عاشقان مرگبار

نور من

‏(POV سوم شخص)
ریوزاکی نمی‌دانست که وقتی داشت به خاطر لایت در پارک افتاده بود، لایت همان چیزی را به خاطر می‌آورد. به جز، او به یاد آورد که وقتی ریوزاکی، کارآگاه به ظاهر بی احساس، را به لبخند واداشته بود، واقعاً خوشحال بود.
(لایت POV)
خیلی خاطره واضحی بود آن لحظه را دوست داشتم. ریوزاکی را وادار کرده بودم که لبخند بزند، و این تنها چیزی بود که می توانستم آن شب بخواهم. من او را وادار کرده بودم که استراحت کند و او را نیز لبخند بزند.
شبی را هم به یاد دارم که بالاخره او را به خواب بردم. آن موقع بود که تسلیم شدم و به این نتیجه رسیدم که عاشق ریوزاکی شده بودم.
ولی الان نمیتونم اینطوری فکر کنم... من کیرا هستم. ریوزاکی، یا بهتر است بگوییم، L بدترین دشمن من است. اگر این احساسات را ادامه می‌دادم، دنیای جدیدی را که برایش سخت تلاش کرده‌ام دور می‌اندازم.
آهی کشیدم و سرم را گرفتم و افکارم شروع کردند به آسیب زدن به مغزم. بلند شدم و تصمیم گرفتم بروم دنبال ریوزاکی. تمام ساختمان را دور زدم تا بالاخره به اتاقش رسیدم. به آرامی در زدم.
بدون پاسخ. کمی سخت تر. بدون پاسخ. دستگیره در را امتحان کردم اما قفل بود.
"ریوزاکی؟" از در صدا زدم. باز هم جوابی نیست او باید در آنجا باشد، وگرنه چرا در قفل است؟
"ریوزاکی!" از در فریاد زدم. بارها شروع کردم به در زدن، تا اینکه بالاخره صدای قفل را شنیدم.
یک بار دیگر دستگیره را امتحان کردم و این بار در واقع باز شد. وارد اتاق شدم و به اطراف اتاق نگاه کردم. چشمانم ریوزاکی را گرفت که گوشه ای ایستاده بود و از پنجره به بیرون خیره شده بود.
"چیکار میکنی؟ حالت خوبه؟" پرسیدم، سعی کردم صدایم را یکدست نگه دارم و انگار قرار نیست او را در آغوش بگیرم یا سرش را پاره کنم. زیرا بنا به دلایلی، این لبه‌ای بود که ذهن من در آن قرار گرفته بود.
او هنوز جوابی نداد، بنابراین به سمتش رفتم و به چیزی که خیره شده بود نگاه کردم.
‏(POV ریوزاکی)
لایت از کنار پنجره عبور کرد و از پنجره به بیرون خیره شد. شاید هم غروب پارک را به خاطر می آورد؟ خوشبختانه.
"زیبا است، نه؟" من صحبت کردم.
به من نگاه کرد و سرش را تکان داد و لبخند کوچکی روی لبانش نشست. ما فقط چند لحظه در سکوت آنجا ایستادیم، بدون اینکه به آن نگاه کنیم. ناگهان مرا در آغوش کشید و قاب لاغر مرا فشرد. به آرامی پشتم را در آغوش گرفتم و دستانم را دور کمرش حلقه کردم. سرم را داخل شانه اش فرو کردم و صورتم را در پیراهنش فرو کردم.
یه قطره اشک دیگه از چشمم سرازیر شد و بعد یه قطره اشک دیگه. به سختی توانستم جلوی آنها را بگیرم. دانستن اینکه کسی که دوستش داشتی علت مرگت است کمی دردناک است. لایت یاگامی کیرا است. من L هستم. قرار است دشمن باشیم.
"هی چی شده؟" لایت شانه هایم را گرفت و کمی به صورتم کنار رفت. صدایش ملایم به نظر می رسید... انگار واقعاً اهمیت می داد.
در حالی که به پشت پنجره نگاه می کردم و سعی می کردم صورتم را از نور پنهان کنم، گفتم: "هیچ چیزی اشتباه نیست، لایت کان."
