσως, εκνευρίζομαι. Δεν μπορώ να το αφείσω έτσι! Πρέπει να μάθω γιατί το έκανε!

Δεν βγαζει νόημα. Ο ίδιος μου είχε πει το ίδιο πρωί ότι του αρέσω. Πώς γίνεται να αλλάξει κανείς γνώμη σε διάστημα μόλις λίγων ωρών; Και πάνω που αποφάσισα να του δώσω και μια ευκαιρία. Θα του στήλω μυνημα! Πρέπει να μου δικαιολογήσει τον τρόπο που φέρθηκε.

* Μπορείς να συναντηθουμε; *, του στέλνω.

* Είσαι σίγουρη; *

* Ναι. *

* Που και πότε; *

* Σήμερα στις 4:00 έξω απο το σχολείο. *

* Θα είμαι εκεί. *

....

" Αγάπη μου το φαγητό είναι έτοιμο! ", ακούω τη φωνή της μητέρας μου.

" Ερχομαι! "

Κατεβαίνω κάτω και κάθομαι στο τραπέζι απέναντι της.

" Πώς πέρασες χτες; "

Ω, εννοείς εχτος απο το οτι το αγορι που υποτίθεται πως θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τον Ζαυν, ηταν έτοιμο να με φιλήσει και τελευταια στιγμη απλα τραβήχτηκε με αποτέλεσμα να τσακωθούμε και να με γυρισει η Σαββινα πισω;

" Πολυ ωραια! ", της απαντώ με το πιο πειστικό μου χαμόγελο." Εσύ με τον μπαμπά; ", την ρωτάω στην προσπάθεια μου να αλλάξω θέμα για να μην καταλάβει κάτι, πράγμα που καταφέρνω.

Αρχίζει να μου περιγράφει με καθε λεπτομέρεια την μέρα τους. Θαυμάζω τους γονείς μου. Είναι τόσα χρόνια μαζί και ακόμα υπάρχει αυτό το πάθος μεταξύ τους. Όποτε μιλάει ο ένας για τον άλλο τα μάτια τους φωτίζονται και το χαμόγελό τους μεγαλώνει. Και έτσι και τώρα η μαμά μου κάθε λεπτό ενθουσιαζόταν όλο και περισσότερο. Σπάνια βρίσκεις τόσο μεγάλους έρωτες που να διαρκούν για τόσο χρονικό διάστημα.

Κάποιοι λένε πως το "για πάντα" διαρκεί μόνο για ένα δευτερόλεπτο. Λοιπόν με τους γονείς μου συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Άντεξαν στις δυσκολείς της ζωης και ακόμα ζουν τον έρωτα τους σαν ενα εφηβικό ζευγαράκι. Μακάρι να συναίβενε και σε έμενα αυτό, αλλά δυστυχώς δεν το βλέπω να γίνεται. Αλλά έτσι είναι η ζωή σωστά; Δεν μπορούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε. Αυτες είναι οι δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

" Μαμά θα παω με την Σαββινα μια βόλτα, δεν θα αργήσω. ", την διακόπτω απο την εκπληκτικά λεπτομερές της περιγραφή.

" Εντάξυ, καλά να περάσετε! "

.....

Μετά από ένα δεκάλεπτο περπάτημα φτάνω επιτέλους στο σχολείο. Δεν βλέπω κανέναν οπότε απλά κάθομαι σε ένα παγκάκι και περημένω. Μετά από λίγα λεπτά τον βλέπω να κατευθύνεται προς το μέρος μου.

" Γεια. "

" Γεια ", του απαντάω και βλέπω το άγχος στα μάτια του.

Έχουμε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση εμείς οι δύο.