Engel uit De Hel (HERSCHREVEN)

34) In de gangen van het slot.

Anna en Emily liepen voorop en Thomas ondersteunde zijn vader. Zijn conditie was niet best meer dus het duivelse beest had hem snel uitgeput. Zijn enkels waren slap en zijn rug deed pijn. De wonden op zijn schouders branden. Ze haasten zich maar snel vlotte het niet.

De warmte maakte het extra zwaar. Henry voelde het zweet op zijn lippen en voelde het ook van zijn neus druppelen. Voor ze het wisten waren ze de trap op en de kamer binnengelopen. Anna zorgde zwijgzaam voor een warm bad terwijl Henry op adem kwam.

"Het was een schepsel uit de hel." troostte Emily. Henry trok zijn sokken en schoenen uit en ging languit op het bed liggen waarin hij minder dan 24 uur geleden zijn zoon in had gered.
"Ze speelt het hard. Wat zij ook mag zijn. Ik geloof niet dat je die monsters zo maar kan oproepen. Het lijkt of ze snel van ons af wil. Er staat te veel op het spel denk ik."

"Maak je nu geen zorgen over de gravin. Eerst moet jij beter worden. Wij allemaal kunnen best wel wat op adem komen." was het eerste dat Anna zei.

Ze kwam de badkamer uitlopen. "Ze wil ons uitputten en wij geven daar aan toe. Laat ons rusten en op krachten komen voor ze ons te pakken krijgt in een psychologische val."
Iedereen was ermee akkoord. Henry werd het bad in geholpen en terwijl zijn benen ontspannen in het warme water verzorgde Emily zijn schouders. De wonden waren diep. De Osschaert had zijn nagels diep in zijn schouders geboord. De wonden pikten terwijl Emily ze ontsmette.

"Wat gebruik je?" Vloekte Henry. "Een mengeling van ontsmettingsalcohol en wijwater." Suste ze hem.
Het vuil stroomde uit de wond en Emily werd misselijk en in combinatie met het eten van daarnet voelde ze haar maag omkeren. Uiteindelijk hield ze het niet meer en gaf ze over in de wasbak.

"Sorry" hakkelende ze "het is gewoonweg smerig." Henry had zijn handen voor zijn ogen geslagen. Met een nu lege maag lukte het wel om de wonden schoon te maken. "Thomas!" Riep ze. Thomas kwam. Ze ging hetzelfde doen met zijn onderarm. Misschien hielp het wel. Ze bevochtigde een nieuw stuk laken en ontsmette de wond met wijwater. Thomas kon het uitschreeuwen maar de wond zag er beter uit dan het er de voorbije tijd uitzag. De avond was kalm. Iedereen sliep diep maar niet echt vredig. De angst was hen nu diep om het hart geslagen.