အခန်း(၄) - မင်းမိထွေးက အရမ်းမိုက်တာပဲ
ရုတ်တရက် ရှန်းမူမူသည် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ တည်ငြိမ်သော ဟန်ပန်အပြည့်ရှိသော မျက်နှာဖြင့် အောက်ထပ်ရှိ ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းဆီ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။
သူမမျက်နှာဟန်ပန်တွင် မကျေနပ်ချက် တစ်စုံတစ်ရာမှ မရှိပေ။
ချီရှောင်ပိုင်သည်ကို သူမကို လှည့်ကြည့် နေသည်။
ချီရှောင်ပိုင် သူမကို ကြည့်နေသည်ကို ခံစားမိပြီး သူမ ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။ ချီရှောင်ပိုင်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသောအခါ သူမသည် လက်ညှိးနှင့် လက်သန်းကို ထောင်ပြပြီး မယ်တယ်လ်ရော့ခ် ဂျိုပုံစံ လုပ်ပြလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူမလက်ကို အိတ်ကပ်တွင် ထည့်လျက် ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းကို လျှောက်လှမ်းလာခဲ့လေသည်။
ချီရှောင်ပိုင်က "..."
ထိုပုံစံကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ဝေကျောက်နန်သည် ချီရှောင်ပိုင်ပုခုံးကို တိုက်လိုက်ပြီး -
"မိုက်တယ်ကွာ၊ မင်းရဲ့ မေမေလေးက အရမ်းမိုက်တာပဲ၊ မယ်တယ်လ်ရော့ခ် ဂျိုပုံစံကိုတောင် သိတယ်ဟ"
ချီရှောင်ပိုင်သည် တစ်ခဏတာ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားပြီး သူ့ပါးစပ်မှ စကားတစ်ခွန်း ထွက်လာသည်။
"ကလေးဆန်တယ်..."
ရှန်းမူမူသည် ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီးနောက် အတိတ်ကို လွမ်းမောဖွယ် ပြန်လည်တွေးတောရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။
အတိတ်နေ့ရက်များတွင် သူမသည် ရော့ကာကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဂီတပွဲတော်များနှင့် လိုက်ဖ်ရှိုးပွဲများကို လိုက်လံအားပေး ကြည့်ရှုခဲ့လေသည်။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း သူမသည် အသက် ၂၈နှစ်အရွယ် ရောက်သွားပြီး ယခုဆိုလျှင် သူမနဲ့ မရင်းနှီးသော ကမ္ဘာကြီးကို ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။
အဖြစ်အပျက်များကို အစစ်အမှန် မဟုတ်သလို ခံစားနေရသည်။
ရုပ်ရှင်ရုံအခန်းနံရံများကို ထူထဲသော အသံလုံပစ္စည်းများဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်။ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ရုံဖြင့်ပင် အခန်းထဲတွင် မည်မျှကျယ်လောင်စေခါမူ အပြင်ဘက်မှ လုံးဝ မကြားရပေ။ ထို့ကြောင့် ထိုသီချင်းသံသည် သူမကို မနှောင့်ယှက်နိုင်တော့ပြီ။
