ZOMBİ SALGINI

5.Bölüm

              Çok Özür Diliyorum

"Seni çok seviyorum...Çok..."dedim.

"Seni çok seviyorum...Çok..."dedi.

Göktuğ Bey elinde tutmuş olduğu piknik sepetini yere bırakmıştı.Ailecek pikniğe gelmişlerdi.

Kübra Hanım yanlarından uzaklaşan küçük Nisan'ı farketti.Hemen Afra'ya dönerek konuşmaya başladı.

"Kızım görmüyor musun kardeşin uzaklaşıyor.Azıcık şu kardeşine sahip çık!"diyerek Afra'ya kızdı.

"Nisan buraya geri dön!Ya anne ben onun bakıcısı mıyım?"diyerek sitem etti Afra.Kollarını göğsünde birleştirerek Nisan'a seslenmeye devam ediyordu.

Küçük Nisan paytak paytak yürüyerek ailesinden uzaklaşıyordu.Yüzünde küçük bir gülümseme vardı.Sanki ablasının ona seslenmesi onun hoşuna gitmişti.

"Ya ben kime diyorum acaba?Nisan buraya dön haydi!"diyerek bağırmaya devam etti Afra.

En sonunda Nisan'ın peşinden gitmeye başladı.İlk başta yürüyerek ona doğru ilerledi ardından koşmaya başladı.

Küçük Nisan ablasının arkasından hızlı bir şekilde geldiğini görünce yürüyüşünü hızlandırdı.Ancak daha yeni yürümeyi öğrenmişti, ablasından kaçamadı.

Afra Nisan'ı anında belinden tutarak yakaladı.

"Seni küçük haylaz!Senin yüzünden annemden azar işitiyorum!Sana neden yürümeyi öğrettik ki zaten."diyerek kaşlarını çatarak kardeşine baktı.

Küçük Nisan ablasının bu sözlerine karşı gülümsemesi soldu.Kaşlarını düşürdü.Gözleri dolmaya başlamıştı.Kendisi daha bebekti, hemen ağlayabilirdi.

Nisan'ın gözlerinden yaşlar geldiğini gören Afra tekrar konuşmaya başladı.

"Hayır hayır, ben öyle bir şey demedim.Lütfen ağlama şimdi annem kızacak."diyerek kardeşinin ağlamasını durdurmaya çalışıyordu.

Afra kardeşini kucağına aldı.Gözlerinden akan yaşları nazikçe sildi.Ardından kocaman gülümseyerek Nisan'a baktı.

"Eğer yanımızdan uzaklaşırsan kaybolabilirsin, bu yüzden yanımızdan ayrılmanı istemiyoruz."dedi Afra.

Nisan, ablasının bu tatlı konuşmasına karşı göz yaşları azalmıştı.

Afra kardeşini kucağından indirdi ve konuşmasına devam etti.

"Ama merak etme ben seni bulurum.Benden kurtulma şansın yok!"diyerek lafını bitirdi.

Nisan gülmeye başladı.O zaten biliyordu ablasının onu her şekilde bulacağını, kurtaracağını...

                             ****

"Lütfen yardım edin!Kimse yok mu?Yalvarıyorum yardım edin!"

Dışarıdan gelen çığlıklar devam ediyordu.Bu çığlıkların kime ait olduğunu anlamıştım.Şu an dışarıda yardım isteyen kişi Nisan idi...

Evren bu çığlıklara karşı konuşmaya başladı.

"Kim acaba bu kişi?Yardımcı olalım mı arkadaşlar?"dedi.

Kaşlarımı çatarak konuşmaya başladım.

"Bu kişi Nisan!"diyerek hemen balkona koştum.

Arkamda kalan Bahar'ın sesini duydum.