ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ฉันเปียกจนหนาวสั่นอยู่ข้างถนน หลังจากการนั่งรถกลับมาที่หน้าวิทยาลัยเช่นเดิม แล้วนั่งรอที่ป้ายรถเมล์ ได้แต่หวังว่าคนที่ฉันกำลังจะไปหาจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
เขาจะสังเกตถึงความผิดปกติบ้างมั้ยนะ ฉันได้แต่คิดในใจ หวังให้เป็นอย่างที่คิด
คนที่ขับรถวนไปวนมาอย่างกังวลใจ ขับหาอีกคนอย่างไร้จุดหมายและไม่มีอะไรบอกได้ว่าจะอยู่ที่ไหน จนฉุกคิดขึ้นได้ในใจว่าอีกฝ่ายก็มีความฉลาดอยู่ไม่น้อย และหวังให้เป็นอย่างที่คิด
ฉันมองดูนาฬิกาว่าเวลานี้ก็จะเที่ยงละนะ ฝนบ้าก็ไม่หยุดตกซักที เอาไงดี
ฉันนั่งกอดเขามองลงพื้นที่มีฝนตกลงมาเฉอะแฉะ แล้วก็เห็นเท้าใครบางคนก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่ยังไม่ทันจะเห็นหน้าว่าเป็นใครเสื้อแจ็คเก็ตตัวใหญ่ก็พาดลงมาบนหัวก่อนจะตามมาด้วยเสียงดุแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ฉันก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ
"เธอบ้ารึไง ทำไมมานั่งรอตากฝนแบบนี้" ฮัตโตริพูดเสียงดุ
"ไม่ได้ตากซักหน่อย มีหลังคาอยู่ไม่เห็นหรอ" ฉันจับเสื้อพาดไหล่คลุมตามปฏิกิริยาของร่างกายที่บอกว่าหนาวจนสั่น
"ยังจะเถียงอีก มาขึ้นรถก่อนเร็ว ฉันจะเปียกไปด้วย" คำพูดของเขาดูเหมือนจะห่วงตัวเองแต่การกระทำของเขาที่เอาตัวบังฝนให้ฉันขึ้นรถก่อนวิ่งตากฝนไปขึ้นอีกฝั่ง มันไม่ได้เข้ากับคำพูดของเขาเลย
"ไหนบอกไปถูกไง ไปไม่ถูกแล้วทำไมไม่โทรหา" พอขับรถมาได้ซักพักฮัตโตริก็บ่นต่อ
"ก็คิดว่าไปถูกไง แล้วก็ไม่รู้จะโทรหายังไม่ เบอร์ก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี" ฉันพูดเสียงงุงงิงเป็นเด็ก
"แล้วทำไมไม่กลับหอไป"
"ก็กลัวจะรอไง ก็เลยไม่รู้จะทำยังไง" ฉันพูดออกไปตามใจคิดโดยไม่ได้มองหน้าเขา แล้วก็ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยจากปากของเขาอีก มีเพียงแววตาประกายแปลกๆที่มองมาเท่านั้น
ESTÁS LEYENDO
Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง
Romance"ฉันชื่อ อเมซ(Amaz)ที่เป็นได้ทั้งความมหัศจรรย์ และเป็นเขาวงกต(Maze)ทำให้นายหลงไหลจนหาทางออกไม่ได้เช่นกัน" "พร่ำอะไรของเธอ" อร๊ายยยยย ไอ้แข็งก้อนยักษ์ ไม่เคยมีใครกล้าตัดสะพานที่ฉันทอดให้ แต่นายทำให้ฉันรู้สึกทั้งอับอายและเสียหน้า มาคอยดูละกันว่านายจะท...