Engel uit De Hel (HERSCHREVEN)

47) Als de poorten van de Hel open gaan.

Emily lag op het bed te wachten tot haar schoonzus met haar engel of Thomas zou terugkomen ze bleven alle drie weg. Ze speelde met een los draadje aan haar top. Things are so complicated. Speelde in haar hoofd.

Ze rolde op haar zij, twijfelde en rolde terug op haar rug. Ze voelde iets. Ze voelde iets dat haar scherp hield. De hel had haar betast en ze voelde hoe het weer dichterbij kwam. Ze dacht even dat er iemand naast haar lag. "Thomas?"

Ze schreeuwde het uit. Naast haar lag niet Thomas, er lag een half vergaan lijk. Ze hoefde niet te weten van wie. Ze stond op toen ze een hevige kramp in haar buik had gevoeld van schrik. Strompelend liet ze zich van het bed af glijden. Ze liep naar het salon gedeelte van de kamer.

Plots verstijfde ze. Ze draaide zich om en keek weer naar haar bed. Het lichaam was in stof veranderd dat werd rond gewaaid door een vreemde mist. Het voorgevoel werd erger en erger en zonder te schrikken van het beeld voor haar stond ze in de deuropening. Maryka hing gekruisigd op aan een groot houten kruis dat er daarnet nog niet was. Ze droeg enkel een geïmproviseerde jurk die op veel plaatsen gescheurd was.

Haar armen waren vastgebonden boven de elleboog en aan de pols en door haar handen waren spijkers geslagen die hels rood gloeiden en de huid erond al zwaar verbrand hadden. Er was een kleine voetsteun waar ze op haar tippen op stond. Haar enkels gebonden. Ook hier was een spijker geslagen die haar voeten in- en uitwendig had verbrand. Op haar buik had ze brandwonden en kaarsvet plakken.

Overal op haar buik en borstkas stonden vreemde, rode en brede strepen. Als verbrand en ontstoken. Op haar vertrokken gezicht was gruwel te lezen.

Emily kwam dichterbij en bekeek geschrokken het gemartelde lichaam van de o zo vriendelijke vrouw. De enige die hen geholpen had. Haar voetzolen waren zwaar verbrand en ze had een snijwonde in haar rechterzijde. Over haar hoofd was een te kleine kroon van doorn takken getrokken. Het bloed liep in stroompjes over haar gezicht.

"Maryka" fluisterde Emily "Maryka het spijt me zo, we hadden je moeten beschermen. Je niet laten gaan."
Even hoopte ze dat Maryka toch haar ogen zou opendoen en haar een laatste ogenblik van vergiffenis zou schenken maar de dienster die al eerder zware verwondingen in het gezicht overleefd had net als enkele andere dienaars. Ze had zich moeten omhoog duwen zodat ze zou stikken. Als je gekruisigd wordt trekken he longen samen. In pure doodsnood kan het slachtoffer zich opduwen op de kleine voetsteun. Dat wisten de Romeinen al. Maar alles samen moest te veel voor haar geweest zijn. Of had ze zichzelf willen bevrijden van alle ellende in dit kasteel?

Toen begreep Emily alles. Maryka was de martelaar. Letterlijk. De gravin had willen aantonen dat niets of niemand tegen haar opkan. Van hier, van bovenaf of misschien zelfs van onder hun voeten.

Emily wierp zich aan haar voeten en smeekte keer op keer opnieuw voor haar ziel en vroeg ze vergiffenis. Plots voelde ze een zachte hand op haar schouder. Ze draaide zich om. Glinsterend van liefde stond de Engel van haar moeder achter haar. Ze strekte haar armen uit en sloot Emily in een warme knuffel. Anna bleef stilletjes achter haar staan en rouwde.

Ze trok een bedsprij van het bed en liep zo snel ze kon met het grote hinderende laken in haar armen terug naar de gemartelde. Ze probeerde het laken rond Maryka te wikkelen en haar naaktheid te verbergen. "De Heer heeft haar al tot Zich genomen. Wees gerust. Maryka heeft gevochten voor haar plaats in de Hemel en heet die al ingenomen. Ze kijkt over jullie en is jullie dankbaar." Mompelde haar moeder.

Het was een troost dat iemand die écht wist hoe het hierboven aan toe ging kon  vertellen dat ze met alle recht naar de Hemel was gegaan. Anna had het laken wat kunnen ophangen zodat Maryka er toch wat eerbiediger uitzag dat halfnaakt aan een kruis.