วันสุดท้ายของการอยู่โรงพยาบาลฉันได้สิ้นสุดลง เมื่อหมออนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้หลังจากที่ทำตามที่ฮัตโตริขอว่าให้ตรวจฉันทุกตารางนิ้วบนร่างกายใหัแน่ชัดว่าปลอดภัยจริง
"เย้ๆ กลับได้แล้ว เย้ๆ กลับได้แล้ว ดีใจๆ" ฉันร้องเพลงกระโดดไปกระโดดมาขณะเก็บของใส่กระเป๋า
"ทำอย่างกับนอนนานเป็นเดือนงั้นแหละ แค่สามวันเอง" ฮัตโตริแซว
"แค่สามวันก็จะบ้าตายละ ไม่ได้ไปไหนมาไหนเลย กลับเถอะๆ เบื่อฝุดๆละห้องนี้"
ฮัตโตริคว้ากระเป๋าก่อนจะเดินนำหน้าไปเงียบๆ เป็นสัญญาณให้รู้ว่าเดินตามไป
ฉันนั่งรถฮัตโตริมาจนถึงแยกหอฉันแต่รถกลับไม่ไปทางที่จะกลับหอฉันจนฉันสงสัย
"เห้ ทำไมไม่ไปทางนั้นล่ะ" แต่กลับไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับทั้งสิ้น เริ่มเป็นโหมดน้ำแข็งอีกแล้วซินะ คนข้างๆเนี่ย
จนกระทั่งรถแล่นเข้าไปในเขตบ้านของฮัตโตริที่ตอนนี้มีคนใส่สูทดำเต็มไปหมด จากบ้านที่ดูสวยๆเลยกลายเป็นสถานที่น่ากลัวไปเลยทีเดียว
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมมีคนพวกนี้เต็มไปหมดเลย" ฉันถามฮัตโตริก่อนที่จะลงรถ
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ คนของฉันเอง" ฮัตโตริตอบ
ในบ้านมีคนที่คุ้นตานั่งอยู่โซฟาห้องรับแขก แต่บรรยากาศกลับอึมครึมผิดปกติ
"อ้าว ทาดากะ มาได้ไงง" ฉันทักเสียงเจื่อยแจ้ว แต่ไม่มีสัญญาณตอบกลับแต่อย่างใด วันนี้มันวันอะไรเนี่ย แต่ละคนเป็นอะไรกันไปหมด
"พาอเมซไปห้องก่อน ฉันจะคุยกับทาดากะ" ฮัตโตริหันไปบอกแม่บ้านที่ไม่เคยมีมาก่อนให้พาฉันไปห้อง เหมือนเขากำลังต้องคุยเรื่องสำคัญอะไรซักอย่าง
"มีเรื่องอะไรกันน่ะ" เสียงฉันเริ่มมีอารมณ์หงุดหงิดเพิ่มขึ้น เพราะเหตุการณ์ที่ฉันไม่เข้าใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันก็ถูกลากให้มาห้องอยู่ดี
KAMU SEDANG MEMBACA
Burn จุดไฟรักเผาใจเจ้าชายน้ำแข็ง
Romansa"ฉันชื่อ อเมซ(Amaz)ที่เป็นได้ทั้งความมหัศจรรย์ และเป็นเขาวงกต(Maze)ทำให้นายหลงไหลจนหาทางออกไม่ได้เช่นกัน" "พร่ำอะไรของเธอ" อร๊ายยยยย ไอ้แข็งก้อนยักษ์ ไม่เคยมีใครกล้าตัดสะพานที่ฉันทอดให้ แต่นายทำให้ฉันรู้สึกทั้งอับอายและเสียหน้า มาคอยดูละกันว่านายจะท...
