Amnesia

Κεφάλαιο 36

Τελικά, το μεσημεριανό κατέληξε ξηνό. Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω στην Μαρία τώρα για τον Zayn ή αν πρέπει να περημένω να της το πω μαζί με τους γονείς μας. Θα της πω στο αεροπλάνο για το New Jersey, ελπίζοντας αυτή τη φορά, κανένας και τίποτα να μην μου κάνει χαλάστρα!Στο αυτοκίνητο για τον δρόμο στο σπίτι αποφασίζω να σπάσω την σιωπή που επικρατεί, πρώτη.

" Έχω κάτι να σου πω. "

" Τι; "

" Μου αρέσουν οι One Direction. "

" Σοβαρά; Τέλεια!! Και ποιος είναι η αδυναμία σου; "

" Ο Zayn.. "

" Όχι! Είναι δικός μου! Μην τολμήσεις να τον πλησιάσεις! "

Σκατά! Αν τώρα το πέρνει έτσι, πως το καλό θα αντιδράσει όταν μάθει πως τα έχουμε;

" Ποιος ήταν εκείνος που ήταν μαζί με τον Niall; ", την ρωτάω.

" Αααα.. Τον Josh λες; Είναι ο drummer τους. Γλυκούλης έτσι; "

" Ναι.. Εμμ.. Καλά και τι λέγατε όταν μιλούσα με τον Niall.. Θέλω να πω, εμένα ο Niall με ξέρει από το νοσοκομείο.. Εσένα ο Josh; "

" Τίποτα μωρέ. Απλά όταν εσύ έφυγες με τον άντρα μου εκείνη την νύχτα χωρίς να μου πεις τίποτα, ο Josh με γύρισε σπίτι.. "

" Και.. Σου αρέσει; Εννοώ ρε παιδί μου αν όχι με τον Zayn θα τα έφτιαχες μαζί του; "

" Δεν ξέρω.. Μάλλον.. Αλλά μάλλον δεν θα τον ξαναδώ και σίγουρα δεν ενδιαφέρεται οπότε.."

" Και πως θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι κάποια τα έχει με τον Zayn; "

" Απαίσια. Μάλλον δεν θα την συμπαθούσα και.. Καλά εσύ γιατί ρωτάς τόσα πολλά; Σε λίγο θα μου πεις πως αυτό που άκουσα να λέει ο Niall για εσένα και τον Zayn είναι ότι εσύ τα έχεις με τον Zayn και για αυτό θέλεις να μάθεις αν μου αρέσει κάποιος άλλος και πως θα αντιδρούσα.. "

Γυρίζει και με κοιτάει. Απλά μένω σιωπηλή. Δεν τολμώ να την κοιτάξω. Δόξα τον Θεό φτάσαμε. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο αλλά ακούω τα βήματά της πίσω μου. Με αρπάζει από το μπράτσο και γυρνάω να την κοιτάξω.

" Γιώτα τα έχετε; ", με ρωτάει με σφυγγμένο σαγώνι.

" Ναι. "

" Τι;! Πώς;! Πότε;! "

" Μετά που βγήκε από το νοσοκομείο μου ζητήσε να βρεθούμε και μετά το ένα έφερε το άλλο και δεν ξέρω πως έγινε! Συγγνώμη.. "

" Ξέρεις πως εδώ και τέσσερα χρόνια για αυτόν τον άνθρωπο δίνω και την ζωή μου! Και μετά έρχεσαι εσύ και Μπαμ! Τα καταστρέφεις όλα! "

" Μαρία τι ακριβώς κατάστρεψα μου λες;! Ποτέ δεν είχατε τίποτα μεταξύ σας! Ο άνρωπος ούτε καν που σε ήξερε! Και ούτε θα σε μάθενε αν δεν γινόταν αυτό το αναθεματισμένο δυστήχημα! Ποτέ δεν θα είχατε κάτι μεταξύ σας και ειδικά τώρα! Ξύπνα από τον ύπνο σου επιτέλους! "

Πλέον φώναζα. Δεν ξέρω. Απλά έπρεπε να ξυπνήσει από αυτό που ζούσε. Ήταν γελοίο να ονειρεύεται μια τέλεια ζωή χωρίς να είναι αληθεινη!

Γυρίζω να την κοιτάξω. Έκλαιγε. Μόλις την είδα, μόνο τότε κατάλαβα πόσο σκληρά ήταν τα λόγια που της είχα πει. Ένιωσα απαίσια με τον εαυτό μου. Έτρεξα και την έχωσα στην αγγαλιά μου.

Στην πραγματηκότητα, περήμενα πως θα με έσπρωχνε και πως θα μου φώναζε, αλλά με έσφηξε περισσότερο και μου ψηθύρισε πως είχα δίκαιο.

Τι;

Γεια και πάλι!! ^^
Ελπίζω να σας άρεσε αν και ήταν λίγο σύντομο :)
Ψηφήστε και Σχολιάστε!!
See yaa <3