~Doktorum Ol~

7.Bölüm:Sürpriz

İlhan Kıran o gece hiç uyuyamadı.Bir o tarafa döndü.Bir bu tarafa.Ne yaparsa yapsın uykusu gelmiyordu.Gözlerini kapatsa Melek'in başına bir şey gelecek diye çok korkuyordu.Ne zaman gözlerini kapatsa Melek "İlhan!"diye bağırıyordu.İlhan yanına yaklaşsa Melek ondan uzaklaşıyordu.

Kalktı.Bir süre duvara baktı.Kapıyı açıp mutfağa gitti.Eline bir bardak alıp su doldurdu.Suyu içtikten sonra bardağı koyuyordu ki.Yan odadan-oturma odasından-sesler gelmeye başladı.Bardağı tuttuğu parmakları kasıldı.Bardağı sertçe masaya bıraktı.

Hızlıca kapıyı açıp oturma odasına girdi.Melek'in yattığı tarafa oturdu."Melek..."dedi fısıltıyla.

"Anneee ne olur gitme!"sayıklıyordu Melek."Hayır!"dedi çığlık atarak."Anne hayır!"

Kıza dokunmak istedi dokunamadı."Melek..."dedi bir kez daha.

"Uyan Melek!"Melek uyanmadı.Yavaşça dürttü."Melek..."

Melek kan ter içinde uyanıp yatakta doğruldu.İlhan daha ne olduğunu anlamadan ona sıkı sıkı sarıldı.İlhan tam Melek'e sarılıyordu ki.Melek hemen ellerini çekti.Mavi gözlerini ellerine dikti."Özür dilerim..."dedi utanarak."Bir anda oldu kusura bakma..."

İlhan gözlerini Melek'in gözlerine kilitledi."Dileme..."dedi tebessüm ederek."Özür dilenecek bir şey yapmadın."

Kızı yavaşça yatırdı."Hadi uyu..."

Üstünü güzelce örttü.Melek gözlerini kapattı.İlhan da kapıyı sessizce kapatıp montunun cebinden sigara aldı.Uzun zamandır sigara içmiyordu.Babası öldükten sonra on sekiz yaşında başlamıştı sigaraya.Bugün ise Melek'in acılarına içecekti.

Balkona çıktı.Gece saat üç sularıydı.Sigarasını yakıp uzaklara daldı."Neden?"dedi kendi kendine."Neden daha önce bulmadın bu kızı?"

Tam o sırada arkasında bir ayak sesi duydu.Başını sesinin geldiği yöne çevirdi.Melek gelmişti. Üstünde Nazlı'nın siyah uzun hırkalarından biri vardı.Yavaş adımlarla yanındaki sandalyeye oturdu.

"Uyumadın mı?"dedi İlhan.O da mı uyumamıştı?

"Uyumadım..."dedi Melek."Uyuyamadım.Sen neden uyumadın?"

Seni düşünmekten demek istedi İlhan.Sana zarar gelmesinden korktum demek istedi.Seni koruyamamaktan korktum demek istedi.Senden ayrı olmaktan korktum demek istedi.Seni kaybetmekten korktum be Melek..!Demek istedi.

Omuz silkti."Uyuyamadım."Tek bir kelime çıktı dudaklarından.Bir gün söyleyecekti ama o gün bugün değildi.

Melek gökyüzüne bakıp.İlhan'a döndü.

"Babanı çok özlüyor musun?"

Özlemek mi özlemek az kalırdı.Hasretinden gönlü yanmıştı.Hâlâ da yanıyordu.Normal miydi bu kadar yanması?Gelse,oğlum diyerek sevmesi çok mu zordu.

Melek'e baktı mavi gözlerine kilitledi mavilerini.

"Özlüyorum..."

"Sen anneni özlüyor musun?"

Meleğin yanağına bir yaş düştü."Çok..."

Annesi,Melek kızım derdi Melek'e.Babası ne zaman el kaldırmaya kalksa korurdu Melek'ini.Kocasının onu Altan'a verdiği gün koruyamamıştı.Üstüne üstlük saatlerce dayak yemişti.

Melek'in şakağına bir yaş daha düştü.Baş parmağıyla göz yaşını sildi.

"Altan'ın onu öldürdüğü gün anneme sarılmama bile izin vermedi..."

İlhan yumruğunu sıktı.Oysa yanında olmak isterdi.Şiddet gördüğü her gün.Annesinin öldüğü gün.Babasının Melek'i Altan'a zorla verdiği gün.Ama olamamıştı.Şimdi ise onu üzeni üzecek.Kıranı kıracak.Paramparça edeni parçalara ayıracaktı.O İlhan Kırandı.Yapardı.