วันที่สองของการนอนโรงพยาบาลของฉัน ฉันยังคงนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงอย่างน่าเบื่อ เปิดทีวีวนไปวนมาจนคนเฝ้าออกปากบ่น
"จะเปิดไปเปิดมาทำไม จะดูก็ดูซักช่องสิ" ฮัตโตริที่นั่งอ่านนั่งสืออยู่เงียบๆเงยหน้าขึ้นมาบ่นกับพฤติกรรมของฉัน
"ก็มันน่าเบื่อนี่นา ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนิ ทำไมยังกลับบ้านไม่ได้ล่ะ" ฉันลืมสรรพนามการเรียกไปชั่วขณะ
"อยู่ให้หมอตรวจให้แน่ใจก่อนว่าไม่เป็นอะไรจริงๆค่อยกลับ"
"แต่มันน่าเบื่อออออ นอนอยู่แต่ในห้องเนี่ย" ฉันยังคงบ่นต่อ
"อะๆๆ เดี๋ยวพาไปเดินเล่นงั้น"
"เย้ ></"
ฮัตโตริยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับความเป็นเด็กของอเมซอย่างลืมตัว
ฮัตโตริพาอเมซลงไปเดินเล่นที่สวนของโรงพยาบาล ไม่นานนักทำให้ฮัตโตริสัมผัสได้ถึงสายตาปริศนาที่จ้องมองดูทั้งคู่อยู่ แต่กลับมองหาไม่เจอว่าใคร ลางสังหรณ์แปลกๆที่ทำให้เขาหันมามองคนที่เดินข้างๆโดยอัตโนมัติ ก่อนจะจูงมือพาไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ แล้วเขาก็นั่งย่องๆลงข้างหน้า
"อเมซ!" ฮัตโตริเรียกฉันและมองหน้าฉันด้วยสายตาจริงจัง
"หืม?"
"พี่รู้ว่าคำถามของพี่อาจจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี แต่พี่จำเป็นต้องรู้" แล้วเขาก็เริ่มเอ่ยปากพูดกับฉัน
"คะ?!" เขาพูดเรื่องอะไร
"วันที่เกิดเรื่อง เธอพอจะจำหน้าคนร้าย หรืออะไรได้บ้างมั้ย"
"วันที่เกิดเรื่องหรอ?" ฉันทวนอีกครั้งก่อนจะค่อยๆนึก ภาพวันนั้นเป็นลำดับๆ ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเจอผู้ชายคนนั้น "ผู้ชาย"
"ผู้ชาย หน้าตาเป็นยังไง" ฮัตโตริถามต่อ
"ฉันไม่เห็นหน้าเขา เพราะเขาใส่ชุดดำทั้งชุด มีหน้ากากดำปิดปาก ใส่หมวกดำอีก"
ESTÁS LEYENDO
Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง
Romance"ฉันชื่อ อเมซ(Amaz)ที่เป็นได้ทั้งความมหัศจรรย์ และเป็นเขาวงกต(Maze)ทำให้นายหลงไหลจนหาทางออกไม่ได้เช่นกัน" "พร่ำอะไรของเธอ" อร๊ายยยยย ไอ้แข็งก้อนยักษ์ ไม่เคยมีใครกล้าตัดสะพานที่ฉันทอดให้ แต่นายทำให้ฉันรู้สึกทั้งอับอายและเสียหน้า มาคอยดูละกันว่านายจะท...
