ฉันกับทาดากะมาถึงแถวหอพักเรียบร้อย เราเดินคุยเล่นกันไปจนถึงหอของฉัน แล้วก็มีเรื่องให้ฉันเซอร์ไพรอีก
"เธอพักทีนี้หรอ" ทาดากะถามพร้อมชี้ที่หอพักของฉัน
"อืมม ใช่" ฉันตอบ
"ฉันอยู่หอนี้" เขาชี้หอพักที่อยู่ตรงข้ามกับหอฉัน
"จริงอะ แต่ว่า..นายเป็นคนญี่ปุ่นนิทำไมถึงอยู่หอล่ะ" ฉันถามต่อ ด้วยนิสัยของเงาที่ต้องมีความช่างสังเกตและสงสัย ฉันเลยเป็นคนขี้สงสัยฝุดๆ
"คือ.. ฉันอยู่ต่างจังหวัดน่ะ" เขาตอบ
"อ๋อ โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ" ฉันพูดแล้วโบกมือลาแยกเข้าหอตัวเอง
ฉันกลับเข้าห้องด้วยความฉงนและรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ฉันก็ไม่ละเลยความรู้สึกนั้นที่จะโทรหาแม่ ถามสารทุกข์สุกดิบจนได้ความว่าทุกคนที่บ้านสบายดีไม่มีอะไรน่าห่วง ก็ทำให้โล่งใจไปบ้างแต่สังหรณ์ที่ยังคาใจก็ไม่หายไป แต่ความคิดนั้นก็ถูกสลัดทิ้งแล้วฉันก็ได้ฤกดิ์อาบน้ำเข้านอน
การเรียนการสอนผ่านพ้นมาจนถึงวันศุกร์ของสัปดาห์ ดูเหมือนจะเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดตั้งแต่มาถึงญี่ปุ่นที่ฉันไม่ได้หยุดเลยแม้แต่วันเดียว เพราะอะไรน่ะหรอ หึหึ
"คุณปาฏิหาริย์ครับ เร็วๆหน่อยสิครับ อย่าเดินช้า" ฮัตโตริที่ดูเหมือนจะสบายอารมณ์กับการมีเบ๊อย่างฉันไว้ใช้งานนู้นนี่นั่น
"นายก็เดินช้าๆหน่อยเส่"
"เธอขาสั้นเองช่วยไม่ได้" เขาพูดแล้วเดินปานวิ่งต่ออย่างไม่สนใจจนมาถึงห้องทำงานของเขา
"นั่งจัดเอกสารกองนี้เป็นชุดๆนะ ให้เสร็จก่อนเข้าเรียนบ่าย เข้าใจมั้ย" ฮัตโตริยืนกอดอกสั่งฉัน
"ห๊ะ นายจะบ้าหรอนี่มันสำหรับคนทั้งวิทยาลัย และฉันทำคนเดียว เวลาไม่ถึงชั่วโมงจะเสร็จได้ไง" ฉันแย้งเขา
أنت تقرأ
Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง
عاطفية"ฉันชื่อ อเมซ(Amaz)ที่เป็นได้ทั้งความมหัศจรรย์ และเป็นเขาวงกต(Maze)ทำให้นายหลงไหลจนหาทางออกไม่ได้เช่นกัน" "พร่ำอะไรของเธอ" อร๊ายยยยย ไอ้แข็งก้อนยักษ์ ไม่เคยมีใครกล้าตัดสะพานที่ฉันทอดให้ แต่นายทำให้ฉันรู้สึกทั้งอับอายและเสียหน้า มาคอยดูละกันว่านายจะท...