"واقعا؟ هر دوی ما می دانیم که این درست نیست. لطفاً به من بگویید." او یک بار دیگر مرا از پهلو در آغوش گرفت.
"فقط... چیزی نیست..."
محکم تر بغل کرد، انگار از من محافظت می کرد. تسلیم شدم. اشک ها را بیرون دادم. تو بردی، کیرا تو من و داغون کردی.
نه؟
(لایت POV)
"حالا خوبی؟" بعد از اینکه گریه اش را قطع کرد پرسیدم. به پسر ضعیفی که در آغوشم بود نگاه کردم.
چه کسی حدس می زد - بزرگترین، نابغه ترین، بی احساس ترین و نشکن کارآگاه جهان شکسته در آغوش کیرا ایستاده بود، مظنون سابق، قاتل بی رحم، و بزرگترین دشمن کارآگاه.
ریوزاکی پرسید: "لایت... به من بگو. آیا حالت "خوب" است؟
"خب... حدس می‌زنم واقعاً نه."
دستانش را دور من حلقه کرد و طوری چسبید که انگار من راه نجات او هستم. واقعا کاش میشد همینجوری بمونیم..
کاش مجبور نبودم او را بکشم... چرا من دوباره کیرا هستم؟
(سوم شخص)
دو پسر آنجا ایستادند تا خداوند بداند چه مدت، هیچ کدام نمی‌خواستند رها کنند. لایت ریوزاکی را در آغوش گرفت و ریوزاکی به سینه لایت خم شد.آن دو آنجا ایستاده بودند و از پنجره به بیرون نگاه می‌کردند که رنگ‌های آسمان با تبدیل شدن عصر به گرگ و میش و گرگ و میش به شب تغییر می‌کرد. با تاریک شدن آسمان، ستارگان در کنار ماه می درخشیدند و عاشقان ناشناس جلوی پنجره مستقر شدند.
بالاخره لایت صحبت کرد و سکوت مسالمت آمیزی را که بین آن دو ایجاد شده بود شکست.
"ریوزاکی؟" او صحبت کرد.
"بله، لایت کان؟" برای اولین بار از زمانی که لایت با ریوزاکی آشنا شد، کارآگاه با صدایی غیر یکنواخت صحبت کرد. واقعاً می‌توانستید در جایی از صدای او احساسی را بشنوید.
"تو هنوز خوشحالی؟" لایت پرسید. او امیدوار بود بتواند کارآگاه را برای شب خوشحال کند، زیرا با وجود اینکه لایت کیرا قادر مطلق بود، نمی توانست آینده را پیش بینی کند. او نمی دانست فردا کجا خواهند بود و می خواست ریوزاکی را حداقل برای این شب خوشحال کند.
با این حال، زمانی که به سختی زمزمه ریوزاکی را شنید که "آیا قرار است خوشبختی اینقدر دردناک باشد؟"
‏(POV ریوزاکی)
بارها و بارها در ذهنم پخش می شد و هر بار صدای زنگ ها به طرز غیرممکنی بلندتر و بلندتر می شد.
وقت زیادی نداشتم..
"ریوزاکی؟" لایت ناگهان گفت:
به او نگاه کرد و دید که در آغوشش مرا تماشا می کند. قیافه ملایمی داشت که من فقط دعا کردم واقعی باشد. "بله، لایت کان؟"
"تو هنوز خوشحالی؟"
"می دانم که او سعی می کند خوب باشد، اما این چه نوع سوال لعنتی است؟" فکر کردم
"آیا... آیا قرار است خوشبختی اینقدر دردناک باشد؟" زمزمه کردم. مطمئن نبودم لایت صدایم را شنیده یا نه، اما وقتی بعد از مدتی پاسخ داد، فهمیدم که شنیده است.
"بعضی وقت ها... گاهی برای شادی باید سخت تلاش کنی، مهم نیست چقدر غم یا درد ممکن است در طول مسیر تحمل کنی. به آن فکر کن مثل نوری در انتهای تونل. شادی پاداش تمام سختی‌هایی که در این راه با آن روبه‌رو شدی.»
"لایت کان؟"
"هوم؟"
"تو نور من در انتهای تونل هستی."