Engel uit De Hel (HERSCHREVEN)

35) Tomashenko kasteel. 22 juni

De stilte we snijdend. Henry sliep slecht en hij wachtte op het eerste zonlicht. Buiten hoorde hij stemmen en hels gelach. Henry stond op en liep als een slaapwandelaar naar de glasramen die nog steeds niet te openen waren. Hij zocht een stukje wit glas waar hij kon doorkijken. Hij vond er geen en liep dan maar naar de gang. De ramen daar waren blauw maar lieten het wel toe naar buiten te kijken. Beneden op het speelplein was licht. Nee, het was een vuur.

Henry probeerde door het raam te kijken maar het glas maakte het beeld wazig en hobbelig. Bovendien maakten de blauwe ramen het zicht er niet beter op. Henry was het zat en kwam maar tot 1 oplossing. Hij nam een houten bankje dat onder veel van de ramen stond, deed twee stappen achteruit en stormde toen naar voren.

Met volle kracht duwde hij het bankje door het glas. Met een droge knal vlogen de splinters naar buiten. Overdonderd staarden de gravin en Henry elkaar in de ogen. "Jij" sisten ze alle twee.

De wolf was de enige die bleef zitten. De gravin stormde weg. Hoe graag zou ze nu Henry's gezicht willen zien. "Osschaert!" schreeuwde ze bevelend. Ze drukte zich tegen de muur naast de deur die Thomas en Henry samen hadden open gebroken. De Osschaert gromde in de duisternis.
"Doden is niet nodig. Dat doe ik zelf wel. Jaag ze naar de Dertiende Toren des Hel."

Enthousiast doch hels grommend sprong de Osschaert uit de duisternis en liep brullend door de gangen. Dienaren die hij tegenkwam haalde hij onderuit. De Schelde demon was net de gaanderij overgestoken en stond voor de deur van Henry. De Osschaert stond net op punt om naar binnen te stormen toen hij getrappel hoorde. Een grijze schim sprong op hem en probeerde hem onderuit te halen.

De wolf vechte verbeten. De demon zou niet binnen komen zonder dat hij eerst langs hem was geweest. De wolf maakte grote verliezen. Hij raakte zwaar gewond door het helle gedrocht en het pleit werd beslist toen de schelde demon met een stevige slag van zijn poot de wolf tegen de grond sloeg.

Anna stond aan de deur te luisteren. Toen ze de wolf niet meer hoorde janken gebaarde ze dat iedereen samen met haar onder het bed moest liggen. Ze hoopten allemaal dat de doeken die met wijwater doorweekt waren en de vage geur van look in Thomas' haar genoeg waren. Met vier lagen ze daar. Emily, Maryka, Thomas en Anna zelf. De Osschaert sprong door de deur heen en wandelde met gevaarlijke tred de kamer in. Zijn gespierde poten of wat het dan ook waren lieten een vuil spoor op de grond na en het beest stonk naar de hel.

Het was al een beetje licht in de kamer. Ze konden alle vier het monster een ogenblik aanschouwen. Zwart geblakerde haren. De ogen weerspiegelden de vlammen van de hel.

De Osschaert bromde en keek de kamer rond maar zag niemand. Bovendien rook hij niets. Het monster begon te ijsberen en meubels in het rond te gooien. Glas sneuvelde, hout kraakte en zware voetstappen deinden weg.

De Osschaert zag de levenloze wolf op de grond liggen en met één van zijn achterpoten trapte hij het arme dier tegen de muur. Hoelang het verder nog duurde wisten ze niet. Anna was de eerste die bewoog. Ze kroop onder het bed vandaan en overzag de kamer. Bijna alles was kapot. Ze sloop naar de deur en keek ook daar goed rond.

De wolf lag bloedend op de grond en ademde zachtjes. Anna kon het niet aanzien. Ze hurkte neer en streelde het dier over zijn kop.

"Sorryyyyy"

Leek de wolf te zeggen. Anna hief het dier van de grond en legde het op het tapijt in de badkamer. Buiten de spiegel was daar amper iets beschadigd. Ondertussen waren de andere begonnen met te redden wat er te redden viel. De wolf hijgde zwaar en knipperde af en toe even met zijn ogen. Geduldig begon ze zijn wonden te stelpen. Het was het twee 'wezen' in dit vervloekte slot dat zich verzette tegen de heerschappij van de gravin. De naam Natalya was al lang niet meer relevant.