Engel uit De Hel (HERSCHREVEN)

15) Kasteeltuin. 20 juni, voormiddag

De tuin was werkelijk prachtig. Emily en Anna liepen naast elkaar achter de gravin en stonden regelmatig stil bij een nieuwe soort. Het weer was warm en er was zon. Ze waren zich er bijna niet van bewust dat ze achter een vampier zochten. De gravin was wat stilletjes.

Anna was de eerste die weer met beide voeten op de grond stond en boog zich naar Emily "er is hier geen vlinder, geen bij, geen vogel. Niets"
Emily keek in het rond en vond dat de tuin ineens een heel koud gevoel gaf.

Anna wende zich tot de gravin "heeft u rozen?"
De gravin schudde van niet, "zo'n begrafenis bloemen moet ik niet in mijn tuin hebben."
Ondanks de blos op haar wangen zag ze er niet uit alsof ze veel buiten kwam.
Emily voelde zich al minder op haar gemak en nam de arm van Anna beet en staarde naar de grond zodat ze zekee was dat ze niet naar het koude gezicht van de gravin kon kijken.
Zonder veel aandacht te geven aan de bloemen en mooi gesnoeide struiken liepen ze door en versnelden hun pas een beetje.

Plots bleef Anna staan.
"Wacht even" mompelde ze. Emily liet de arm los en Anna bukte. Ze had een glimmend steentje gezien en wilde dat bekijken. Ze zag het opnieuw liggen en greep ernaar. Het moment dat haar vinger het aanraakte sprong ze met een schreeuw achteruit.

"Anna" riep Emily en ze kwam weer naast haar staan.
Anna omklemde haar hand waar een dikke brandblaar zich al gevormd had. Emily stond er niet bij stil dat het normaal gezien even duurt voordat een blaar ontstaat maar ze was met haar aandacht volledig bij Anna. Ze probeerde om niet te vloeken. Emily wilde de gravin aanspreken om te vragen of ze snel water ter beschikking had. Ze draaide haar hoofd maar kon niemand zien buiten Anna zelf.

"Mevrouw?" vroeg ze maar er kwam geen antwoord. Tussen de bloemen kwam traag een mist gekropen die zich rond de benen van Anna wikkelde zonder dat Emily het zag want zij zocht de gravin. De mist had zich zodanig rond haar benen gewikkeld dat het op een gegeven moment leek alsof het een touw was en er iemand aan het einde een ruk gaf. Anna viel op haar zij en werd door de mist de planten ingesleurd. Ze schreeuwde het uit. Emily begon wanhopig rond te kijken en begon toen achter Anna te rennen.

Ze hield er geen acht meer op dat ze de tuin aan het vernielen was en zocht zich een weg tussen de bloemen en struiken.
Plots voelde ze hoe de pocket Bijbel uit haar jaszak dreeg te vallen. Ze trok het boek eruit en begon een Latijnse spreuk te lezen. Luid en ze probeerde zo goed mogelijk om gebiedend te klinken alsof zij de meesteres was maar dat was een moeilijke.
Anna voelde hoe de ene steen na de andere in haar hoofd beukte. Ze moest vast al veel wonden hebben. Emily probeerde sneller te lezen en schreeuwde het laatste woord uit zo hard ze kon "AMEN".

"Amen" hakkelde Anna en plots lag ze stil. De mist was verdwenen en ze lag bloedend op een grindpad dat door twee rijen buxusstruiken liep. Elily knielde naast haar neer en sloeg haar armen om de huilende Anna. Ze stond vol met schaafwonden, haar kleren waren op veel plaatsen gescheurd maar de grootste wonden waren waarschijnlijk op haar geest.

Anna snakte naar adem. Haar vinger was volledig verbrand. Er waaide plots een bries die snel heviger werd. Emily's haar sloeg tegen haar gezicht en ze probeerde het achter haar oren te houden terwijl Anna op adem kwam en rechter ging zitten. Emily had haar tot net onder haar schouderbladen. Meestal droeg ze het samen maar ze had deze ochtend geen haarrekker gevonden. Haar haar werkte niet mee en ze voelde hoe de punten in haar ogen sloegen, rond haar neus vlogen en in haar mond plakten. Ook rond haar nek zat haar haar. Plots leek het alsof er weer iemand aan een touweinde trok en de knoop aanspande.
Anna gilde van afgrijzen toen ze doorkreeg dat een onzichtbare macht probeerde Emily te wurgen of te laten stikken in haar eigen haar.