POV charline
Liefje, ik zie je graag maar het is tijd voor mij om te gaan fluistert Pommelien. Ga maar liefje, ik zie je immens graag en zal je nooit vergeten fluister ik terug. Ze geeft me nog een laatste kus. Onze tranen verbinden zich met elkaar. Ze komt nog voor een laatste keer in mijn armen liggen en voor een laatste keer voel ik haar hartslag gaan. Ze vecht om haar ogen open te houden maar ik zie dat het zwaar is voor haar. Liefje, sluit je ogen maar zeg ik zacht. Ik knijp zacht in haar handen. Ik kan het niet fluistert ze zacht. Ik kan niet mijn ogen sluiten wetende dat ik ze nooit meer open zal doen zegt ze zacht. Ik zal altijd aan je blijven denken, je zal er altijd bijzijn fluister ik. Ze knijpt in mijn handen. Ik zie je ongelofelijk graag fluister ik. Ik jou ook fluistert ze zacht. Haar ogen gaan dicht, dit was het dan. Ik voel hoe de laatste warmte verdwijnt in haar handen. De laatste kus die ik haar geef is op haar voorhoofd. De dokters komen binnen en nemen haar mee. Ik ga naar huis en alles doet me aan pommelien denken. Haar geuren, haar kleren, haar ring dat ik heb gekregen, gewoon alles.
Ik besluit naar mijn mama te gaan. Ik val in mama haar armen. Wat is er gebeurd vraagt ze zacht. Pommelien is dood fluister ik. Ik wil niet dat dit de realiteit is. Laat me ontwaken uit deze vreselijke nachtmerrie.
Is dit het einde van pommelien of is het zoals charline zei allemaal maar een nachtmerrie
